Οι δραματουργικές ποιότητες του έργου και η πρώτη ολοκληρωμένη σκηνική του παρουσίαση επισφραγίζουν το γεγονός πως το κεφάλαιο «νέο ελληνικό έργο» κάνει δυναμικό comeback.
Τα «Μελίσσια» του Αλέξη Σταμάτη έρχονται να προστεθούν σε μια τάση που αρχίζει να διαφαίνεται καθαρά, την άντληση της θεματικής του νεοελληνικού έργου από το τεράστιο πεδίο της (ελληνικής) οικογένειας. Στον πυρήνα τους βρίσκεται μια μητριαρχική οικογένεια και η δράση εγκλωβίζεται εξολοκλήρου σε ένα αστικό σπίτι στην ομώνυμη περιοχή των βορείων προαστίων, συγκεκριμένα στο υπνοδωμάτιο της Αγάπης, μιας επιτυχημένης συγγραφέα που είναι πια κατάκοιτη.
Το έναυσμα της δράσης δίνεται όταν θα καλέσει τα δύο παιδιά της, την Ειρήνη και τον Κυριάκο, που δεν έχουν σχέσεις μεταξύ τους, για να τους ανακοινώσει ότι πρόκειται να πεθάνει από καρκίνο. Μέσα σε αυτό το πλέγμα αναπτύσσονται οι σχέσεις και χτίζεται κλιμακωτά η δράση, ενώ παράλληλα δίνονται στον θεατή τα δεδομένα για να αποσαφηνίσει τις απαραίτητες λεπτομέρειες σχετικά με τα πρόσωπα και τα γεγονότα του παρελθόντος που τους έφεραν στο τώρα.
Η εισβολή ενός εξωτερικού παράγοντα, της νεαρής Ίριδας, που την ενώνει μια ιδιαίτερη σχέση με την Αγάπη, και ακόμη περισσότερο η καθοριστική παρουσία του Άνδρα που φροντίζει την άρρωστη γυναίκα ολοκληρώνουν ένα δράμα, που αφενός επικεντρώνεται στην οικογένεια και αφετέρου αναμετράται έξυπνα με το δίπτυχο «τέχνη - ζωή».
Μάλιστα ο ευρηματικός τρόπος που εφευρίσκει ο συγγραφέας για να συνδέσει τα δύο αυτά επίπεδα –αξίζει να τον ανακαλύψετε μόνοι σας– δεν είναι απλώς ένα τρικ για να απογειώσει το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά ένα εργαλείο για να προχωρήσει ακόμη βαθύτερα στη βασική του προβληματική. Και με την ευκαιρία θα πρέπει να ειπωθεί πως το έργο του Σταμάτη δεν εμπνέεται από την «Ελλάδα της κρίσης» ή «της Μεταπολίτευσης», όπως άλλα άξια δείγματα που παίζονται αυτήν τη στιγμή, αλλά είναι ένα ψυχαναλυτικής υφής δραματουργικό δείγμα που βάζει στο μικροσκόπιο τις νοσηρές οικογενειακές σχέσεις.
Η παράσταση που υπογράφει ο Γιώργος Παλούμπης επιχειρεί να αναδείξει την πολυπρισματικότητα του κειμένου κυρίως με το να φωτίζει τους ήρωες, εστιάζοντας δηλαδή στις ερμηνείες. Έτσι, παρότι η πρώτη σκηνή είναι μάλλον υποτονική, η θερμοκρασία σταδιακά ζεσταίνεται.
Ο σκηνοθέτης δείχνει να χειρίζεται καλά τις σκηνικές σχέσεις, ειδικά τις εντάσεις –πιο δυσκίνητες είναι οι σκηνές μεγαλύτερης εσωτερικότητας– και οι ηθοποιοί μεταφέρουν με επιτυχία το φορτίο του ήρωά τους. Η Μαρία Κεχαγιόγλου (Ειρήνη), ο Κώστας Βασαρδάνης (Κυριάκος) και ο Νίκος Χατζόπουλος (Άνδρας) ξεχωρίζουν· ειδικά ο τελευταίος παραδίδει μια σπουδαία ερμηνεία στην καθοριστική τελευταία σκηνή, που αποκαλύπτει την πραγματική αλήθεια στον θεατή. Άξιοι δίπλα τους η Νεφέλη Κουρή (Ίρις) και ο Νίκος Αρβανίτης (Ανέστης/σύζυγος Ειρήνης), όπως και η Μπέττυ Αρβανίτη στον κομβικό ρόλο της Αγάπης. Περιμέναμε όμως να δούμε γλαφυρότερα την έντονη προσωπικότητα και την πολυπρισματικότητα της ηρωίδας της.
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ (ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ») Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, κέντρο, 2105288173. Διάρκεια: 90΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Μελίσσια
Οι λεπτές ισορροπίες μιας μητριαρχικής αστικής κυψέλης των βορείων προαστίων διαταράσσονται από την έλευση μιας νεαρής κοπέλας.