Sammi Landweer©
Παίρνοντας τη σκυτάλη από το περσινό καλοκαίρι, όταν οι αίθουσές της ζωντάνεψαν για τα καλά ύστερα από ένα χρόνο παύσης, η Πειραιώς 260 ετοιμάζεται να υποδεχτεί το κοινό, συγκεντρώνοντας για σχεδόν δύο μήνες καλλιτέχνες από την Ελλάδα, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική, ονόματα που έχουν διαγράψει ή τώρα ξεκινούν να διαγράφουν το στίγμα τους στον παγκόσμιο καλλιτεχνικό χάρτη. Στον τρίτο χρόνο της εμποδιζόμενης –λόγω των ανατροπών που επέφερε ο covid-19– θητείας της ως καλλιτεχνικής διευθύντριας του Φεστιβάλ, η Κατερίνα Ευαγγελάτου και οι συνεργάτες της προχώρησαν σε έναν προγραμματισμό πλήρους ανάπτυξης που θυμίζει τις προ πανδημίας εποχές, ξεκινώντας με ένα εορταστικό διήμερο ηλεκτρονικής μουσικής, που θα προηγηθεί του κυρίως προγράμματος, καθώς και με τη διοργάνωση pre- και after-show δράσεων και κύκλων συζητήσεων, που θα πλαισιώνουν τις παραστάσεις.
Το θεατρικό πρόγραμμα
Οι δώδεκα παραστάσεις που θα φιλοξενηθούν στις αίθουσες της Πειραιώς είναι ισόποσα μοιρασμένες μεταξύ Ελλήνων και ξένων δημιουργών. Ο κοινωνικός προβληματισμός είναι εμφανής στη συντριπτική πλειοψηφία τους, όπως και η πρόθεση αναμέτρησης με το δίπολο "δυστοπία-ουτοπία"· ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, οι σύγχρονες ξενοφοβικές κοινωνίες, η κρατική βία και ο αυταρχισμός απασχολούν αρκετές από τις παραστάσεις, όμως οι σκηνικοί τρόποι τους ποικίλλουν, δίνοντας μια γεύση από την πολυπρισματικότητα του παγκόσμιου θεατρικού χάρτη και τον προσωπικό αισθητικό χαρακτήρα των καλλιτεχνών που απασχολούν τον δημόσιο καλλιτεχνικό διάλογο.
Ωραίες, με φρέσκια αύρα, διαφαίνονται οι ελληνικές συμμετοχές. Πολυαναμενόμενη είναι η πρόταση του Γιάννη Χουβαρδά, που ανοίγει και το φετινό πρόγραμμα. Ο σημαντικός σκηνοθέτης αφήνει προς το παρόν τα έτοιμα κείμενα και προχωράει στη σκηνοθεσία της δικής του σύλληψης παράστασης "Η άλλη πλευρά της καταιγίδας", όπου ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ θα συναντήσει τον Όρσον Ουέλς σε έναν φόρο τιμής στο παλιό Χόλιγουντ. Με τη δράση να εκτυλίσσεται σε ένα κινηματογραφικό σετ, θέατρο και κινηματογράφος θα σμίξουν με αφορμή τα κύκνεια άσματα των δύο δημιουργών, τη σαιξπηρική "Τρικυμία" και την ανολοκλήρωτη ταινία του Ουέλς "Η άλλη πλευρά του ανέμου". Στον all star θίασο συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Γιάννης Βογιατζής, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Έκτορας Λυγίζος, Ελένη Μπούκλη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Αντώνης Μυριαγκός, Δημήτρης Πιατάς, Άλκηστις Πουλοπούλου, αλλά και ο μακιγιέρ Αχιλλέας Χαρίτος (1-7/6)!
Οι επόμενες από τις ελληνικές δημιουργίες δίνουν τη σκυτάλη σε εκπρόσωπους της νέας και της νεότερης γενιάς, που ανοίγουν τη βεντάλια των προβληματισμών τους σε διαφορετικές εκφάνσεις του σύγχρονου κόσμου. Σε ένα μυθιστόρημα γραμμένο σχεδόν εκατό χρόνια νωρίτερα στρέφεται η Ελεάννα Τσίχλη, με τους "7 τρελούς" του Ρομπέρτο Αρλτ, με τις ερμηνείες των Μιχάλη Βαλάσογλου, Στέλλας Βογιατζάκη, Μπάμπη Γαλιατσάτου, Γιάννη Καράμπαμπα, Γιώργου Κριθάρα, Γιώργου Σύρμα και Φιντέλ Ταλαμπούκα. Μια δυστοπία στη σκιά του ολοκληρωτισμού περιγράφεται μέσα από τη φανταστική, σουρεαλιστική όσο και βίαιη ιστορία της εγκαθίδρυσης μιας συνωμοτικής οργάνωσης με παγκόσμια ισχύ (24-26/6).
