Η Σίρλεϊ είναι μια γυναίκα της εποχής της. Το 1986, που ο Γουίλι Ράσελ έγραψε το έργο "Σίρλεϊ Βαλεντάιν", ήταν πολύ συγκεκριμένα αυτά που περίμενε η κοινωνία από μια γυναίκα. Με τρεις λέξεις θα μπορούσαμε να τα συνοψίσουμε ως: γάμος, παιδιά, κουζίνα. Εκεί συναντάμε την Σίρλεϊ για πρώτη φορά, στην κουζίνα της. Τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν, η σχέση με τον σύζυγό της έχει γίνει συμβατική κα απόμακρη, μα η κουζίνα παραμένει σταθερή. Σκηνικά απεικονίζεται σαν ένα όμορφο μικρό κλουβάκι, που σου προσφέρει μια αίσθηση οικειότητας και ασφάλειας, μα σου στερεί την ελευθερία.
Η Σίρλεϊ "εντοιχισμένη" στην κουζίνα της, ονειρεύεται τη θάλασσα. Μιλάει στον τοίχο, αλλά απευθύνεται στον ίδιο της τον εαυτό. Μιλάει με χιούμορ κι έχει την ικανότητα να βρίσκει την αστεία πλευρά των πραγμάτων, ακόμα και στα πιο δύσκολα συναισθήματα που την περικυκλώνουν, τη μοναξιά και το ανεκπλήρωτο. Ο γάμος της ξεκίνησε με έρωτα και αμέτρητες πιθανότητες και κατέληξε να θεωρεί ο ένας τον άλλο δεδομένο κι οι ρόλοι του ζευγαριού να είναι ξεκάθαρα μοιρασμένοι και περιοριστικοί. Η ζωή της γλίστρησε από τα χέρια κι όλες αυτές οι αμέτρητες πιθανότητες και δυνατότητες, όλα όσα είχε μέσα της, χάθηκαν μέσα σ’ αυτή την αδιάφορη, "φυσιολογική" καθημερινότητα, σ’ αυτή τη γλυκόπικρη ζωή που δεν έζησε πραγματικά. Μοιάζει λίγο με τη Γουίνυ, από τις "Ευτυχισμένες Μέρες" του Μπέκετ. Μόνο που η Σίρλεϊ έχει ακόμα ελπίδα. Έχει έναν δρόμο διαφυγής. Την συναντάμε σε μια στιγμή συνειδητοποίησης, σε ένα κομβικό σημείο για τη ζωή της. Αισθάνεται ότι δεν έγινε ποτέ ο εαυτός της, θέλει όμως πολύ να αλλάξει ζωή και να ανακαλύψει ποια θα μπορούσε να είναι, ποια θα μπορούσε να γίνει. Και το ερώτημα είναι αν θα τολμήσει να κάνει αυτό το ταξίδι της απελευθέρωσης με προορισμό την Ελλάδα.
Στο έργο η Ελλάδα συμβολίζει έναν κόσμο αυθεντικό και ελεύθερο, όπου οι άνθρωποι νοιάζονται αληθινά ο ένας για τον άλλο και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ενδιαφέρον, ε; Στις πρόβες, ενώ γελάσαμε πολύ με τη Σίρλεϊ που ζωντάνευε η Ελένη Ουζουνίδου στη σκηνή, συνειδητοποιήσαμε κάτι τρομακτικό. Το έργο δεν μας αφορά ως μια απεικόνιση του παρελθόντος. Δεν μας δείχνει μόνο από πού προήλθαμε αλλά στην ουσία είναι πάρα πολύ επίκαιρο. Ακούγεται "κλισέ" στην πραγματικότητα όμως είναι τραγικό να συνειδητοποιείς ότι τόσα χρόνια μετά, η κοινωνία έχει παραμείνει στάσιμη σε τόσο ζωτικά θέματα. Ότι μεταφέρουμε στερεότυπα προηγούμενων εποχών στο σήμερα που λειτουργούν σαν εμπόδια σε κάθε επιθυμία μας για εξέλιξη, σε κάθε βήμα προς τα μπροστά.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Σίρλεϊ
Η Σίρλεϊ Βάλενταϊν αποφασίζει να αφήσει πίσω την ανιαρή καθημερινότητά της και να αρχίσει επιτέλους να ζει πραγματικά στο κωμικό έργο για τη θέση της γυναίκας.
