Νεανική κι ενδιαφέρουσα πρόταση σύγχρονης ανάγνωσης της μολιερικής κωμωδίας, προσαρμοσμένη ώστε να εξυπηρετεί το σχόλιο για την καταδυναστευμένη από τα social media εποχή μας.
Με την παρότρυνση να κρατήσουν οι θεατές ενεργοποιημένα τα κινητά τους, να ακολουθήσουν τη σχετική σελίδα στο facebook όπου ανεβαίνουν σε πραγματικό χρόνο τα on και off stage δρώμενα, να ψηφίσουν ή να ανεβάσουν φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, η παράσταση εξαρχής δηλώνει πως διαβάζει τη μολιερική κωμωδία ως δράμα της διαδικτυακής εποχής. Το εγχείρημα είναι ίσως περισσότερο αρμονικό απ’ όσο ακούγεται, παρά την –ενδιαφέρουσα στην πραγματικότητα– αντίθεση που δημιουργείται ανάμεσα στην ποιητική γλώσσα του πρωτοτύπου (μετάφραση: Νίκος Ζιώγας) και το σημερινό περίβλημα.
Οι κωμωδίες του Μολιέρου όσο στενά συνδεδεμένες είναι με την εποχή τους άλλο τόσο διαχρονικές αποδεικνύονται, καθώς η ανθρώπινη φύση παραμένει αμετάβλητη. δεν υπήρχαν μόνο το 17ο αιώνα θρησκόληπτοι υποκριτές («Ταρτούφος»), νεόπλουτοι («Αρχοντοχωριάτης»), τσιγκούνηδες («Φιλάργυρος»), υποχόνδριοι («Κατά φαντασίαν ασθενής»). Μπορεί λοιπόν να μη χρειάζονται εκσυγχρονιστικά δεκανίκια, προκαλούν όμως τέτοιους συνειρμούς, που η σκηνική τους ταύτιση με σημερινούς τύπους ή κοινωνικά φαινόμενα αποτελεί μεγάλο πεδίο έμπνευσης. Αυτό αποδεικνύεται στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η ιστορία της κοκέτας Σελιμέν και της «αυλής» των θαυμαστών/κολάκων που την πολιορκούν, η επιπολαιότητα με την οποία τους μεταχειρίζεται προκειμένου να είναι αρεστή και το προσωπικό δράμα του Αλσέστ, του «παθολογικά» ειλικρινούς αντιήρωα που έχει ερωτευτεί μια γυναίκα η οποία εκπροσωπεί ό,τι αποστρέφεται, δικαιολογούν την κεντρική ιδέα της διασκευής.
Ο φτιαχτός κόσμος των κοινωνικών δικτύων και ό,τι επέφερε στις συμπεριφορές και τις διαπροσωπικές σχέσεις εντάσσεται στην παράσταση, και μάλιστα όχι μόνο με τις εξωκειμενικές σκηνές, αλλά –και αυτό είναι το ενδιαφέρον– ως οργανικό μέρος του ίδιου του έργου. Βέβαια, διάφορες αποχρώσεις του αποσιωπούνται, μια και οι διασκευές εξυπηρετούν πάντα ένα συγκεκριμένο σκηνοθετικό στόχο, αλλά ό,τι μένει δίνεται εμπνευσμένα και με σκέψη από πίσω. Και είναι στα συν της σκηνοθεσίας ότι δεν έμεινε στη μεταφορά στο σήμερα μέσω της χρήσης των κοινωνικών δικτύων, αλλά συντόνισε μια παράσταση που στέκεται αφ’ εαυτής.
Οι υποκριτικές ερμηνείες στα όρια της καρικατούρας σχηματοποίησαν τον πεζό, υπερφίαλο κοινωνικό περίγυρο του έργου, με την καθοριστική συμβολή της όψης και της κινησιολογίας: με πούπουλα στα κοστούμια και χαρακτηριστική κίνηση οι ήρωες θύμισαν πτηνά! Χαζοπούλια με ποιητικές βλέψεις (Ορόντ ο Χάρης Κρεμμύδας) και οι υπόλοιποι κοκορόμυαλοι επίδοξοι εραστές (Ακάστ ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Κλιτάντρ ο Πάνος Τοψίδης) μάλωναν στον… ξένο αχυρώνα του παγονιού που φούσκωνε από φιλαρέσκεια (Σελιμέν η Ελένη Κουτσιούμπα). Απέναντί τους στάθηκε με μελαγχολική περίσκεψη ο Αλσέστ (Θανάσης Ζερίτης), ενώ στους υπόλοιπους ρόλους εξίσου καλοί ήταν οι Γιώργος Κισσανδράκης (Φιλέντ), Αμαλία Νίνου (Αρσινόε) και Αριστέα Σταφυλαράκη (Ελιάντ).
ΘΗΣΕΙΟΝ, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, 2103255444. Διάρκεια: 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο_Μισ@νθρωπος
Διασκευή πάνω στην κωμωδία του Μολιέρου. Ο «Μισάνθρωπος» τοποθετείται στο σήμερα, με τους θεατές να σχολιάζουν την παράσταση μέσω των social media.