Ο Αργύρης Πανταζάρας, με την ομάδα του Momentum, ακολουθεί το δικό του δρόμο, μένοντας όμως πάντα μέσα στα πράγματα. Το έντονο κοινωνικό περιεχόμενο αλλά και η τόλμη που χαρακτηρίζουν τις επιλογές του, τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως ηθοποιός, αντικατοπτρίζουν μία ενδόμυχη ανάγκη για αντίσταση και οξεία κριτική στάση στα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Φέτος, βασίζεται στο έργο του Καναδού Νικολά Μπιγιόν «Elephant song», και με όχημα την έντονη σωματική γλώσσα, μας κάνει κοινωνούς σε μια υπόθεση μυστηριώδους εξαφάνισης, με φόντο μια ψυχιατρική κλινική. Μέσα από το έργο αυτό ο Αργύρης Πανταζάρας, που ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων με την αδερφή του Ίρις Πανταζάρα και τον Μάξιμο Μουμούρη, επιχειρεί να μας επιστήσει την προσοχή σε όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας. Όλες αυτές τις κραυγές βοήθειας που δεν προσέχουμε παρότι δίπλα μας. Ας ακούσουμε, λοιπόν. Το τραγούδι του ελέφαντα θα παίζεται μέχρι και τις 31 Μαΐου.
Ποιο είναι το θέμα που πραγματεύεται το έργο του Νικολά Μπιγιόν;
Τα θέματα που θίγει το έργο είναι η ψυχική κακοποίηση αλλά και η κοινωνική βία που δεν είναι πάντα ευδιάκριτη. Αυτή η ενέργεια που συνεχώς μεταβάλλεται, που ριζώνει σαν καρκίνωμα στις ψυχές και οδηγεί τους ανθρώπους σε ένα τέλμα. Σε ένα τέρμα. Εκεί που θα πέσεις από μόνος σου ή θα σε σπρώξουν οι άλλοι. Θα σε «αυτοκτονήσουν». Κι όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που επιτρέπει στα παιδιά να πεθαίνουν, τι είναι αυτό που τα οδηγεί σε αυτοκτονία, ή σε μια σκηνοθετημένη δολοφονία ενός «αριστερόχειρα» και επιπλέον τι είναι αυτό που μας ποδοπατάει μέχρι θανάτου μέσα σε βιτρίνες, που μας παρενοχλεί, μας βιάζει και μας πετάει από το γκρεμό στα βράχια. Είναι αυτό που δεν ακούσαμε, αυτό που ποτέ δεν είδαμε πραγματικά.
«Πιστεύω σε μια μητριαρχική κοινωνία, σε μία πρωθυπουργό σαν της Νέας Ζηλανδίας, της Ισλανδίας, της Σερβίας, ακόμα και της αρχαίας Αιγύπτου. Σε μία πρωθυπουργό που δε θα παίζει με αυτοκινητάκια, λεφτά και όπλα. Που δε θα παίζει με κοστούμια και γραβάτες. Σε έναν “εκπρόσωπο της κοινωνίας” όχι σε έναν “αντιπρόσωπο εταιρείας”».
Πως συνδέεται ο ελέφαντας με την υπόθεση του έργου; Έχει να κάνει με το παιχνίδι της μνήμης ή και με άλλα χαρακτηριστικά του ζώου;
Έχει να κάνει με όλα τα χαρακτηριστικά του ζώου! Οι ελέφαντες είναι έξυπνα και ευαίσθητα ζώα με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Δημιουργούν μητριαρχικές κοινωνίες στις οποίες το γηραιότερο θηλυκό έχει την εποπτεία των ελεφάντων. Αναγνωρίζουν τους συγγενείς τους από τα κόκαλα, θρηνούν για τους αγαπημένους τους, διαισθάνονται το θάνατο. Διανύουν τη μεγαλύτερη περίοδο κύησης από όλα τα θηλαστικά, 22 μήνες. Κατά τη γνώμη μου παρουσιάζονται ως μια ιδανική κοινωνία.
Υπερισχύει το αστυνομικό ή το ψυχολογικό κομμάτι στην παράσταση;
Θα κάνω σπόιλερ! Δε με νοιάζει, ποτέ δε με ένοιαζε. Στο έργο όλα είναι μια «επίφαση». Αυτό το παιδί εκεί μέσα θέλει να βάλει ένα «τέλος». Στο θέατρο το θέμα δεν είναι να δεις τι θα συμβεί… αλλά να το δεις να συμβαίνει.
