To 1870 ένας κριτικός θεάτρου αποφάνθηκε: «Η μοιχεία δεν μπορεί να βγάλει γέλιο». Ο Ευγένιος Λαμπίς διαφώνησε κι έγραψε μια υπέροχη κωμωδία για την απιστία, τους «Τρειςευτυχισμένους», που ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Θέατρο Πορεία.
Δημήτρης Τάρλοου, Χρήστος Λούλης, Άλκηστις Πουλοπούλου: οι τρεις τους συγκροτούν το κεντρικό ερωτικό τρίγωνο γύρω από το οποίο ξετυλίγεται ένα αχαλίνωτο γαϊτανάκι μοιχείας. Μαζί τους οι Λένα Παπαληγούρα, Άγγελος Παπαδημητρίου, Λαέρτης Μαλκότσης και Ιωάννα Κολλιοπούλου, σε ρόλους αφεντών και υπηρετών, παντρεμένων κι εραστών, τσιλιμπουρδίζουν ανενδοίαστα και συγκαλύπτουν με τα πιο απίθανα τεχνάσματα τις παράνομες ερωτικές συνευρέσεις τους. «Μην κάνετε πολλά πράγματα. Λι-τό-τη-τα!» επισημαίνει ο σκηνοθέτης τους, δίνοντάς τους άλλη μία σκηνική οδηγία-κλειδί: «Ο καθένας με το δικό του πυρετό, τη δική του εμμονή».
«Τι οδηγεί κάποιον στην απιστία;» τους ρωτώ. «Μακάρι να ήξερα. Ο ανικανοποίητος εαυτός μας; Η ανάγκη μας να τα ζήσουμε όλα; Ο χρόνος και η φθορά;» διερωτάται η Λ. Παπαληγούρα. «Η καταπίεση και η βαρεμάρα», αποφαίνεται ο Λ. Μαλκότσης. Ύστερα από μια παύση όλο νόημα, ο Άγγ. Παπαδημητρίου αναφωνεί: «Η φύση!» Η Άλκ. Πουλοπούλου εντοπίζει τους λόγους σε «ένα υπαρξιακό κενό». Ο Χρ. Λούλης είναι βέβαιος πως η απιστία προκύπτει «από την έλλειψη πίστης» και η Ιωάν. Κολλιοπούλου ρίχνει τις ευθύνες «στην ίδια την απιστία». Ο Δ. Τάρλοου, ο οποίος μάλιστα για χάρη του ρόλου του έχει μεταμορφωθεί σε παραφουσκωμένο –σαν φασουλή– μεγαλοαστό, τοποθετείται αλλιώς: «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην απιστία. Είναι το χαβιάρι και η σαμπάνια της ύπαρξης, η απτή απόδειξη της αλαφρότητάς μας!»
«Κάνω σπάνια κωμωδίες, όταν όμως τις κάνω παθιάζομαι», μας λέει ο Γ. Χουβαρδάς. «Είδος δύσκολο και προκλητικό, παίρνει την πραγματικότητα και τη διογκώνει, τη διαστρέφει και την αναποδογυρίζει. Ο Λαμπίς αρπάζει μια στιγμή, τη μεγεθύνει και την επαναλαμβάνει, δείχνοντας πώς η εμμονή του καθενός, τα πάθη και οι ελλείψεις του, τον οδηγούν στην τρέλα. Ειδικά στο τέλος στη σκηνή επικρατεί ζούγκλα!»
Όλα αυτά σε ένα σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, αριστοτεχνική «πειραγμένη» απεικόνιση μεγαλοαστικού δώματος του 19ου αιώνα, με τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, τη μουσική του Δημοσθένη Γρίβα και τους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Η μετάφραση είναι του Στρατή Πασχάλη.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Άγγελος Παπαδημητρίου
Αγκαλιά άλλοτε με μια ελαφοκεφαλή και άλλοτε με μια υδρορροή, ο χαρισματικός κωμικός, τον οποίο λατρέψαμε στις παραστάσεις του Νίκου Καραθάνου, ζει εδώ το δικό του (κωμικό) «δράμα».
Λένα Παπαληγούρα
«Έχει ένα υφάκι, κάτι σαν “δε βαριέσαι”»: έτσι την περιγράφει ο αφέντης της (Δ. Τάρλοου) και η Λένα Παπαληγούρα, λίγο μετά τη νευρώδη «Κατερίνα», μεταμορφώνεται σε υπηρέτρια με βλέμμα αγελάδας!
Λαέρτης Μαλκότσης
Σοφέρ βαρύς και ασήκωτος, χρίζει σπιούνο του τον αφέντη του (Δ. Τάρλοου), για να διαπιστώσει την πίστη της αγαπητικιάς του (Λ. Παπαληγούρα). Μόνο που ο αφέντης του προκύπτει... φλερτάκιας.
Περισσότερες πληροφορίες
Οι τρεις ευτυχισμένοι
Μετρ στο είδος του, ο Λαμπίς στήνει μια αδυσώπητη φάρσα στους ήρωές του για να αποδείξει ότι η μοιχεία μπορεί να προκαλέσει γέλιο.