Η Άννα Βίσση μιλά για τους «Δαίμονες»

Ύστερα από δύο δεκαετίες, η δημιουργία του Νίκου Καρβέλα, που έχει μείνει

ανεξίτηλη ως η πρώτη ελληνική ροκ όπερα, επιστρέφει από τις 22/3 στο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Ο Νίκος Βουλαλάς παρακολούθησε τις πρόβες

των «Δαιμόνων», μίλησε με την Άννα Βίσση για τα «ατυχήματα» του πρώτου ανεβάσματος και τις δεύτερες ευκαιρίες της τωρινής παράστασης, για το «χύμα» της

πίστας και τη θεατρική πειθαρχία και είναι σίγουρος ότι το τραγούδι «Θα κάνουμε μπαμ» θα αποδειχτεί (ξανά) προφητικό.

Eνα χρόνο νωρίτερα, καθώς περιμέναμε στο φουαγιέ ενός θεάτρου για να παρακολουθήσουμε μια παράσταση, η Άννα Βίσση μου έλεγε ότι σκέφτεται να ξανανεβάσει τους «Δαίμονες». Και με τον εφηβικό, αφοπλιστικό της ενθουσιασμό με ρώτησε ανυπόμονα πώς μου φαινόταν η ιδέα. Δεν είχα δει το πρώτο ανέβασμα το 1991 (έκανε δύο σεζόν), αλλά είχα ακούσει από πολλούς φανατικούς ότι ήταν μία από τις αξέχαστες στιγμές στην καριέρα της. «Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν απέξω όλα τα τραγούδια», μου λέει η Άννα. «Αφού φοβάμαι –και ταυτόχρονα χαίρομαι– ότι μπορεί να τραγουδάνε μαζί μας στο θέατρο. Μακάρι να συμβεί. Τέτοιες αντιδράσεις θέλω να δω».
Ένα χρόνο μετά ο Αλέξανδρος Πρίφτης, ο διευθυντής ορχήστρας του τωρινού ανεβάσματος, ξεκινάει την πρώτη κοινή μουσική πρόβα της ορχήστρας και του θιάσου ως εξής: «Θίασε των “Δαιμόνων”, σας παρουσιάζω την ορχήστρα των “Δαιμόνων”. Και, ορχήστρα των “Δαιμόνων”, σας παρουσιάζω τον θίασο των “Δαιμόνων”».

Πέφτει χειροκρότημα και αμέσως ξεκινάει η γνώριμη ορχηστρική εισαγωγή – στην κορύφωσή της η Άννα και οι ηθοποιοί σχηματίζουν με το δείκτη και το μικρό δάχτυλο τα χεβιμεταλάδικα «κερατάκια». Θα ακολουθήσουν και άλλα χαριτωμένα ενσταντανέ. κάποια στιγμή, ας πούμε, λέει στον ηχολήπτη που δεν τη βλέπει: «Δεν είμαι πια ξανθιά και δεν τραβάω την προσοχή σας» ή αλλάζει σε ένα στίχο τη «Washington Post» με το «αθηνόραμα» για να μου κάνει πλάκα.