«Η φύση μου είναι ισορροπία και πιστέψτε με, είναι πιο δύσκολο να ισορροπείς, από το “πέφτεις” ή να “γέρνεις” από τη μια».
Πόσο εύκολο είναι να περάσει κάποιος από τη θέση του θύτη σε εκείνη του θύματος;
Δε ξέρω. Δε μπορώ να σκεφτώ, αποφεύγω αυτούς τους «ρόλους» στη ζωή μου. Η φύση μου είναι ισορροπία και πιστέψτε με, είναι πιο δύσκολο να ισορροπείς, από το «πέφτεις» ή να «γέρνεις» από τη μια. Νομίζω οι ρόλοι θύμα-θύτης μπορούν να εξηγηθούν καλύτερα με όρους φυσικής, ή ακόμα και χημείας.
Ποιος ερμηνεύει ποιον στην παράσταση και πως χτίζεται η μεταξύ τους σχέση;
Η Ίριδα Πανταζάρα ερμηνεύει την προϊσταμένη της Ψυχιατρικής Κλινικής πτέρυγας. Ο Μάξιμος Μουμούρης έχει αναλάβει το ρόλο του διευθυντή όλου του ιδρύματος. Κι εγώ παίζω τον Μάικλ, τον «ασθενή», γιο διάσημης τραγουδίστριας όπερας. Οι τρεις χαρακτήρες συνδέονται ως φιγούρες μιας πυρηνική οικογένειας που αποτυγχάνει νομοτελειακά.
«Στο θέατρο το θέμα δεν είναι να δεις τι θα συμβεί… αλλά να το δεις να συμβαίνει».
Έχετε πέσει ποτέ θύμα εκμετάλλευσης;
Ναι! Στο τέλος όμως πάντα έχω ένα τελευταίο χαρτί να παίξω. Κι αν δεν έχω, θα «ζωγραφίσω» ένα!
Από τι πάσχει η σημερινή κοινωνία;
Από κοντόφθαλμη αυταρέσκεια! Βλέπε selfie. Εγώ το λέω selfish. Μια κοινωνία όπου πάντα κάτι ψάχνουμε, κάτι αποφεύγουμε... και κάποια στιγμή θα μας φανερωθεί.
Ζώντας σε μια χώρα με πάρα πολλά, άλυτα, μέχρι στιγμής προβλήματα σε τι ελπίζετε;
Τα άλυτα προβλήματα είναι η ατιμωρησία της διαφθοράς και των διεφθαρμένων, οι φανατισμοί δεξιών και αριστερών. Επίσης, η λήθη είναι άλυτο πρόβλημα όπως και οι ηλίθιοι! Το θέμα είναι ότι κανείς δεν προτείνει ένα καλύτερο αύριο. Απλώς προτείνουν ένα αύριο χωρίς τους άλλους! Στο τέλος, όμως, κανένας δε συμπεριλαμβάνει «εσένα». Αποδεικνύεται ότι πάντα όλοι μιλούσαν μόνο για τον εαυτό τους!
Πιστεύω σε μια μητριαρχική κοινωνία, σε μία πρωθυπουργό σαν της Νέας Ζηλανδίας, της Ισλανδίας, της Σερβίας, ακόμα και της αρχαίας Αιγύπτου. Σε μία πρωθυπουργό που δε θα παίζει με αυτοκινητάκια, λεφτά και όπλα. Που δε θα παίζει με κοστούμια και γραβάτες. Σε έναν «εκπρόσωπο της κοινωνίας» όχι σε έναν «αντιπρόσωπο εταιρείας». Μόνο μια γυναίκα ξέρει ότι η υγεία της οικονομίας, το έφορο έδαφος, η ειρήνη, η διαύγεια, η ορθή και άμεση λύση προβλημάτων είναι ζήτημα ζωής και θανάτου όπως και αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου.
«Elephant song» | Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» | Κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή έως 31 Μαΐου | Προπώληση μέσω viva.gr | fb: @momentum | instagram: @momentum_theatre |
Περισσότερες πληροφορίες
Elephant song
Ένα κινηματογραφικό παιχνίδι ανάκρισης, βασισμένο στο έργο του Καναδού συγγραφέα Νίκολας Μπίλον, στήνεται επί σκηνής με αφορμή μια μυστηριώδη ιστορία εξαφάνισης.