Οι έμφυλες ταυτότητες, η χειραφέτηση και η ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών απασχολούν τη Γιούλα Μπούνταλη, που σκηνοθετεί την "Άνοιξη", εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε στο Μεσολόγγι τη δεκαετία του 1960. Οι Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Έλη Δρίβα, Βασίλης Καραμπούλας, Κώστας Μπερικόπουλος, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου κ.ά. ζωντανεύουν την ιστορία μιας ομάδας μαθητριών του Γυμνασίου Θηλέων που αντέδρασαν στον αποκλεισμό τους από τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης (2-4/7).
Ο φέρελπις Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και το Λονδίνο, σκηνοθετεί την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή, μεταφέροντάς τη σε σύγχρονη συνθήκη. Οι προβληματισμοί γύρω από την έννοια της εξουσίας και την ατομική και συλλογική εναντίωσή σε αυτήν συμπλέουν με ένα σχόλιο για τα media, καθώς ο Χορός των γερόντων μετατρέπεται σε Χορό πολιτών, που παρακολουθούν τη σύγκρουση Αντιγόνης και Κρέοντα μέσα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο. Ερμηνεύουν οι Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Λάμπρος Γραμματικός, Δανάη Λουκάκη, Γιώργος Μπινιάρης κ.ά. (5-7/7).
Σε άλλο κλίμα, ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθετεί το άπαιχτο έως τώρα έργο του διακεκριμένου Γερμανού δραματουργού, Μάριους φον Μάγενμπουργκ (γνωστού κυρίως από τον "Άσχημο"), "Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι", με τη συμμετοχή των Δήμητρας Βλαγκοπούλου, Θάνου Λέκκα και Βασίλη Μαγουλιώτη. Ο πιο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της φετινής σεζόν με τη sold out παράσταση των "Παιχτών" και λίγο πριν αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, στρέφεται ξανά σε ένα ελάχιστα γνωστό έργο, με στοιχεία σπλάτερ και μαύρης κωμωδίας, που περιγράφει την περίεργη νύχτα που περνάει ένας νεαρός άνδρας, ονόματι Μ (18-21/7).
Τέλος, τους σημερινούς νέους φέρνει στο προσκήνιο η παράσταση "Youthquake" της Γιώτας Αργυροπούλου και της ομάδας blindspot theatre group. Δεκατέσσερις έφηβοι, που συμμετείχαν σε σχετικό εργαστήριο στο πλαίσιο του προγράμματος Open Plan που διοργάνωσε το χειμώνα το Φεστιβάλ, θα ανέβουν στο σανίδι για να μας δείξουν τη δική τους ματιά στον κόσμο και τα αδιέξοδά του, υπό το πρίσμα του "Δεκέμβρη του 2008", τις οικολογικές πορείες σε όλο τον κόσμο, τα κινήματα #Blacklivesmatter και Occupy Wall Street, σε μια θεατρική μορφή συμμετοχικότητας και πολιτικοποίησης (19-21/7).
Οι διεθνείς παρουσίες
Έξι ξένοι δημιουργοί, όλοι γνώριμοί μας, καταφτάνουν φέτος στο Φεστιβάλ. Κλασική αξία και το "βαρύ πυροβολικό" του ξένου προγραμματισμού αποτελεί η επίσκεψη της Κομεντί Φρανσέζ με την παράσταση "Ταρτούφος ή ο υποκριτής" σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε. Ο ιστορικός γαλλικός θίασος έρχεται για τέταρτη φορά στην Ελλάδα – η τελευταία ήταν μόλις το 2019, με την παράσταση "Ηλέκτρα/Ορέστης" στην Επίδαυρο και πάλι σε σκηνοθεσία του Χόβε. Η φετινή συνεργασία τους φέρνει στην Πειραιώς την πρώτη, απαγορευμένη και ανέκδοτη εκδοχή του μολιερικού έργου, που το διεισδυτικό αλλά "αόρατο" σκηνοθετικό χέρι του Βέλγου δημιουργού έχει μεταφέρει στο σήμερα, διαβάζοντάς το ως σύγχρονο κοινωνικό δράμα. Bonus πινελιά, η πρωτότυπη μουσική σύνθεση από τον βραβευμένο με Όσκαρ ("Ξενοδοχείο Gran Budapest", "Η μορφή του νερού") Αλεξάντρ Ντεσπλά (16-18/6).
