Σπούδασε Φυσικός αλλά τον κέρδισε το θέατρο. Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης, μέλος των C for Circus, μας μιλά για τη νέα παράσταση της ομάδας του, για τη ζωή, την απώλεια, την αγάπη του για τα παιδιά...
Το ευρύ κοινό σε γνώρισε μέσα από τη «Μουρμούρα». Πως ήταν η τηλεοπτική εμπειρία;
Δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση και η εμπειρία της «Μουρμούρας» ήταν πάρα πολύ ωραία, δίπλα σε ανθρώπους που δουλεύουν με συνέπεια και αγαπούν αυτό που κάνουν. Η «Μουρμούρα» κλείνει τον κύκλο της. Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Σπουδάζοντας στο τμήμα Φυσικής στη Θεσσαλονίκη, έγινα μέλος μιας φοιτητικής θεατρικής ομάδας. Το 2007 γνώρισα τα παιδιά με τα οποία φτιάξαμε την ομάδα C for Circus και μέχρι σήμερα είμαστε μαζί. Είμαστε φίλοι, παρέα, οικογένεια, μας συνδέει η αγάπη και γι' αυτό μπορούμε και κρατιόμαστε ως ομάδα εδώ και δέκα χρόνια. Την παράσταση που θα δείτε στο Tempus Verum-Εν Αθήναις την σκηνοθετεί ο Παύλος Παυλίδης και παίζουν οι Παναγιώτης Γαβρέλας, Χρύσα Κοτταράκου, Αθανασία Κουρκάκη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης και Νατάσα Ρουστάνη.
Αισθάνεσαι άβολα όταν σε ρωτούν γιατί δεν έχεις φοιτήσει σε δραματική σχολή;
Δε νιώθω άβολα, το έχω πλέον συνηθίσει. Όταν κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με το θέατρο, αυτό κυκλοφορεί μέσα του. Μέσα από εργαστήρια για το σωματικό θέατρο έμαθα τη μέθοδο Γκροτόφσκι και κυρίως ενισχύθηκε η θέληση μου να συνεχίσω. Αναγνωρίζω ότι έχω χάσει πράγματα, όμως έχω πάντα τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά.
Ποια θεατρική ομάδα υπήρξε πρότυπο σας;
Πάντα συζητούσαμε για το Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν. Μάλιστα, κάποτε σκεφτόμασταν να μείνουμε όλοι μαζί σε κοινόβιο αλλά δεν το κάναμε ποτέ. Είμαστε δεμένη παρέα, πάμε μαζί διακοπές, κοιμόμαστε και ξυπνάμε συζητώντας για το θέατρο που μας αρέσει να κάνουμε.
Με ποιους αναγνωρισμένους σκηνοθέτης θα ήθελες να συνεργαστείς;
Θα ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω με το Νίκο Καραθάνο και το Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ο Παπαϊωάννου είναι πιο κοντά σε μένα σε σχέση με το σώμα και ο Καραθάνος σε σχέση με τα ένστικτα, με την ψυχή και το συναίσθημα.
Ψυχή και συναίσθημα κουβαλά και το έργο που ανεβάζετε, «Το δαχτυλίδι της μάνας». Τι σας έκανε να το επιλέξετε;
Οι επιλογές των έργων εξαρτώνται πάντα από τα πράγματα για τα οποία θέλουμε να μιλήσουμε τη δεδομένη στιγμή. Αυτήν την περίοδο, εξερευνούμε το θέμα του θανάτου μέσα από ένα δημοτικό παραμύθι. Ο Γιάννης Καμπύσης έγραψε το έργο «Το δαχτυλίδι της μάνας» στη μνήμη του ποιητή Κώστα Κρυστάλλη. Και ακριβώς επειδή ήταν ποιητής, θέτουμε ένα ερώτημα στον εαυτό μας: πώς μπορεί να πεθάνει ένας ποιητής; Ουσιαστικά, θέλουμε να πάμε κόντρα στην έννοια του θανάτου και σε όλο αυτό που μας προκαλεί το άκουσμά του. Για μιάμιση ώρα θέλουμε να δημιουργήσουμε μία ωραία ατμόσφαιρα προς την αναποφευκτή έξοδο από τη ζωή. Ο ήρωας του έργου, ο 25χρονος Γιαννάκης ταυτίζεται με τον Κώστα Κρυστάλλη. Ζούσε κι εκείνος στην Ήπειρο, αρρώστησε δουλεύοντας στο υπόγειο ενός τυπογραφείου και πήρε το δρόμο της «εξορίας» στην Αθήνα. Στο έργο παρακολουθούμε το Γιαννάκη μια ώρα πριν το θάνατο του. Η μητέρα του τον ταξιδεύει στις ιστορίες που του έλεγε όταν ήταν μικρός για τις νεράιδες των βουνών της Ηπείρου. Δημιουργείται ένα παιχνίδι φαντασίας και πραγματικότητας. Προσπαθούμε να φέρουμε στη σκηνή την ποίηση και να δείξουμε πώς, είναι να πεθαίνεις και να συναντάς την ομορφιά. Κάναμε μεγάλη έρευνα γύρω από το ζήτημα του θανάτου.
Τι ανακαλύψατε;
Καθώς αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για διάφορα ζητήματα έπεσαν στο τραπέζι πολλές σκέψεις. Μια από αυτές ήταν το πώς πεθαίνει κάποιος στην επαρχία και πώς στην Αθήνα. Έχω δει άπειρες φορές μποτιλιαρισμένες νεκροφόρες στην Καλλιρρόης, ενώ πρόσφατα έμαθα πως το νεκροταφείο της Νίκαιας είναι το μόνο στην Αττική που μπορεί να θάψει όσους δεν έχουν βαφτιστεί και δεν είναι γραμμένοι στα μητρώα, αρκεί να πάρουν οι δικοί του χαρτάκι προτεραιότητας για ένα μήνα μετά. Στην επαρχία, οι άνθρωποι δίνουν άλλη αξία στο θάνατο και αυτή θέλουμε να δώσουμε μέσα από την παράσταση. Μέσα από την έρευνα κατανοήσαμε και κάτι άλλο σημαντικό, τα στάδια που συνδέονται με το θάνατο: την άρνηση, το θυμό, τη θλίψη και την αποδοχή. Αν έχεις προσέξει, στις κηδείες λέγονται τα πιο αστεία πράγματα. Ίσως γιατί έχουμε ανάγκη να ξορκίσουμε αυτό που μας βαραίνει εκείνη την ώρα. Θέλεις να γελάσεις, να τα βγάλεις όλα προς τα έξω. Αυτήν την απίστευτη ανάγκη για ζωή θέλουμε να αποτυπώσουμε στη σκηνή με μια αφήγηση που δεν είναι καθόλου δραματική.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον ερμηνεύουμε τρεις ηθοποιοί. Εγώ, κάνω το Γιαννάκη στη φάση που συναντά τις νεράιδες καθώς ετοιμάζεται να φύγει από τη ζωή. Ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης τον δείχνει να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με τα προβλήματα και ο Παναγιώτης Γαβρέλας σκιαγραφεί το θυμικό, τις αναμνήσεις του Γιαννάκη από την πατρίδα του, από τα τραγούδια που αγαπούσε και την ποίηση. Υπάρχει η αίσθηση μιας μετάβασης από το πραγματικό στο φανταστικό και στη σκηνή έχουμε δημιουργήσει μια παιδική χαρά με μία τεράστια τραμπάλα. Θα δείτε ακόμα να υπάρχουν μουσικά όργανα, νταούλι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπόνι μελλοντικά, τα οποία παίζουμε εμείς. Θέλουμε η παράστασή μας να ολοκληρώνει συναισθηματικά τον θεατή μέσα από τη μουσική, το χορό, το τραγούδι, την αφήγηση.
Εσύ αντιμετωπίζεις το θέμα του θανάτου;
Οι απώλειες που έχω βιώσει είναι εκείνες των παππούδων μου, ιδιαίτερα αγαπημένων προσώπων. Ως άνθρωπος μπορώ να χτίσω ένα τείχος γύρω μου και να μη βλέπει ο άλλος πώς νιώθω πραγματικά. Όταν έχασα τον παππού μου στα 15 μου, έστεκα βράχος κι ας ήθελα να απομονωθώ σε μία γωνία για να κλάψω. Τότε πέρασα για πρώτη φορά όλα τα παραπάνω στάδια που σου περιέγραψα σε σχέση με το θάνατο.
Πιστεύεις στο Θεό και στη μετάβαση σε ένα άλλο κόσμο;
Έχω σπουδάσει Φυσική κι έχω διαβάσει για τα παράλληλα σύμπαντα, για τη θεωρία των χορδών και πίστεψε με, τίποτα δεν αποδεικνύει την ύπαρξη μιας οντότητας που κινεί τα νήματα. Ο Καμπύσης στο έργο του καυτηριάζει το θείο. Πιστεύω πάρα πολύ στις ενέργειες και από άποψη φυσικής να το δεις, υπάρχει μία δράση και μία αντίδραση. Υπάρχουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία και κύματα όπου το ένα επηρεάζει το άλλο.
Από τη μια έχεις την επιστημονική σκέψη και από την άλλη το συναίσθημα που κινητοποιεί τον καλλιτέχνη. Έχεις καταφέρει να τα συγκεράσεις…
Είναι ωραίο στοίχημα να λειτουργεί η λογική παράλληλα με την ψυχή, το συναίσθημα. Πάντα είχα υπαρξιακές ανησυχίες κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ο τρόπος σκέψης που πήρα από την ενασχόλησή μου με τη Φυσική με βοήθησε στο θέατρο. Βοήθησε στην κατανόηση της λογικής συνέχειας των πραγμάτων, στη ροή, στο πώς πρέπει να εξελίσσεται, από την αρχή μέχρι το τέλος, μια διαδικασία. Χρησιμοποίησα τη σκέψη και τη λογική των θετικών επιστημών στο θέατρο. Το θέατρο με έχει κάνει να ανακαλύψω λίγο περισσότερο τι κρύβω μέσα μου. Ο ηθοποιός κάνει μία βουτιά στο βαθύτερο εγώ, στα πάθη, τα λάθη, σ’ αυτά που κρύβει και που φοβάται να αντικρίσει για τον εαυτό του. Ο ηθοποιός ανακαλύπτει πώς ζουν οι άνθρωποι.
Πως βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον;
Θα ήθελες να κάνεις οικογένεια; Μεγάλωσα σε μια δεμένη οικογένεια με αγάπη κι αγαπάω τα παιδιά. Θέλω να γίνω πατέρας, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα σ’ αυτή τη φάση. Η ιδανική συνθήκη είναι το να έρθει ένα παιδί μέσα από την αγάπη. Μου αρέσει η συντροφικότητα.
Η σχέση σου με τη Μαίρη Συνατσάκη έχει γίνει αρκετές φορές αντικείμενο συζήτησης. Κατά πόσο έχει επηρεάσει τη ζωή σου αυτό το γεγονός;
Το βλέπω ως ένα αστείο περιστατικό, δεν αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο ζω. Είναι γελοίο. Κάποιοι με αναγνωρίζουν ως σύντροφο της κοπέλας μου και όχι για την προσωπικότητά μου. Συμβαίνουν και αυτά, τι να κάνουμε....
Περισσότερες πληροφορίες
Το δαχτυλίδι της μάνας
Η ομάδα, θέλοντας να ξορκίσει την πίκρα του θανάτου, στήνει μια τελετή αποχαιρετισμού, σε ένα έργο που εκτυλίσσεται στην ελληνική ύπαιθρο και παρακολουθεί τις τελευταίες στιγμές ενός 17χρονου.
