Το ραντεβού μας ήταν στο φυσικό του χώρο, στη σχολή του στη Κυψέλη, που φέτος συμπληρώνει είκοσι χρόνια. Ο Φωκάς Ευαγγελίνος δηλώνει περήφανος για την πορεία της : «Έχουν έρθει εδώ παιδιά τεσσάρων χρονών και τώρα είναι είκοσι τεσσάρων. Μεγάλες γυναίκες έχουν παντρευτεί, έχουν σπουδάσει και φέρνουν εδώ τώρα τα παιδιά τους». Ο Φωκάς δηλώνει πανευτυχής που καταπιάνεται για δεύτερη φορά από τη καρέκλα του σκηνοθέτη με έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Έτσι μετά την περσινή τους επιτυχία στις 14 Δεκεμβρίου θα κάνει πρεμιέρα η παράσταση «Δεν θέλω να μείνω μόνη μου» στο Θέατρο Γκλόρια. Ο ίδιος σε μια εξομολογητική συνέντευξη αποκαλύπτει στο «α» τους βαθύτερους φόβους του και όχι μόνο.
Το «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου» είναι το δεύτερο θεατρικό έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου που σκηνοθετείτε μετά την περσινή σας επιτυχία. Η σχέση σας όμως ξεκινά χρόνια πριν… Σας θυμάμαι χαρακτηριστικά στους «Απαράδεκτους».
Σκεφτείτε ότι στους «Απαράδεκτους» με τη Δήμητρα έκανα την πρώτη μου χορογραφική δουλειά! Τώρα στο θέατρο είναι η πρώτη φορά που υπογράφω μόνος μου τη σκηνοθεσία. Είναι ένα έργο που πραγματεύεται ένα ευαίσθητο θέμα, αυτό της φοβίας, και έχω στο δυναμικό μου εξαιρετικούς πρωταγωνιστές. Προσπαθούμε μέσω της κωμωδίας να πούμε αλήθειες στον κόσμο και να εξετάσουμε δύσκολα θέματα, όπως «τι είναι η φοβία», «τι είναι αυτό που μας φοβίζει γενικά στη ζωή μας». Γιατί γεννηθήκαμε γενικά ατρόμητοι και με μια παιδικότητα που φέρουμε όλοι μέσα μας και ξαφνικά μας τροφοδοτούν φόβους που στο μυαλό μας διογκώνονται. Στο συγκεκριμένο έργο η πρωταγωνίστρια με σουρεαλιστικές καταστάσεις προσπαθεί να ζήσει μόνη της και να αποβάλει το παρελθόν της. Γεγονότα που συμβαίνουν συχνά γύρω μας.
Μέσα από την κωμωδία λοιπόν λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες;
Βέβαια! Το κοινό γελάει, γιατί ταυτίζεται με όσα διαδραματίζονται επί σκηνής. Η Δήμητρα έχει μαγικό χέρι, καταφέρνει να μεταφέρει με μαγικό τρόπο αυτές τις καταστάσεις που ζούμε στο χαρτί. Ξέρει πολύ καλά την κωμωδία και μπορεί να πει μέσω αυτής τα πιο σοβαρά αλλά και τα πιο τραγικά…
Η ίδια μας ανέφερε ότι όλα τα έργα της είναι κατά βάση τραγικά.
Σε ένα πρώτο επίπεδο και κάπως φορμαλιστικά μπορούμε να πούμε ότι ένας χορογράφος με ένα σκηνοθέτη έχουν πολλά κοινά. Τι γίνεται όμως με άλλα ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, με το λόγο;
Κάθε δυσκολία έχει τη γοητεία της για μένα. Είμαι χρόνια χορογράφος, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς σκηνοθέτες και τολμώ να πω ότι έχω κάποια εμπειρία στο θέατρο. Η έλλειψη του λόγου στο χορό είναι πιο δύσκολη από την άποψη ότι πρέπει να «πεις» μια ιστορία με το σώμα σου και μόνο. Ο λόγος, όταν έρχεται, κάνει τα πράγματα και πιο εύκολα και πιο δύσκολα, το διαπιστώνουμε συνέχεια και με τους μαθητές μου στο Εθνικό, και αυτή είναι η γοητεία του θεάτρου. Αυτό με έκανε να μεταπηδήσω και στη σκηνοθεσία. Αυτή η εξέλιξη της τέχνης με γοήτευε και με οδήγησε στη σκηνοθεσία.
