Μετά την περσινή επιτυχία της παράστασης «Ο Γείτονάς μου ο Λαπαθιώτης» στο bijoux de kant hood, που μάλιστα χάρισε το βραβείο ερμηνείας σε αντρικό ρόλο στον πρωταγωνιστή της, τον Αντώνη Γκρίτση, στα Queer Theatre Awards, ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης αποφάσισε να την συνεχίσει. Η παράσταση «Ναπολέων» αφορά στη συνάντηση του καταραμένου ρομαντικού ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τον μοναχικό εκπρόσωπο της μεταπολεμικής αστικής ηθογραφίας Γιώργο Ιωάννου και ξεκινά 2/10 στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Λίγο πριν την πρεμιέρα ο Γιάννης Σκουρλέτης μοιράζεται κάποιες σκέψεις του μαζί μας. Μας είπε:
…για τον Ναπολέων Λαπαθιώτη
Μεγαλοαστός, γιός Υπουργού ο Ναπολέων, μπαινόβγαινε στο σπίτι του ο Βενιζέλος, γνώρισε και τον Καβάφη, όλα στα πόδια του. Τα κλώτσησε όλα ο Ναπολέων, ρίχτηκε στις ηδονές, τις ρούφηξε και τον ρούφηξαν οι ηδονές. Πρέζα και αλητεία και έρωτες του θανάτου. Με έρανο τον έθαψαν-πλήρωσε ο Ουράνης κι ο Καραγάτσης κι η Μυρτιώτισσα για το σάβανο. Για όλα αυτά τον αγάπησα. Για την κούρασή του, για τα φαντάσματά του, για τους μπερντέδες του, για το περίστροφο, για το σπίτι με τις γάτες στο λόφο του Στρέφη, για τους κατιφέδες από τον ρημαγμένο κήπο του που τον στόλισαν εκείνο το κρύο πρωινό του 1944, μια μέρα μετά του Αη Γιαννιού που γιορτάζω κι εγώ.
...για τον Γιώργο Ιωάννου
Χρόνια υπέφερε μέσα στα σχολεία και στις μεταθέσεις και στις κλωτσοπατινάδες φίλων και γνωστών. Έπαιρνε το λεωφορείο και χανόταν. Χάζευε τις ταμπέλες και τα ωραία αγόρια μετά το συνεργείο. Βασανισμένος, ντροπαλός, ζορισμένος. Μέσα στο πάθος και την Παλατινή του ανθολογία. Κάηκε σιγανά ο Ιωάννου. Κομματάκι, κομματάκι την καψάλιζε την σάρκα. Τον πονούσαν βαθιά τα πράγματα και οι άνθρωποι κι ο καιρός στο γοφό. Τον αγάπησα για τη θλίψη στα μάτια του, για την κατοικίδια κότα του με το όνομα Καίτη, για τα δημοτικά του τραγούδια, για το πάνω κάτω στην Ομόνοια, για το ένα του φιλότιμο. Από το Βορρά στο νότο, ξενάκι κι αυτός. Μόνος ήρθε, πιο μόνος έφυγε.
…για την συνάντηση τους και την παράσταση
Η δουλειά μου είναι να επανενώνω. ΄Όπως εκείνες οι ταμπέλες στις χαρτορίχτρες, κάτι τέτοια τάζουν. Τα δύο ομογάλακτα αδέλφια, ο Ναπολέων κι ο Γιώργος, συναντιούνται στον άχρονο χωροχρόνο του θεάτρου. Εκεί που δεν υπάρχει ούτε θλίψη, ούτε στεναγμός. Μέσα στο σώμα-λόγος του Αντώνη Γκρίτση μιλούν για όσα δεν μίλησαν, θυμούνται, συγκινούνται απ’ την αρχή. Ο χρόνος είναι σκηνοθετική υπόθεση. Τους έφερα στο μαζί. Τους μετατόπισα στη χρονική συγκίνηση που πάντοτε κατοικούσαν. Στην εκλεκτική γειτνίαση των ψυχών. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό το προξενιό.
… για το gay friendly θέατρο
Θυμώνω με τις χωροθετήσεις, τα ταμπελάκια, τις διαχωριστικές. Πάντα πίστευα στον ένα και μόνο άνθρωπο, στο ένα και μόνο σώμα. Αυτό που κάποιοι λένε gay friendly θέατρο, εγώ το λέω θέατρο της ανθρώπινης επιθυμίας. ΄Ένα σώμα επιθυμεί ένα άλλο σώμα. Γυναίκα, άντρας, ούτε γυναίκα, ούτε άντρας- αυτό είναι το μη ουσιώδες. Η bijoux de kant είναι friendly στο εξόριστο σώμα, στο σώμα που δεν αφέθηκε να μιλήσει, να αισθανθεί, να χαρεί. Από τη Ραμόνα και την Αντώνα στα Αμάραντα, μέχρι τις εγκλωβισμένες Κόρες και τον θλιμμένο Ναπολέοντα.
…για το δημόσιο και το ιδιωτικό
Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναλέω ότι το δημόσιο μπορεί να ειπωθεί μόνο μέσα από το ιδιωτικό. Οι τεράστιες και φιλόδοξες αφηγήσεις δεν με ενδιαφέρουν. Ο εμφύλιος ιστορείται καλύτερα μέσα από ένα εικονοστάσι που ρήμαξε. Βάλε έναν άνθρωπο να σου πει για το πώς πετάριζε το μάτι του τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, κι έχεις όλο το ιστοριόδραμα. ΄Όταν ο Ιωάννου περιγράφει μια κηδεία γράφει νεοελληνική ιστορία. Κι όταν ο Λαπαθιώτης αφιερώνει ένα ποίημα ακροστιχίδα στον Κώστα Γκίκα λύνεται ο νεοελληνικός γρίφος. Αυτά πιστεύω…
Περισσότερες πληροφορίες
Ναπολέων
Μια παράσταση της ομάδας Bijoux de Kant βασισμένη σε κείμενα των Γιώργου Ιωάννου και Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
