Οι νέες παραστάσεις της εβδομάδας

"Το φτερούγισμα"

Η σκηνοθέτρια και ηθοποιός Αναστασία Παπαστάθη ψυχή του θεάτρου Radar μας συστήνει τον συγγραφέα Βασίλη Γιαννόπουλο και ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που επικεντρώνεται στη σχέση ενός ζευγαριού. Μετά από είκοσι χρόνια γάμο η Μυρτώ και ο Αντώνης έρχονται αντιμέτωποι με μια βαθιά κρίση της σχέσης. Άραγε συνεχίζουν να θέλουν τα ίδια πράγματα; Τα ανομολόγητα απωθημένα και τα ένοχα μυστικά πόσο καθοριστικό ρόλο μπορούν να παίξουν; Κι όταν πέσει πάνω στη σχέση του ζευγαριού η σκιά ενός τρίτου ατόμου, πόσο εύκολα ξανά μπαίνει το νερό στ' αυλάκι; Αληθινό και ανθρώπινο το "Φτερούγιασμα" ανεβαίνει με πρωταγωνιστές την Αναστασία Παπαστάθη, τον Γιώργο Γιανναράκο και τον Δημήτρη Τσολάκη (Radar, από 23/1).

"1975 ή Πιο γρήγορα, Εμμανουέλα! Σκότωσε! Σκότωσε!"

Η ταινία "Εμμανουέλα", που σήμερα θεωρείται ο πρόδρομος του soft πορνό και το 1975 δημιούργησε τον ηθικό πανικό ότι μπορεί να διαφθείρει την ελληνική νεολαία, έδωσε έμπνευση στην ομάδα Νοσταλγία να δημιουργήσει αυτήν την παράσταση. Ο Γιώργος Σίμωνας σκηνοθετεί αυτή την ιστορία μυθοπλασίας, βασισμένος σε συνεντεύξεις, ντοκιμαντέρ, έντυπο και αρχειακό υλικό, έρευνα πάνω στα μουσικά ρεύματα και τα
μουσικά στέκια και μελέτη πάνω στα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα της εποχής
(Rabbithole, από 20/1).

"Ζάχαρη"

Η ιδιαίτερα παραγωγική ομάδα Elephas Tiliensis του Δημήτρη Αγαρτζίδη και της Δέσποινας
Αναστάσογλου έχει ανεβάσει από Ίψεν, Μπέργκμαν και Μπόρχες μέχρι Ζατέλη και Ουελμπέκ. Οι επιλογές τους γίνονται συνειρμικά, έχουν σχέση με την προσωπική τους ζωή και ό,τι τους συγκινεί ανά περιόδους. Αυτήν τη φορά αποφάσισαν, παραμένοντας στο αγαπημένο τους θέμα "οικογένεια", ν’ ανεβάσουν το έργο του Δημήτρη Αγαρτζίδη σε μια παράσταση "για την αγωνιώδη θλίψη που προκαλεί το τέλος, όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν". Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Τατιάνα Άννα Πίττα, Ελίνα Ρίζου (Σταθμός, από 23/1).

"Προμηθέας εσταυρωμένος"

Ο Χρήστος Λιακόπουλος ανεβάζει μια απολύτως χειροποίητη παράσταση: Ο ίδιος έγραψε
το κείμενο, σκηνοθετεί, επιμελείται τους φωτισμούς, τα κοστούμια, τα σκηνικά αντικείμενα, τη μουσική και παίζει στοχεύοντας "να καταδείξει τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία απέναντι, πρωτίστως, στον ίδιο του τον εαυτό και ακολούθως σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας. Όπως επίσης και τη μέγιστη ένδειξη αγάπης που φτάνει έως την αυτοθυσία" (Αλκμήνη, από 21/1).