Πολλά Εθνικά θέατρα θα ζήλευαν το φετινό του ρεπερτόριο. Ξεκινάει με «Φάουστ» του Γκαίτε –σε επανάληψη και είναι ήδη sold-out. Συνεχίζει με «Άμλετ» του Σαίξπηρ στη σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και με τον άξιο Κωνσταντίνο Ασπιώτη στον ομώνυμο ρόλο (10/11). Παρεμβάλλει έναν «Μικρό πρίγκιπα», βασισμένο μεν στον Εξυπερύ αλλά διασκευασμένο (και) για ενήλικες, με πρωταγωνίστρια την Λένα Παπαληγούρα (19/10). Προτείνει ένα σύγχρονο ελληνικό έργο, με ήρωες δύο πρόσφυγες, γραμμένο και σκηνοθετημένο για τον Πειραιά, το τότε και το τώρα του: «Το ψωμί της Νινευί» των αδερφών Κούφαλη με τους Λήδα Πρωτοψάλτη-Σταύρο Ζαλμά σκηνοθετημένους από τον Δημήτρη Μυλωνά (20/11). Το 2017 ανεβάζει τον οργιαστικό «Καλιγούλα» του Αλμπέρ Καμύ, με ένα δυνατό θίασο (Θεοδώρα Τζήμου, Κώστας Αρζόγλου, Νίκος Πουρσανίδης, Γιώργος Συμεωνίδης κ.α.) και τον Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο, στη σκηνοθεσία της Αλίκης Δανέζη-Knutsen, με live μουσική από τον Blaine Reininger των Tuxedomoon (3/2). Πλήθος παράλληλων δράσεων, διαλέξεων, εκθέσεων και live αναμεταδόσεων των παραγωγών της Metropolitan Opera πλαισιώνουν το πρόγραμμα. Ήδη, μάλιστα, έχουν προαναγγελθεί δύο από τις παραγωγές της σεζόν 2017-2008: ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αναμένεται να σκηνοθετήσει το «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς με την Μαρία Ναυπλιώτου και τον Χάρη Φραγκούλη, ενώ ο Γιάννης Χουβαρδάς τον Τσεχοφικό «Γλάρο» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο της Αρκάντινα…
«Όλοι είμαστε ξένοι κάπου» θα μάθουν οι μικροί θεατρόφιλοι, χάρη στα «Ταξίδια των Γκιούλ_Ιβερ», την παιδική παράσταση που στήνει ο Δημήτρης Μπογδάνος βασισμένος στον ήρωα του Τζόναθαν Σουιφτ (23/10). «Όλοι είμαστε ξένοι κάπου»: για την ώρα, αυτό θα θυμηθούν οι θεατές χάρη στο μεγάλο κύκλο δράσεων για το μείζον θέμα των καιρών μας, το οποίο οργανώνει ο Νίκος Διαμαντής με τίτλο «Προσφυγικά». Από τις 14/10, με επίκεντρο την πλατφόρμα Common Platforms-A blind date που συντονίζουν οι καλλιτέχνες Αντώνης Βολανάκης και Ραφίκα Σαουίς, την έκθεση «Κερδισμένη πατρίδα-Πρόσφυγες του 1922 στον Πειραιά» σε επιμέλεια του ιστορικού Βάσια Τσοκόπουλου αλλά και το θεατρικό έργο των αδερφών Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη «Το ψωμί της Νινευί», δημιουργείται ένα ευρύ πλέγμα εκδηλώσεων για το προσφυγικό.
Ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού θεάτρου, μετά την επαναλειτουργία του, το 2013, ο Πειραιώτης Τάκης Τζαμαργιάς, έθεσε τις βάσεις. Ο διάδοχός του και νυν καλλιτεχνικός διευθυντής, επίσης Πειραιώτης, απόφοιτος του Ράλλειου Δημοτικού Σχολείου και του Λυκείου της Ιωνιδείου, ο Νίκος Διαμαντής, είναι έτοιμος να το απογειώσει. Οι ρεπερτοριακές επιλογές του μοιάζει να πηγάζουν τόσο από την καλλιτεχνική του ιδιότητα -σκηνοθέτης και ιδρυτής ενός από τους παλαιότερους θιάσους της χώρας, του θεάτρου Σημείο (1985)- όσο και από το παιδαγωγικό του background -καθηγητής υποκριτικής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών και σε δραματικές σχολές.