«Καλή μου γκουβερνάντα», «Θάνατος στη μαύρη μάγισσα», «Θα κάνουμε μπαμ», «Συγχαρητήρια», «Ουράνια τόξα» συν δύο καινούργια: ένα-ένα τα τραγούδια του έργου του Νίκου Καρβέλα (σε στίχους Σταύρου Σιδερά) ξεδιπλώνουν την αιώνια σύγκρουση καλού-κακού σε δύο εποχές: στον Μεσαίωνα η Βασίλισσα (Άννα Βίσση) δίνει εντολή, κατόπιν πιέσεων του Ιεροεξεταστή (Νικόλαος Καραγκιαούρης), να καεί η Μάγισσα (Εβελίνα Παπούλια), η οποία ορκίζεται εκδίκηση με το τραγούδι «Όσο για σένα». κατόπιν, στη Νέα Υόρκη του 21ου αιώνα, ένας θίασος στον οποίο συμμετέχουν μετενσαρκωμένες οι δύο ηρωίδες, ως Ροζάννα και Λόα, ανεβάζει Σαίξπηρ, ενώ ο σκηνοθέτης Ντάνιελ (Παναγιώτης Πετράκης) γίνεται η ερωτική αφορμή για να βγει στην επιφάνεια η παλιά έχθρα των δύο γυναικών. Γοτθικός τρόμος, μαγεία, σατανιστικές τελετές, μεταφυσική. «Τότε το θέαμα ήταν πιο τρομακτικό», παραδέχεται η Άννα μετά την παρατήρησή μου ότι στο μεταξύ έχουμε δει πολύ Χάρι Πότερ και Τιμ Μπάρτον.
Ωστόσο η εμπειρία του σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα, που έχει δώσει μια σκοτεινότερη κατεύθυνση, του σκηνογράφου Μανόλη Παντελιδάκη, της ενδυματολόγου Ντένης Βαχλιώτη, της φωτίστριας Ελευθερίας Ντεκώ αλλά και μερικά ειδικά εφέ, που ήρθαν από το εξωτερικό για να μας κόψουν την ανάσα, επιβεβαιώνουν την πεποίθηση της Άννας ότι «τώρα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι πιο προχωρημένο και πιο απενοχοποιημένα»

Σε ένα διάλειμμα της ζητάω να θυμηθεί την παλιά παράσταση και να κάνει μια σύγκριση: «Οι “Δαίμονες” είναι κλασικοί για όσους τους είδαν και θέλω να τους κάνω κλασικούς για όσους δεν τους έχουν δει. Όσοι με αγαπούσαν ήθελαν να με δουν και σε κάτι άλλο. Αυτό το στοίχημα το κέρδισα. Ανακάλυψαν επίσης για τον Νίκο ότι μπορεί να γράψει και διαφορετική μουσική. Θυμάμαι πως τότε ατυχήσαμε στη σκηνοθεσία, γιατί την είχε αναλάβει ο Ρότζερ Γουίλιαμς, ο οποίος δεν μιλούσε καν τη γλώσσα μας. Ο Νίκος Πετρόπουλος κάλυψε με τα σκηνικά και τα κοστούμια εκείνη την αδυναμία. Αλλά ήταν το πάθος του θιάσου με το οποίο καταφέραμε να κάνουμε μια παράσταση που στις αρχές του ’90 δικαιολογούσε τις αφέλειες και τα μελό σημεία της.
Σήμερα η εποχή δεν τα δικαιολογεί. Ο Κακλέας, που έχει ταυτόχρονα την αισθητική του σκληρού ρεαλισμού αλλά κι ευαισθησία, το έχει πάει τελείως αλλού. Καμιά φορά με πιάνω να λέω πολύ εύκολα πως το τωρινό ανέβασμα είναι πολύ καλύτερο. Αλλά είναι άδικο. Για την εποχή τους οι “Δαίμονες” ήταν καταπληκτικοί, γι’ αυτό όπου στεκόμουν και βρισκόμουν μου ζητούσαν να τους ξανακάνω. Χαίρομαι απλώς για τις ευκολίες και την ελευθερία που μας επιτρέπουν να δώσουμε ένα καινούργιο θέαμα».