Το Nature Theatre of Oklahoma που έρχεται από τις ΗΠΑ, δηλαδή το δίδυμο Πάβολ Λίσκα και Κέλι Κόπερ, το πρωτοείδαμε το 2018, όταν με το "Κυνήγι της ευτυχίας" σατίρισαν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, χρησιμοποιώντας την αισθητική φόρμα του γουέστερν. Τώρα επιστρέφουν στην Πειραιώς με την παράσταση "Μπερτ Τουρίντο: Μια όπερα", όπου διατηρούν τη σατιρική πολιτική ματιά τους με μέσο την παρωδία του οπερατικού είδους. Με το εξωφρενικό τους ύφος, παρουσιάζουν τη δυστοπία της σύγχρονης αμερικανικής κουλτούρας μέσα από τη φανταστική ιστορία ενός ναυαγού που διασώζεται από μία μυστήρια γυναίκα, για να καταλήξει φυλακισμένος σε ένα νησί που κυβερνάει ένα αυταρχικό ζεύγος βασιλιάδων (15-16/6).
Αντιθέτως, σκληρό ρεαλισμό και ντοκιμαντερίστικη γλώσσα χρησιμοποιεί η παράσταση του Χιλιανού Μάρκο Λαγέρα και της ομάδας του La Re-Sentida, "Όαση ατιμωρησίας". Μετά την περσινή του επίσκεψη με τα "Τοπία χωρίς χρώμα", όπου και ανέβασε στη σκηνή έφηβες της πατρίδας του σε μια παράσταση-καταγγελία για τη γυναικεία κακοποίηση, επιστρέφει με ένα εξίσου φλέγον κοινωνικό πρόβλημα, αυτό της (αστυνομικής) βίας. Εμπνευσμένος από τις λαϊκές εξεγέρσεις που συνέβησαν στη Χιλή το 2019, αλλά εστιάζοντας στην παγκοσμιότητα του φαινομένου, ο Λαγέρα δημιούργησε μια παράσταση με έντονο, βίαιο ύφος, που στηρίζεται κυρίως στη δυναμική του ήχου και της σωματικής ενέργειας παρά στο λόγο, ενώ, μάλιστα, προηγήθηκε η διοργάνωση σχετικού εργαστηρίου με τη συμμετοχή πολιτών, ακτιβιστών, αλλά και αστυνομικών (22-23/6).
Ο προβληματισμός για τις σύγχρονες δυστοπίες διατρέχει και την παράσταση που φέρνει η Βραζιλιάνα κινηματογραφίστρια και θεατρική σκηνοθέτρια, Κριστιάν Ζαταΐ. Παγκοσμίως αναγνωρισμένη χάρη στη διασκευή που επιφύλαξε στη "Δεσποινίδα Τζούλια" του Στρίντμπεργκ, το 2012, έκτοτε σκηνοθετεί συχνά στην Ευρώπη και τη Γαλλία, σε θρυλικά σχήματα όπως η Κομεντί Φρανσέζ και το Οντεόν. Αν όμως ξεκίνησε την καριέρα της βασισμένη στα κλασικά έργα, τα τελευταία χρόνια την απασχολεί έντονα το φαινόμενο της μετανάστευσης και του ρατσισμού, δημιουργώντας σχετικά πρότζεκτ, είτε θεατρικά είτε με τη μορφή ηχητικής/εικαστικής εγκατάστασης. Όπως διαπιστώσαμε και από την πρώτη επίσκεψή της στην Ελλάδα, όταν παρουσίασε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση την παράσταση "Ithaca - Our Odyssey 1", στις δουλειές της διερευνά τα όρια μεταξύ θεάτρου και κινηματογράφου, χρησιμοποιώντας τις δύο τέχνες εξίσου. Το "Λυκόφως", που θα δούμε στην Πειραιώς, αποτελεί ακόμη μία παράσταση όπου συμπυκνώνει τον αισθητικό της τρόπο με την ανάπτυξη του ιδεολογικού προβληματισμού της, καθώς μεταγράφει για τη σκηνή το εμβληματικό "Dogville" του Λαρς φον Τρίερ: μια Βραζιλιάνα φεύγει από τη χώρα της και βρίσκει καταφύγιο σε μια κοινότητα καλλιτεχνών του θεάτρου, που ανεβάζουν την ταινία. Στόχος της Ζαταΐ είναι να στηλιτεύσει τις φασιστικές πολιτικές του Μπολσονάρο, πρωθυπουργού της Βραζιλίας, αλλά και την παγκοσμιότητα του φαινομένου ("έφυγα απ’ τη Βραζιλία για κάτι καλύτερο, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλύτερα στην Ευρώπη", είναι η διαπίστωσή της), και αποτελεί το πρώτο μέρος μιας "τριλογίας του τρόμου", που επιχειρεί να εξερευνήσει τους μηχανισμούς του φασισμού, της τοξικής αρρενωπότητας και του ρατσισμού (27-28/6).
Μία από τις πλέον ανερχόμενες Ευρωπαίες δημιουργούς, η Γαλλο-βιετναμέζα Καρολίν Γκιγελά Ενγκιγέν επιστρέφει τρία χρόνια μετά στην Πειραιώς, με την παράσταση "Αδελφοσύνη, μια φανταστική ιστορία", ένα συγκινητικό παραμύθι (επιστημονικής) φαντασίας, που μιλάει για την αξία της αδελφοσύνης ως του πιο πολύτιμου πόρου για το μέλλον του πλανήτη μας. Η σκηνοθέτρια δούλεψε δύο χρόνια συγκεντρώνοντας μια ομάδα ανθρώπων, ηθοποιούς αλλά όχι μόνο, διαφορετικής εθνικής καταγωγής και κοινωνικής προέλευσης, δημιουργώντας έτσι μία πολυφωνική (στην παράσταση ακούγονται γαλλικά, αγγλικά, αλλά και αραβικά και βιετναμέζικα) εμπειρία, που διερευνά τις σχέσεις μας με τους αγαπημένους μας και με τους άλλους ανθρώπους. Η Ενγκιγέν διακρίνεται για την εσωτερικότητα και την ποίηση με την οποία μεταχειρίζεται ευαίσθητα θέματα που αφορούν την ανθρώπινη ψυχή και τις αθέατες πλευρές της ανθρώπινης εμπειρίας, δημιουργώντας συνήθως δικά της κείμενα, μαζί με την ομάδα που ίδρυσε το 2009, Les Hommes Approximatifs· το διαπιστώσαμε το 2019 στη "Σαϊγκόν", όπου μας εξιστόρησε με συγκινητικό τρόπο την ιστορία της πατρίδας της. Στην "Αδελφοσύνη", η δράση τοποθετείται σε κάποιο φανταστικό μέλλον, όταν ένα μέρος της ανθρωπότητας εξαφανίζεται στο Διάστημα λόγω μιας μεγάλης έκλειψης. Τότε, οι εναπομείναντες κάτοικοι της Γης καταφεύγουν στα λεγόμενα "κέντρα φροντίδας" απ’ όπου μπορούν να στείλουν σύντομα μηνύματα στους αγνοούμενους οικείους τους, δημιουργώντας μια κοινότητα συναισθηματικά "ακρωτηριασμένων" ανθρώπων (6-7/7).
Τέλος, την εικαστική, υβριδική περφόρμανς με τον ευφάνταστο τίτλο "Farm Fatale", θα δούμε από τον Φιλίπ Κεν. Γνωστός μας από τις δύο παραστάσεις που έχει ήδη παρουσιάσει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ο Γάλλος δημιουργός διακρίνεται για την εικαστικότητα του σκηνικού ύφους (άλλωστε έχει σπουδάσει Καλές Τέχνες, Design και Σκηνογραφία), ενώ στις δουλειές του συνομιλούν με μοναδικό, τελείως προσωπικό τρόπο ο χώρος, η σκηνογραφία και το ανθρώπινο σώμα. Με φόντο μια ιδιαίτερη σκηνογραφία, η παράσταση "Farm Fatale" θα στήσει επί σκηνής μια μετα-αποκαλυπτική συνθήκη, όπου πέντε σκιάχτρα, που έχουν μείνει χωρίς δουλειά εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αποφασίζουν να συγκροτήσουν μια νέα κοινότητα. Η παράσταση καταγράφει τη φωνή της ετοιμοθάνατης φύσης και τη φέρνει στα αυτιά μας με σουρεαλιστικό χιούμορ, ποπ μουσικές και φαντασία, ως ένα αυτόνομο οικοσύστημα αποτελούμενο από σκηνικά, ανθρώπους, χρώματα και ήχους (10-11/7).
