Χειρονομιακοί, δυναμικοί, πυκνοί οι δυο βιρτουόζοι ηθοποιοί Σοφία Χιλλ και Αντώνης Μυριαγκός επιστρέφουν στη σκηνή του Άττις με το «Ανκόρ» του Θόδωρου Τερζόπουλου πρεσβεύοντας ένα θέατρο ανθρωπολογικής ουσίας.
«Κι άλλο, κι άλλο… Encore» ψιθυρίζουν η Σοφία Χιλλ και ο Αντώνης Μυριακγός μ’ ένα χαμόγελο, που κροταλίζει. Σωματικά και λεκτικά σήματα εκπέμπονται από τη σκηνή του Άττις και οι δυο ηθοποιοί ακολουθώντας τη στρατηγική σύγκρουσης -σ’ έναν σκληρό για το σώμα συγχρονισμό-καταθέτουν μια αντιρεαλιστική, τελετουργική, επική ερμηνεία στην παράσταση «Ανκόρ» που σκηνοθέτησε ο Θόδωρος Τερζόπουλος. Η σύγκρουση είναι η γενεσιουργός αιτία των πάντων μας λεει ο καλλιτέχνης/διανοητής της σκηνής στο «Ανκόρ», μια σκηνική πρόταση, που αποτελεί την πεμπτουσία της τριαντάχρονης θητείας του θεάτρου Άττις και ταυτόχρονα το ιδανικό κλείσιμο του παραστασιακού τρίπτυχου που ξεκίνησε με τα έργα «Alarme» (2010 ) και «Αmor» (2014 ).
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος χρησιμοποιώντας το λόγο του νέου ποιητή Θωμά Τσαλαπάτη, στήνει ένα σαρκαστικό παιχνίδι για το τέλος που…δεν υπάρχει. Μετά τη μεγάλη περσινή επιτυχία και την Ευρωπαϊκή περιοδεία της, η παράσταση επαναλαμβάνεται στο Άττις από 15 Δεκεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Συγκλονιστικοί είναι οι δυο ερμηνευτές, Σοφία Χιλλ και Αντώνης Μυριαγκός! Αυτό που τους συνδέει, ένα κλίμα έκστασης, επιθυμίας και άλγους που παράγεται καθώς οι ενδόμυχες καταστάσεις αποτυπώνονται στο βλέμμα, στο σώμα και αντιπαλεύουν στη σκηνή. Είναι μια παράσταση ιδιαίτερης εικαστικότητας (Λουκία στα κοστούμια, Παναγιώτης Βελιανίτης στη μουσική, Κωνσταντίνος Μπεθάνης στους φωτισμούς), ένα μείγμα φωτεινότητας και ομίχλης, αισθησιασμού και εσωτερικών κραδασμών.
Την ημέρα της πρεμιέρας, στις 8 μ.μ. η Καλλιόπη Λεμού παρουσιάζει το έργο της «Εκάτη», που θα φιλοξενείται στην είσοδο του θεάτρου, συνομιλώντας με τις μόνιμες εγκαταστάσεις του Γιάννη Κουνέλη και του Joseph Beuys. Διαβάζουμε στο σημείωμα που συνοδεύει την εγκατάσταση: «Το έργο, εμπνευσμένο από τη χθόνια θεότητα Εκάτη έχει το σχήμα ανάγλυφης ατσάλινης πόρτας με 12 ανοίγματα-παράθυρα, αποτελώντας έτσι ένα σύνορο ανάμεσα στο ορατό και στον κόσμο του σκότους και του μυστηρίου. Η Εκάτη αντιπροσωπεύει το κρίσιμο εκείνο σημείο της επιλογής κατεύθυνσης. Το γλυπτό από σίδερο, υλικό που προέρχεται από τα έγκατα της γης, προσκαλεί τον επισκέπτη να σύρει και να ανοίξει τα παράθυρα του, ερευνώντας τι υπάρχει πέρα από αυτό! Ο χώρος του Θεάτρου, ιερός τόπος από την αρχαιότητα, αποτελεί και αυτός άνοιγμα στον κόσμο του σκότους και του μυστηρίου, καθιστώντας έτσι την Εκάτη σημείο αναφοράς»
Περισσότερες πληροφορίες
Ανκόρ
Με αυτήν την παράσταση-έργο τέχνης, βασισμένη σε ποίηση του Θ. Τσαλαπάτη, ολοκληρώνεται το τρίπτυχο που ξεκίνησε ο Θ. Τερζόπουλος με το «Alarme» και το «Amor». Θέμα της η σύγκρουση ως μυθική αρχή της δημιουργίας των πάντων.