Πάνω στην πρόβα η Άννα κάνει ένα λαϊκό τσαλίμι στο στίχο και οι μουσικοί σταματούν από τα γέλια. Το 1991 κάποιοι είχαν κατηγορήσει τον Καρβέλα για σατανιστή. «Παρασύρεται ο κόσμος που θέλει να σου την πει», μου λέει η Άννα για εκείνες τις αντιδράσεις. Τώρα υποψιάζομαι ότι οι ενστάσεις θα έχουν να κάνουν με την τριβή της στις μεγάλες πίστες. Της λέω κάτι για «διάλειμμα από τη νύχτα» κι εκείνη μου απαντάει: «Με το χέρι στην καρδιά, θα σου πω ότι όλα τα άλλα ήταν διαλείμματα από δουλειές όπως οι “Δαίμονες”.
Θέλω τα πράγματα να συμβαίνουν πολιτισμένα κι επαγγελματικά. Ο θεατρικός χώρος το προσφέρει αυτό. Στα άλλα συμβιβάζομαι πολλές φορές με διάφορα. Επειδή είμαι πολύ υπεύθυνη και ξέρω ότι υπάρχει και αυτή η ώρα διασκέδασης, το κάνω. Έχω ρεπερτόριο για να διασκεδάσεις ή για να το απολαύσεις καθισμένος σε μια θέση θεάτρου. Ειλικρινά θα επιθυμούσα το συνδυασμό. Να μπορώ να κάνω, εκτός από μιούζικαλ μια άλλου είδους παράσταση, όχι απαραίτητα με κάποια γνωστή φόρμα. Νομίζω ότι οι καιροί έχουν ανοίξει και τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Έχω διαφορετικών ηλικιών και γούστων κοινό. Χαρά μου! Αυτό σημαίνει ότι θα έχω πάντα αρκετό κόσμο που θα ενδιαφέρεται να δει τις δουλειές μου».

Σαν για να τη συμπληρώσω, παρατηρώ πως όταν τραγουδάει σε μια πίστα βλέπει άμεσα τις αντιδράσεις του κόσμου, ενώ στο θέατρο πρέπει να περιμένει το χειροκρότημα στο τέλος. Συμφωνεί: «Θυμάμαι πως συγκινιόμουν μόνο και μόνο από την ατμόσφαιρα. Την ησυχία. Κι έλεγα: “Τι θεία στιγμή”! Την ίδια συγκίνηση αισθάνομαι και τώρα στις πρόβες. Τι κλάμα ρίχνω! Στη νύχτα η κατάσταση είναι πιο χύμα, ενώ στο θέατρο είσαι στην τσίτα συνέχεια. Και μέσα σε αυτήν την πειθαρχία πρέπει να καταφέρεις να δείξεις την αύρα σου. Δεν είναι απλώς ότι βγαίνω και τραγουδάω τους “Δαίμονες”. Αν μπορώ, πρέπει να γίνω μέχρι και συγκλονιστική. Γιατί η συγκίνηση δεν βγαίνει μόνο από τις νότες και την εκτέλεση, αλλά από την αύρα του ηθοποιού. Πρέπει να πείσω με κάθε τρόπο τον άνθρωπο που έχει πληρώσει να δει αρχή-μέση-τέλος».

Με κερδισμένο το στοίχημα τότε το 1991-2, που η ίδια ομολογεί ότι «έφερε τη θεατρικότητα στις εμφανίσεις της και την έκανε πιο εκφραστική», η Άννα έχει να κερδίσει άλλο ένα: «Δεν θέλω να με βλέπουν ως μη ηθοποιό. Δεν δέχομαι την επιείκεια. Πρέπει να κάνω τα αδύνατα δυνατά να παίξω πολύ καλά. Με ό,τι ξέρω, με το ένστικτό μου, με τις οδηγίες του Κακλέα, με την ικανότητα των συμπρωταγωνιστών μου. Μπορώ να πάρω φόρα από αυτούς για να παίξω κι εγώ καλύτερα». Τελικά το δίλημμα «Άννα της πίστας» και «Άννα της σκηνής» το ξεδιαλύνει από μόνη της στο τέλος: «Η ίδια Άννα είμαι. Όχι κάποια άλλη. Εγώ είμαι που ενσαρκώνω τη Ροζάννα μου.

Η Ροζάννα είναι δική μου».

Οι «Δαίμονες» του Νίκου Καρβέλα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα,

με την Άννα Βίσση ξεκινούν
στο Παλλάς από αυτήν την Παρασκευή 22/3. Προπώληση: ταμεία θεάτρου (2103213100), 2108938100
(με πιστωτική κάρτα), www.ellthea.gr και www.tickethour.com