Η φετινή σεζόν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί νεκρόφιλη! Γνωστοί σκηνοθέτες, θίασοι και θέατρα ανεβάζουν έργα που αφορούν την αυτοκτονία και τις ανίατες ασθένειες, τις αιμοσταγείς παιδοκτονίες και το θάνατο. Τυχαίο ή όχι, το ελληνικό θέατρο μας καλεί σε μια άσκηση εξοικείωσης με το αναπόδραστο τέλος μας.
«Οχι, ο θάνατος δεν είναι ούτε τρόμος ούτε μυστήριο, είναι σαφές, λογικό, φυσιολογικά αναγκαίο κι επιθυμητό φαινόμενο και θα ήταν ληστεία κατά της ζωής να ασχοληθεί κάποιος με τη θεώρησή του πέρα από όσο χρειαζόταν»: η φράση του Τόμας Μαν από το «Μαγικό βουνό» συνιστά μια πολύ ρεαλιστική σύσταση για το πώς τιθασεύεται ο αρχέγονος φόβος για το μεγάλο ύπνο.
Σε τέτοιες διαδικασίες συμφιλίωσης μας βάζουν ορισμένες από τις πιο προβεβλημένες παραστάσεις της σεζόν. Ο «Πουπουλένιος» του Μάρτιν ΜακΝτόνα (Θέατρο Αθηνών) σχολιάζει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να λέμε και να ακούμε τρομακτικές ιστορίες προκειμένου να ξορκίσουμε το φόβο του θανάτου. Το θάνατο έχουν επίσης στο επίκεντρό τους και τα δύο έργα του Θεάτρου Πορεία, όπου επαναλαμβάνεται (μέχρι 9/2) η βραβευμένη στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «α» παράσταση «Ευρυδίκη».
Η Σάρα Ρουλ έγραψε αυτήν την εκδοχή στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης για να ξεπεράσει το θάνατο του πατέρα της. και ίσως γι’ αυτό η Ευρυδίκη της κατεβαίνει στον Άδη για να βρεθεί κοντά στον νεκρό πατέρα της. Στο ίδιο θέατρο παίζεται και η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά πάνω στο έργο του Γιον Φόσε «Παραλλαγές θανάτου», με θέμα την αυτοκτονία ενός κοριτσιού και το πένθος των γονιών του.
Η αυτοκτονία είναι το λαϊτμοτίφ που διατρέχει και τα έργα της αυτόχειρος συγγραφέως Σάρα Κέιν, η οποία συγκαταλέγεται στις πιο πολυπαιγμένες της σεζόν: το τελευταίο της έργο «4.48 Ψύχωση» ανεβαίνει από την Άντζελα Μπρούσκου στο «Bios» και σε ελεύθερη –«προσωπική»– διασκευή του Κώστα Κουτσολέλου στο Fabrica Αthens. Το χρονικό της αυτοκτονίας της μητέρας του καταγράφει στο μονόλογο «Η μαμά μου η Κασσάνδρα» ο Αύγουστος Κορτώ, τον οποίο παρουσιάζει ο Γιώργος Νινιός στο Αγγέλων Βήμα. «Θανατερό» είναι όμως και το ρεπερτόριο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, όπου παίζονται οι «Αστερισμοί» του Βρετανού Νικ Πέιν και θέλουν τους Στεφανία Γουλιώτη και Μάκη Παπαδημητρίου να ζουν τη σχέση τους σε παράλληλα σύμπαντα. κι ενώ ο έρωτάς τους άλλοτε υφίσταται και άλλοτε ακυρώνεται, εκείνο που δεν μπορεί να αποφευχθεί με τίποτα είναι η ανίατη ασθένεια από την οποία πεθαίνει ο ένας εκ των δύο...