Η χορευτική αγκαλιά του φεστιβάλ
Η διεθνής και η ελληνική αφρόκρεμα του χορού συναντιούνται στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Στους χώρους της Πειραιώς 260 θα δούμε ένα ρεπερτόριο που, στους αντίποδες του ακαδημαϊσμού, έχει να επιδείξει σημαντικά έργα του σύγχρονου χορού, τα οποία στην πλειονότητά τους καταθέτουν πολιτικά και κοινωνικά σχόλια, παρατηρούν τον άνθρωπο και τον κύκλο της ζωής. Σημειώστε στην ατζέντα σας τις παραστάσεις όπως θα παιχτούν με ημερολογιακή σειρά και ετοιμάστε έγκαιρα το πλάνο των έργων που θα δείτε. Ξεκινάμε δυναμικά: Μη χάσετε τη γαλλο-ελβετική ομάδα Beaver Dam Company, η οποία έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με την εμποτισμένη με χιπ χοπ στοιχεία χορογραφία "All I need" του Εντουάρντ Ουέ. Ο 31χρονος χορογράφος μπορεί να είχε ως αφετηρία το χιπ χοπ, όμως στην πορεία της εκπαίδευσής του ανακάλυψε κι άλλες χορευτικές φόρμες ώστε σήμερα να έχει δημιουργήσει ένα δικό του χορευτικό χαρμάνι. Στην παράσταση που θα παρουσιάσει επιχειρεί να περιγράψει τη χαοτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα, αντλώντας έμπνευση από το κινέζικο παιχνίδι στρατηγικής γκο και τονίζει την επιτακτική ανάγκη για αλληλοσυμπαράσταση (1-2/6).
Η αλβανικής καταγωγής Ερμίρα Γκόρο επιστρέφει στη σκηνή της Πειραιώς και χορογραφεί με ακρίβεια και τόλμη το "Thirst", μια παράσταση-εμπειρία πάνω στην πανάρχαια έννοια της τελετουργίας. Με όχημα μια ομάδα έξι χορευτών και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου, το έργο διερευνά το πώς η σύγχρονη τέχνη μπορεί να συμμετάσχει στην αναζήτηση ή, καλύτερα, την ίδια την επινόηση "νέων" τελετών, αναγκαίων για την επιβίωσή μας (3-5/6). Η έμπειρη Ιωάννα Πορτόλου, χορογράφος που λατρεύει την εξερεύνηση της ανθρώπινης επαφής μέσα από τα έργα της, διερευνά το "καλύτερο" και το "χειρότερο" της ανθρώπινης φύσης, στο "Amazing" (15-18/6).
Σημαντική στιγμή είναι η άφιξη του γνώριμου στο Φεστιβάλ Μάρτιν Τσίμερμαν, του καλλιτέχνη που το 2021 έλαβε το Ελβετικό Βραβείο για τις Παραστατικές Τέχνες και που αντλεί έμπνευση από την αντιφατικότητα και την ευθραυστότητα των ανθρώπων. Στήνει τον "Danse macabre" του σ’ έναν σκηνικό χώρο που παραπέμπει σε εγκαταλελειμμένο σκουπιδότοπο και, χρησιμοποιώντας στροβοσκοπικό φωτισμό, ρίχνει τον προβολέα του σε τρεις κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, απόκληρους της κοινωνίας, που προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, ενώ ο ίδιος ο Τσίμερμαν παρεμβαίνει στη σκηνική δράση ως σκανδαλιάρης μαριονετίστας. Στόχος του είναι να μπολιάσει με μπόλικο χιούμορ τον ανθρώπινο αγώνα για επιβίωση (21-22/6). Η δραστήρια Πατρίσια Απέργη, από την άλλη, μέλος του επταμελούς Συμβουλίου του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, ονειρεύεται έναν τόπο όπου βασιλεύουν η δικαιοσύνη και η ομορφιά και τον σκιαγραφεί στο "Newtopia", σε συνεργασία με την αυστριακή ομάδα Bodhi Projecτ (25-26/6).
