Κική Παπαδοπούλου©
Ο Αργύρης Ξάφης βρίσκεται σε μια περίεργη φάση. Από τη μία απολαμβάνει την επιτυχία της παράστασης "Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος" του Ζουζέπ Μαρία Μιρό (Βραβείο BORN 2020 και Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας 2022), την οποία θα επαναλάβει στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες (από 1/10) και από την άλλη, θα συνεχίσει με κομμένα φτερά καθώς απορρίφθηκε από τις φετινές επιχορηγήσεις η πρόταση της ομάδας του Πυρ, στην οποία μετέχει μαζί με την Ιώ Βουλγαράκη και την Δέσποινα Κούρτη. Ο ίδιος, έχει μιλήσει ανοιχτά για το θέμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζί με άλλους καλλιτέχνες έχουν καταθέσει ενστάσεις για τη διαδικασία στο Υπουργείο Πολιτισμού. Όπως έκανε γνωστό ο Αργύρης Ξάφης, η πρόταση της ομάδας του κόπηκε επειδή έστειλε κατά λάθος ένα αρχείο με δύο λιγότερες παραστάσεις στο βιογραφικό της ομάδας και το σύστημα δεν τον άφηνε να διορθώσει το λάθος. Άλλες θεατρικές ομάδες καταγγέλουν πως είχαν την ατυχία να μην έχει αρκετό μελάνι η σφραγίδα του λογιστή (!), οπότε δεν φαίνονταν ξεκάθαρα το ΑΦΜ ή ο προϋπολογισμός. Καθώς οι επιχορηγήσεις φιλοδοξούμε να γίνουν μέρος μιας συνολικότερης πολιτικής για το θέατρο κι όχι να λειτουργήσουν σαν πυροτέχνημα, ανοίγει ένα μεγάλο θέμα για τη διαδικασία υποβολής των αιτήσεων από την πλευρά των καλλιτεχνών και πρέπει να ακουστούν οι θέσεις τους, αφού η απόρριψη κάποιων προτάσεων δεν αφορά καλλιτεχνικά κριτήρια, αλλά διαδικαστικά.
Ευτυχώς, ο Αργύρης Ξάφης, έχει τη δυνατότητα να ξαναπαρουσιάσει την παραγωγή της περασμένης σεζόν, "Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος" του Ζουζέπ Μαρία Μιρό. Είναι ένα από τα περσινά θεατρικά διαμαντάκια, που ξεχώρισε τόσο για τη θεματολογία όσο και για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή.
Το θεματολογικά ακανθώδες έργο προσεγγίζει ζητήματα ομοφοβίας, βίας και ενοχής μιας κλειστής κοινωνίας και αποζητά μια σκηνοθεσία που να μπορεί να στηρίξει την πολυπρόσωπη αφήγηση, την οποία επιτάσει. "Πιστεύω ότι το "Πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος" είναι ένας ψευδο-μονόλογος, γιατί, στην πραγματικότητα, εμπεριέχει κι άλλους μονολόγους -ακόμη κι έναν διάλογο. Είναι ένα έργο που δείχνει τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Οι ηθοποιοί δεν είναι μονοδιάστατα υλικά, αλλά συμβάσεις. Έτσι, από την πρώτη σκηνή, ο ερμηνευτής συνωμοτεί με το κοινό: και λέει και, τελικά, είναι ο 17χρονος Αλμπέρ, η μητέρα του, η καθηγήτριά του, ένας γέρος 75 χρονών κ.ο.κ.” δήλωνε στο "α” ο συγγραφέας Ζουζέπ Μαρία Μιρό μιλώντας για το ανέβασμα του έργου του και από τα λεγόμενα του καταλαβαίνεις το "βάρος” της ερμηνείας του ηθοποιού που αναλαμβάνει να πρωταγωνιστήσει. Μάλιστα, στον πρόλογο του έργου φρόντισε να υπάρχει η σαφής οδηγία: "Γραμμένο για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση.” Η σημείωση αυτή δηλώνει ένα σκοπό: ο ηθοποιός που θα ερμηνεύσει να περάσει από όλη την εμπειρία της εναλλαγής ρόλων -κι αυτό είναι το παιχνίδι του έργου. Η παραμικρή απόκλιση από τη λεπτομέρεια μπορεί να έχει επιπτώσεις στην παράσταση. Αυτό το προκλητικό στοίχημα, όχι μόνο δεν φόβισε τον Αργύρη Ξάφη, αλλά το έπαιξε και το κέρδισε αναλαμβάνοντας να ερμηνεύσει όλους τους ρόλους κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ζωή Ξανθοπούλου. Το ηχητικό περιβάλλον της παράστασης, σε σύνθεση του Φώτη Σιώτα λειτουργεί ως σύμμαχος στις διαδρομές των ηρώων.
Ο τόπος στον οποίο διαδραματίζεται το έργο μοιάζει πολύ με το χωριό της Καταλονίας όπου μεγάλωσε ο συγγραφέας. Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δεν λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές.
Ο συγγραφέας αφήνει να αιωρούνται θέματα σχετικά με την ενοχή ενός ευρύτερου θεσμικού συστήματος και προκαλεί μια αναρώτηση: πόσο συνένοχοι είμαστε όταν μένουμε απλοί θεατές αυτής της ανθρωποφαγίας; Η ελληνική μετάφραση του έργου είναι αφιερωμένη, στον Ζακ Κωστόπουλο/ τη Zackie Oh, που είχε το ίδιο βίαιο τέλος με τον ήρωα του έργου, τον Αλμπέρ.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος
Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές. Αλήθεια, πόσο συνένοχοι είμαστε όταν μένουμε απλοί θεατές αυτής της ανθρωποφαγίας; Ο Αργύρης Ξάφης ερμηνεύει τον πολυπρόσωπο μονόλογο σαν μία εξορκιστική τελετουργία, εμβαθύνοντας στο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του έφηβου αγοριού. Οι χαρακτήρες που υποδύεται παλεύουν με τις δικές τους επιθυμίες, αλλά και εκείνες που τους επιβάλλονται από τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές μίας φαινομενικά δεμένης κοινότητας.
