Γίνεται μια παράσταση να σου ραγίζει και ταυτόχρονα να σου ευφραίνει την καρδιά; Τέτοια σπάνια θεατρική εμπειρία είναι αυτή η –βουτηγμένη στη χαρμολύπη– «Ευρυδίκη» με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία, σαν παράδοξο καμπαρέ, τη συναρπαστική Κόρα Καρβούνη στον ομώνυμο ρόλο κι έναν έξοχο θίασο μαζί της.
Ενα ασανσέρ που εντός του βρέχει οδηγεί στον Κάτω Κόσμο. Σε μια υδάτινη τάφρο που χάσκει στη σκηνή εμβαπτίζουν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη την αγάπη τους και το χαμό της. Ο Άδης διαθέτει λοφτ κι ένας «χορός από πέτρες» σχολιάζει με περιπαικτικά άσματα πόσο σχετικά είναι τα όσα συμβαίνουν σε αυτό το παράξενο έργο. Η 38χρονη Αμερικανίδα –υποψήφια για Πούλιτζερ– συγγραφέας έγραψε την «Ευρυδίκη» (2003) για να ξορκίσει το θάνατο του πατέρα της. Αντί όμως για ένα βαρύθυμο και πένθιμο έργο, η «Ευρυδίκη» βρίθει μεταφυσικού ρίγους και παιγνιώδους οίστρου συνδυάζοντας τα ασυνδύαστα: το μοντέρνο και το μπουλβάρ, το ρομαντικό και το κιτς, το συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό.
Η καλώς καμωμένη σύνθεση δεν την ενδιαφέρει. Το έργο της έχει την ισχύ ενός μεταμοντέρνου ποιήματος που αστραποβολεί από τη σκοτεινότητα και τη συγκινησιακή ορμή των εικόνων του. Οι ήρωές της είναι μεν… αρχαίοι, αλλά με πολύ σημερινή ιδιοσυγκρασία. Όλοι τους είναι συναισθηματικά ανώριμοι, αναποφάσιστοι, παράφοροι και ορμητικοί. Αναζητούν κάτι «ενδιαφέρον» στη ζωή τους και θυμίζουν εφήβους που περνούν τη φάση της ενηλικίωσης σαν μια ιεροτελεστία μύησης στον έρωτα, στην απώλεια, στο θάνατο. Ο Ορφέας ταλανίζεται από τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. ο Άδης περνάει κρίση παλιμπαιδισμού. και η Ευρυδίκη επιστρέφει με τη θέλησή της στο βασίλειο των νεκρών, μακριά από τον Ορφέα, αλλά κοντά στον πατέρα της. «Δύσκολο έργο», σκέφτηκα όταν το πρωτοδιάβασα, για να διαπιστώσω πως η γενναία σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου ανέδειξε τις αρετές και σχεδόν απάλειψε τα προβλήματά του. «Ένα μιούζικαλ στον Άδη» λοιπόν, όπως είναι και ο υπότιτλος που έδωσε ο σκηνοθέτης, ανεβάζοντάς το σαν νεο-εξπρεσιονιστικό καμπαρέ πλημμυρισμένο μπόσα νόβα, μπαλάντες και ντίσκο σφήνες.
Με πολύτιμους συνεργάτες την Κατερίνα Πολέμη (μουσική), την Ελένη Μανωλοπούλου (σκηνικά-κοστούμια), τον Αλέκο Αναστασίου (φωτισμοί) και τη Ζωή Χατζηαντωνίου (κίνηση), ο Τάρλοου προσέγγισε το έργο με ευαισθησία, εσκεμμένα ναΐφ τρόπο, πλήρη συναίσθηση της συγκίνησης που το διατρέχει και λυτρωτικό χιούμορ. Φιγούρες που ξέφυγαν από κάποιο gothic σύμπαν θυμίζει η τριμελής μπάντα των «πετρών» (εξαιρετικοί οι Νεφέλη Μαρκάκη, Ελένη Μπουκλή και Σωκράτης Πατσίκας). Εκφραστικότατος είναι ο Λαέρτης Μαλκότσης (Ορφέας), συγκινητικός και χωρίς μελοδραματισμούς ο Γιάννης Νταλιάνης (πατέρας) κι ευφάνταστα κωμικός ο Κώστας Γάκης στο διπλό ρόλο του Απαίσιου Ενδιαφέροντα Άντρα/Άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Όσο για την Κόρα Καρβούνη, θα τολμήσω να πω ότι –παρά το νεαρό της ηλικίας της– με τη θερμή ερμηνεία της κάνει ένα tour de force μοναδικής δυναμικής.
Και κάτι τελευταίο: η μελωδία του βασικού τραγουδιού της παράστασης, του «Πόσο σ’ αγαπώ», σε μουσική της Κατερίνας Πολέμη και στίχους του Στρατή Πασχάλη, σαν φόρος τιμής στις ερωτικές μπαλάντες του Νέου Κύματος, πιστεύω οτι θα σας ακολουθεί για μέρες...
ΠΟΡΕΙΑ Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλατεία Βικτωρίας, 2108210991. Διάρκεια 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ευρυδίκη
Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης μεταμορφώνεται σε ένα μιούζικαλ-φόρος τιμής στην Αθήνα των νεανικών ερώτων μας με live μουσική.