Χορογράφος που καταλήγει σε απρόσμενους κινησιολογικούς κώδικες, η βαθιά πολιτικοποιημένη Μαρλέν Μοντέιρο Φρέιτας επιστρέφει στη χώρα μας, αυτήν τη φορά με το εκστατικό "Κακό - Θεϊκή μέθη" όπου κυριαρχούν το δαιμονικό στοιχείο, η μεταμόρφωση, ο σουρεαλισμός, αλλά και το άφθονο χιούμορ (30/6 & 1/7). Με ανυπομονησία περιμένουμε τη συνάντηση του Αντώνη Φωνιαδάκη με χιπχοπάδες χορευτές στους "Άξονες", χορογραφία που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Layers οf Street. Ο διεθνής χορογράφος, αν και λάτρης του νεοκλασικού ρεύματος, δεν σταματά να αναζητά την εξέλιξη. Συγκεκριμένα, ως προς τη συνάντησή του με το street dance, δηλώνει: "Tο street dance είναι πλέον μια παγκόσμια σύγχρονη τέχνη, που δεν απέχει, κατά τη γνώμη μου, από τον κλασικό χορό, αφού και τα δύο απαιτούν μια τεχνική που ξεπερνάει τα όρια του σώματος, και τα δύο υπερβαίνουν το συναίσθημα μέσω της εξώθησης της φόρμας σε κάτι εξωπραγματικό, σχεδόν μεταφυσικό" (14-16/7).
Με αγωνία, αλλά και περιέργεια, περιμένουμε τη μαχητική Λία Ροντρίγκες και το "Fúria / Μανία". Η χορογράφος που άφησε την καταξιωμένη γαλλική ομάδα της Μαγκί Μαρέν για να ιδρύσει στη Βραζιλία, και μάλιστα μέσα στη μεγαλύτερη φαβέλα του Ρίο ντε Τζανέιρο, μια σχολή χορού για νέους χορευτές, παρουσιάζει τους χορευτές της βακχευμένους, να εκστασιάζονται, να γιορτάζουν ξέφρενα, να συνδιαλέγονται με αρχετυπικές ανάγκες του ανθρώπου, σε ένα έργο όπου ο σύγχρονος χορός συναντά τη βραζιλιάνικη παράδοση (20-21/7). Τέλος, μην ξεχνάτε πως στην Πειραιώς 260 επιστρέφει, μετά το περσινό, δυναμικό ντεμπούτο του, το Athens Epidaurus Festival Urban Dance Contest για τους λάτρεις των ειδών break, hip hop, popping, locking, house, krump, waacking, voguing και dancehall (Hip hop battle, 28/6 και All styles battle 29/6).
Οι παράλληλες δράσεις του Φεστιβάλ
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παράλληλες δράσεις του Φεστιβάλ, συγκεκριμένα ο κύκλος συζητήσεων "Antigonisms", με αφορμή το μύθο της Αντιγόνης, που επιμελείται ο Διονύσης Καψάλης, με τη συμμετοχή εκλεκτών ομιλητών, ηθοποιών, σκηνοθετών, πανεπιστημιακών κ.ά. (7, 22, 30/6 και 12/7), αλλά και η ημερίδα για το παρελθόν και το μέλλον του Φεστιβάλ Επιδαύρου (17/6). Και, βέβαια, αναζητήστε τις συζητήσεις με τους συντελεστές των παραστάσεων, που θα συνοδεύσουν αρκετές από αυτές, και φροντίστε να προσέρχεστε εγκαίρως, καθώς τις παραστάσεις θα προλογίζουν νεαροί θεατρολόγοι και ειδικοί του χορού, ξεκλειδώνοντας τα μυστικά τους και προσφέροντας τον θεωρητικό εξοπλισμό για τη μεγαλύτερη απόλαυσή τους.
φωτό εξωφύλλου: "Furia/Μανία" της Λία Ροντρίγκες / ©Sammi Landweer
