Ο Τάσος Ιορδανίδης σε έναν αντιπολεμικό μονόλογο

Σ’ ένα γνώριμο χαρακτήρα επιστρέφει ο Τάσος Ιορδανίδης από τις 5 Απριλίου. Το 2007 τον είχαμε δει να ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έναν ακρωτηριασμένο στρατιώτη που αφηγείται την προσωπική του ιστορία, τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του, στη θεατρική μεταφορά της ταινίας «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο από την ομάδα Elan στο Αργώ.

Τώρα, η Σοφία Αδαμίδου αναλαμβάνει να γράψει ένα κείμενο βασιζόμενη στο αντιπολεμικό έργο του Τράμπο που γράφτηκε το 1939 και μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971. «Πρόκειται για ένα τραγικά επίκαιρο έργο που συγκλονίζει με τη δύναμη και την αμεσότητά του. Ένα έργο γροθιά στο στομάχι. Ένα έργο που θέτει όλους μας απέναντι στην ευθύνη όπως την ορίζει ο Καζαντζάκης «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω» μας είπε η ίδια.

Ο Τάσος Ιορδανίδης θα αναμετρηθεί με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της συζύγου του ηθοποιού Θάλειας Ματίκα. Δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί η Θάλεια Ματίκα. Έχει σκηνοθετήσει το έργο «Ωχ! Τι κόσμος, γιαγιά» του Μπάρι Κιφ και τις παιδικές παραστάσεις «Το τρελόκουτο» του Ράινερ Χάχφελντ και «Το μυστικό του βασιλιά» του Βασίλη Μαυρογεωργίου.

Για το έργο «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» είπε στο «α»: «Ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποια. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποίο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αν δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο. Αναζητά ευήκοα ώτα. Αλλά μάταια. Η αντιπολεμική φωνή του γίνεται μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω».