Βάζοντας στο επίκεντρο τη σχέση δύο ανθρώπων με διαφορετική πολιτική θεώρηση του κόσμου, το έργο ξεκινάει ως δυνατό κοινωνικό δράμα, αλλά καταλήγει κάπως αναποφάσιστο, κάτι που διαφαίνεται και στη συγκεκριμένη παράσταση των δύο ταχυτήτων.
Μοιρασμένο εξίσου ανάμεσα στο προσωπικό και το κοινωνικό πρόσημο είναι το έργο του Βρετανού συγγραφέα, που γράφτηκε το 1995 και ανέβηκε στην Ελλάδα ένα χρόνο αργότερα με τον τίτλο «Γυάλινος ουρανός». Ξαναβλέποντάς το τώρα σε νέα μετάφραση της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κάποιος την επικαιρότητα που διατηρεί η κοινωνικοπολιτική του ταυτότητα. θα μπορούσε να είναι ένα έργο που έχει γραφτεί στον απόηχο του τραπεζικού κραχ της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα και της μεγάλης ανακατάταξης που προκάλεσε στην κοινωνική διαστρωμάτωση.
Στο έργο παρακολουθούμε τη συνάντηση του Τομ και της Κίρα, δύο πρώην εραστών, τρία χρόνια μετά το χωρισμό τους, όταν η σύζυγος του Τομ μαθαίνει για τη σχέση τους. Ο Τομ είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας της εστίασης, κυνικός και υλιστής, και η κατά είκοσι χρόνια νεότερή του Κίρα μια παθιασμένη, ιδεολόγος δασκάλα που υπηρετεί σε σχολείο μιας υποβαθμισμένης περιοχής του Λονδίνου. Η συνάντησή τους, κατόπιν μάλιστα της παραίνεσης του γιου του Τομ, θα στραφεί μοιραία γύρω από τα συναισθήματα και τη σχέση τους, αλλά θα φέρει στην επιφάνεια και τις διαφορετικές τους κοσμοθεωρίες, που φαίνεται να λειτουργούν ως σημαντικό εμπόδιο για μια ενδεχόμενη –νόμιμη πλέον– επανένωση.
Φιλτράροντας το προσωπικό μέσα από το κοινωνικό και αντίστροφα, ο «Φεγγίτης» έχει τα εχέγγυα ενός δυνατού κοινωνικού δράματος –έχει τιμηθεί, άλλωστε, με διάφορα βραβεία–, τελικά όμως δίνει την εντύπωση, τουλάχιστον σε αυτήν την παρουσίαση, ενός «αναποφάσιστου» έργου, στο οποίο δεν έχουν χωνευτεί αρμονικά τα δύο παράλληλα ζητούμενα. Υπάρχουν μάλιστα σκηνές όπου η σύγκρουση με το έντονο ταξικό πρόσημο στην οποία επιδίδονται οι δύο ήρωες κάνει το έργο να ακούγεται άκαμπτο. Βέβαια, αυτές οι σκηνές στην παράσταση είναι οι πιο ενδιαφέρουσες, μια που τόσο ο Δημήτρης Καταλειφός όσο και η Λουκία Μιχαλοπούλου αποδίδουν με θέρμη τη συγκεκριμένη πλευρά των ρόλων τους κι έτσι αίρεται το άνευρο συναίσθημα που επικρατεί σε άλλα σημεία.
Εκεί που η παράσταση διαψεύδει τις προθέσεις των συντελεστών της είναι αυτή καθαυτή η ερωτική ιστορία: ίσως λόγω χημείας, οι δύο καλοί ηθοποιοί δεν πείθουν ότι κάποτε αγαπήθηκαν παράφορα, ειδικά καθώς ο Καταλειφός ερμηνεύει άβολα τον γοητευτικό μεσήλικο εραστή. Η μουσική του Μίνωα Μάτσα αναπληρώνει τη χωλαίνουσα συναισθηματική ατμόσφαιρα, ίσως όμως καταλήγει να ακούγεται παράφωνη σε σχέση με το υπόλοιπο κλίμα, ενώ το εμπνευσμένο σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, που αποδίδει το σπίτι της Κίρα με γυμνό το σκελετό του επιτρέποντας τη θέα σε όλα τα δωμάτια, εκφράζει από την πλευρά του την πρόθεση ακτινογραφικής διείσδυσης στο «μέσα» των ηρώων. Η διανομή συμπληρώνεται από τον Μιχάλη Πανάδη, που ερμηνεύει ζωηρά τον γιο του Τομ, τον Έντουαρντ.
ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ Σαρρή 11, Ψυρρή, 2103211750. Διάρκεια: 130΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Φεγγίτης
Το έργο διερευνά με χιούμορ αν μπορεί να επιβιώσει μια σχέση αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με διαφορετική κοινωνική και πολιτική κοσμοθεωρία και συμπεριφορά