Διδάσκετε δεκαπέντε χρόνια στο Εθνικό Θέατρο. Πώς βλέπετε τις νέες γενιές ηθοποιών;
Είναι παιδιά προβληματισμένα, με άποψη, μορφωμένα. Είναι παιδιά που η απόφασή τους να γίνουν ηθοποιοί είναι πιο στέρεη. Γιατί το να οδηγηθείς στην υποκριτική έπειτα από την Ιατρική, από το Πολυτεχνείο δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ρωτάς μαθητές: «Γιατί πρώτα πήγες στο Πολυτεχνείο για να γίνεις μετά ηθοποιός;» Και σου απαντούν: «Έκανα πρώτα αυτό που ήθελαν οι γονείς μου και τώρα κάνω πραγματικότητα το όνειρό μου…» Πόσο αγριευτικό είναι στην κοινωνία που ζούμε να μην αφήνουμε τους νέους ανθρώπους να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα από την αρχή. Πρέπει ένα παιδί να σπουδάσει πέντε χρόνια, να κάνει κάτι που προφανώς ενδεχομένως και να αγαπάει, για να μπορέσει αργότερα να ακολουθήσει αυτό που θέλει η ψυχή του. Τα νέα παιδιά προβληματίζονται, προτείνουν πράγματα και αυτό με κάνει και μένα πιο δημιουργικό, γιατί η δουλειά μας είναι δράση-αντίδραση.
Εσείς κάνατε πάντα αυτό που ήθελε η ψυχή σας;
Ήμουν τολμηρός και έκανα μια μεγάλη τομή στη ζωή μου. Ξεκίνησα εμποροπλοίαρχος και ξαφνικά αποφάσισα, ενώ είχα ασχοληθεί με το χορό, να τα παρατήσω όλα και να γίνω χορευτής, χωρίς να ξέρω τι δυσκολίες έχει αυτό, πόσο ιδρώτα και πόσο κόπο χρειάζεται. Μέσα από την άγνοια όμως πολλές φορές τολμάς περισσότερα πράγματα. Αν ήμουν λογικός, θα έλεγα: «Είμαι είκοσι δύο ετών, πώς θα γίνω χορευτής; Άλλοι έχουν φτάσει». Όλα ήρθαν πολύ φυσιολογικά μόνο από χαρά, πείσμα και άγνοια.
Αν ξεκινούσατε από την αρχή, θα αλλάζατε κάτι;
Θα προσπαθούσα οι γνώσεις μου και η παιδεία μου να ήταν πολύ πιο ουσιαστικές. Γιατί, όταν ασχολήθηκα με το χορό, ο πατέρας μου μου έκοψε τα πάντα και ήμουν αναγκασμένος να δουλεύω… και έτσι περιόρισα το άνοιγμά μου στην τέχνη αυτή.
Λίγο «Billy Elliot» η ιστορία σας…
Είναι λίγο και εγώ, όταν είδα το μιούζικαλ, συγκινήθηκα πάρα πολύ.
Τι χρειάζεται τελικά για να είναι κάποιος πετυχημένος χορευτής; Πειθαρχεία; Ταλέντο;
Είναι πολλά πράγματα μαζί. Πάνω από όλα είναι η πειθαρχεία. Χρειάζονται όμως και το ταλέντο και η υπομονή και η επιμονή. Με το χορό πηγαίνεις κόντρα στο σώμα σου, πρέπει λοιπόν να δημιουργήσεις συνθήκες ώστε αυτό να μπορεί να αντεπεξέλθει. Ζεις ουσιαστικά μια μοναστηριακή ζωή. Δόξα τω Θεώ όμως στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλά ταλέντα και εγώ ήμουν πολύ τυχερός, αλλά, επειδή στη χώρα μας δεν συμβαίνουν πράγματα σε σχέση με το χορό, παρά ελάχιστα, θα έλεγα σε ένα νέο παιδί να φύγει…
Έχετε περάσει από τις πιο καλές εποχές της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά, δεν υπάρχουν πια τηλεοπτικά σόου και πλούσιες παραγωγές. Πώς βιώνετε τη νέα κατάσταση;
Προσαρμόζεσαι αναγκαστικά, δηλαδή σε πάει η εποχή, σε πάει η παράσταση, σε πάει το περιβάλλον στο οποίο ζεις, το πώς ζεις. Τώρα ζούμε σε μια κρίση, είναι φυσικό να μην υπάρχουν αυτά που υπήρχαν τότε. Σήμερα όμως τα ερεθίσματα είναι πάρα πολλά για να δημιουργήσεις κάτι, η πληροφορία μέσω του ίντερνετ είναι παντού. Βέβαια δεν είναι η χρυσή εποχή για να κάνεις μια μεγάλη παραγωγή. Όμως οι νέοι πλέον είναι τόσο συνειδητοποιημένοι, αγαπούν αυτό που κάνουν, που δεν τους ενδιαφέρει αν η τηλεόραση θα τους προβάλλει. Εξάλλου, πιστεύω ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο που απλώς βοηθάει το θέατρο, η επιτυχία μιας παράστασης είναι ανεξάρτητη από την τηλεοπτική προβολή πια. Η τηλεόραση δεν μπορεί ούτε να σου εξασφαλίσει διάρκεια, ούτε να σε καθιερώσει.