Δημοτικό μεν αλλά με ένα όραμα υπερτοπικό, το οποίο ξεπερνάει τα όρια της περιφέρειάς του, το θέατρο του Πειραιά μπορεί κάλλιστα να γίνει πρότυπο πολιτιστικής πολιτικής. Το μοντέλο ευνοείται πανευρωπαϊκά, με την Γαλλία και τη Γερμανία να πριμοδοτούν τα θέατρα, αντίστοιχα, εκτός Παρισιού ή Βερολίνου, εκείνα των προαστίων ή της ευρύτερης περιφέρειας, εδώ και δεκαετίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα; Τόσο η Commedie de Reims στην βόρεια Γαλλία, η οποία έχει αναχθεί σε παραγωγό/συμπαραγωγό θεαμάτων ισότιμο με το ιστορικό θέατρο Odeon της γαλλικής πρωτεύουσας όσο και το ιστορικής πλέον σημασίας Χοροθέατρο της Πίνα Μπάους στο Βούπερταλ. Σε όλα, βέβαια, τα ευρωπαϊκά παραδείγματα, η παρουσία των κρατικών και δημοτικών επιδοτήσεων όσο και των χορηγών είναι καταλυτική. Έτσι και εδώ, στην περίπτωση του Πειραιά, αναμένουμε να συμβούν πολλά ωραία και σπουδαία. Πρέπει εδώ, βέβαια, να αναλογιστούμε τις ιδρυτικές δυστοκίες που διέπουν την υπόστασή του –είναι ένα θέατρο χωρίς δικό του «ταμείο», εποπτευόμενο από τον ΟΠΑΝΔΑ. Χρειάζεται, λοιπόν, να εισρέουν ομαλά τα κονδύλια (από το Υπουργείο Πολιτισμού, την Περιφέρει Αττικής και τον Οργανισμό Πολιτισμού και Αθλητισμού Νεολαίας Δήμου Πειραιά) αλλά και οι ιδιωτικές χορηγίες, σύμφωνα πάντα με τις προγραμματικές συμβάσεις που ήδη υπογράφηκαν, ούτως ώστε να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία του, το προσωπικό να πληρώνεται κανονικά και η δυνατότητα περαιτέρω «ανοιγμάτων» να είναι εφικτή υλικοτεχνικά. Κάπως έτσι, το αριστοκρατικό κτίριο του 1895 με τη μνημειώδη αρχιτεκτονική και τη νεοκλασική ομορφιά, συνολικής έκτασης 6.000 τ.μ., με τις 600 θέσεις και τα 23 θεωρεία, θα είναι πολλά περισσότερα από ένα ακόμη ωραίο θέατρο.
Περισσότερες πληροφορίες
Mon Petit Prince
«Μια παράσταση για ενήλικους με ανήλικη ματιά» φωτίζει την υπαρξιακή και φιλοσοφική διάσταση του μυθιστορήματος του Σεντ-Εξιπερί
Τα ταξίδια των Γκιουλ_Ιβέρ
Η Μ. Σάττι παντρεύει μουσικές από όλο τον πλανήτη και οι Π. Μέξης, Ph. Charpentier δημιουργούν το τοπίο στο οποίο ταξιδεύουν η Γκιουλ και η Ιβέρ για να ανακαλύψουν πως τα μάτια δεν βλέπουν τον κόσμο, αλλά τον δημιουργούν
Φάουστ
Ο Φάουστ, έχοντας κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αποζητά το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή ανοίγει την πόρτα στη σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του