Εκεί παρουσιάζονται και το «Ντόροθυ» του Λοΐζου Καμπούρη, ο μονόλογος μιας γυναίκας που πάσχει από καρκίνο, και η «Περσινή αρραβωνιαστικιά», που βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα της Ζυράννας Ζατέλη, με το μοτίβο «έρως/θάνατος» να εξετάζεται με παιγνιώδη διάθεση. Ως μια συγκινητική εξοικείωση με το γήρας, την πλησιέστερη στο φυσικό θάνατο ηλικία, μπορεί να ειδωθεί ο «Οίκος ευγηρίας: Η ευτυχισμένη Δύσις» του Μανόλη Κορρέ στο Θέατρο Ορφέας, όπου 12 βετεράνοι ηθοποιοί –από τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου μέχρι τον Ανέστη Βλάχο– μας παρουσιάζουν τη ζωή σε ένα γηροκομείο.
Με απλουστευτική διάθεση μπορούμε να πούμε ότι η ιστορία της τέχνης –δηλαδή ο άνθρωπος ως καλλιτέχνης– πραγματεύεται θέματα όπως η ενηλικίωση, ο έρωτας, η μνήμη, η απώλεια και ο θάνατος. εν μέσω εθνικής κρίσης αλλά και κατάθλιψης, μοιάζουν να συνιστούν τα βασικά αντικείμενα ενός προσωπικού όσο και συλλογικού στοχασμού για το ελληνικό θέατρο.Και κάτι ακόμη: εν μέσω κοινωνικού αναβρασμού και πολιτικής πόλωσης, το ελληνικό θέατρο έρχεται να μας θυμίσει πως, ανεξάρτητα από τους εμφυλίους μας και τις ανισότητες, είμαστε όλοι μα όλοι ίσοι απέναντι σε ένα και μόνο γεγονός: τη θνητότητα μας. Ωστόσο, εκείνο που δεν είδαμε ακόμη είναι η διαχείριση της κοινής αυτής συνιστώσας του βίου μας με το λυτρωτικά ειρωνικό τρόπο μιας μεγαλειώδους κωμωδίας, την οποία προσδοκούμε σαν βάλσαμο στην περιρρέουσα κατήφεια…
Περισσότερες πληροφορίες
Παραλλαγές θανάτου
Μια αλληγορία για την αγάπη, τη ζωή, τη γέννηση και το θάνατο με αφορμή την αυτοκτονία μιας νέας γυναίκας
Αστερισμοί
Το παράλληλο σύμπαν μιας καθηγήτριας θεωρητικής κοσμολογίας κι ενός μελισσοκόμου, σε ένα έργο που παρακολουθεί τις διαφορετικές εκδοχές της σχέσης τους
Ντόροθυ
Μια γυναίκα, η οποία μεγάλωσε στην Κύπρο, μετανάστευσε στο Λονδίνο και στη συνέχεια στην Ελλάδα, θυμάται τις καλές και κακές στιγμές της ζωής της
Ο πουπουλένιος
Σε ένα άγνωστο αυταρχικό καθεστώς ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς, διότι στις ιστορίες του περιγράφει πραγματικές δολοφονίες
Ευρυδίκη
Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης μεταμορφώνεται σε ένα μιούζικαλ-φόρος τιμής στην Αθήνα των νεανικών ερώτων μας με live μουσική.
Περσινή αρραβωνιαστικιά
Ένα ποιητικό παραμύθι πάνω στη γυναικεία σεξουαλικότητα, στις κρυφές επιθυμίες, στη σύνδεση της πραγματικότητας με το μεταφυσικό
Η μαμά μου η Κασσάνδρα
Ο Γ. Νινιός παίζει μουσική κι ερμηνεύει ένα μονόλογο που γεννήθηκε από την απώλεια και ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και μύθου
4.48 Ψύχωση
Ό,τι στοίχειωνε τις σκέψεις της Bρετανίδας αυτόχειρος Σάρα Κέιν αναδύεται μέσα από το κύκνειο άσμα της, που ακροβατεί ανάμεσα στη σχιζοφρένεια και την έντονη ποιητικότητα.
Οίκος ευγηρίας, Η ευτυχισμένη Δύσις
Συναισθηματικό, τρυφερό και ανθρώπινο έργο, σκιαγραφεί την άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δύσκολη ζωή σε ένα γηροκομείο