Το γεγονός ότι το όνομά σας έχει ταυτιστεί σε μεγάλη μερίδα του κοινού μόνο με αυτά τα σόου ή μόνο με τη Eurovision πώς σας κάνει να αισθάνεστε;
Νομίζω ότι είναι φυσικό η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού να με γνωρίζει μέσα από αυτά τα σόου και τη Eurovision. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν και άλλα πράγματα που έχω κάνει. Για παράδειγμα, το ότι διδάσκω δεκαπέντε χρόνια στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου μπορεί να μην το γνωρίζει και κανένας, αλλά δεν με πληγώνει, γιατί εγώ έχω προβάλει το άλλο κομμάτι προς το κοινό. Ο Φωκάς για ποια δουλειά του είναι περισσότερο περήφανος; Για κάθε μου δουλειά. Επειδή την αντιμετωπίζω σαν κάτι καινούργιο, είμαι πραγματικά περήφανος που την έχω κάνει. Πιστεύω ότι έχω επικοινωνήσει με ορισμένους ανθρώπους και έχω αγγίξει ένα κομμάτι της ψυχής τους. Μπορεί να είναι από ένα ελληνικό τραγούδι που προβλήθηκε σε ένα σόου με άποψη μέχρι μια θεατρική παράσταση στην οποία έκανα μια χορογραφία.
Με τους μικρούς σας μαθητές εδώ στη σχολή πώς τα πάτε;
Δε διδάσκω εγώ στα μικρά παιδιά, έχω δασκάλους και πιστεύω ότι η παιδική ηλικία θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή. Έχοντας είκοσι χρόνια τώρα επαφή με τα παιδιά, λόγω της σχολής μου, δεν τα αντιμετωπίζω ποτέ σαν μωρά. Τα αντιμετωπίζω σαν παιδιά που αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από όσα νομίζουν οι μεγάλοι ότι αντιλαμβάνονται. Έτσι έχω μια πολύ όμορφη σχέση και επικοινωνία μαζί τους.
Το «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου», όπως μου είπατε, μιλάει για τις φοβίες. Εσείς τι φοβάστε περισσότερο;
Νομίζω αυτό που λέει και η παράσταση! Εγώ πραγματικά δεν μπορώ να μείνω μόνος μου. Δεν ξέρω αν είναι κάποιο είδος αναπηρίας. Ίσως επειδή μεγάλωσα σε μεγάλη οικογένεια… δεν ξέρω. Όμως δεν θέλω να μένω μόνος στο σπίτι. Ή θα καλέσω κάποιο φίλο ή θα βγω για ποτό.
Αν και μεγαλώσατε όμως σε μεγάλη οικογένεια, δεν κάνατε παιδιά…
Ίσως και από φόβο…. Το θεωρώ πολύ σοβαρό. Πρέπει να αφιερωθείς σε μια καινούργια ύπαρξη, σε μια προσωπικότητα, ίσως είμαι ανώριμος να το κάνω αυτό.
Επειδή αφιερωθήκατε στην καριέρα σας;
Και αυτό και επειδή φοβάμαι ότι δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω εγώ ώστε ένα παιδί να μεγαλώσει και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Ίσως να είναι και ανωριμότητα αυτό που λέω…
