"Glorious: Η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ’ τη γη": H Κατερίνα Βρανά και ο Γιώργος Καπουτζίδης μιλούν για την αναπηρία, την αυτοδιάθεση και το δικαίωμα στην έκφραση

Ο τρόπος που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον είναι αδιαπραγμάτευτος! Ο λόγος για την Κατερίνα Βρανά και τον Γιώργο Καπουτζίδη που συμπρωταγωνιστούν στην παράσταση "Glorious: Η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ’ τη γη" του Πίτερ Κουίλτερ. Το έργο μιλά για τη διάσημη φάλτσο σοπράνο Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς και τη σχέση της με τον μάνατζερ και σύντροφό της Στ. Κλερ Μπέιφιλντ κατά την τελευταία περίοδο της ζωής της, ένα ριζοσπαστικό ζευγάρι που άφησε το στίγμα του στην κοινωνία αλλά και στην Ιστορία. Η ιστορία τους ανεβαίνει στο θέατρο Ήβη από 28/11, σε σκηνοθεσία και απόδοση της Θέμιδας Μαρσέλλου, με τους Γιώργο Γιαννίμπα, Χρύσα Κλούβα, Άννα Πασπάτη και Έφη Σταυροπούλου να συμπληρώνουν το θίασο. Με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε με τους δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι αποκαλύπτουν ότι βρήκαν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου το λόγο για να προχωρήσουν σε αυτό το εγχείρημα, ενώ μοιράζονται μαζί μας και τις απόψεις τους για την αναπηρία, την αυτοδιάθεση και το δικαίωμα στην έκφραση.

Πώς προέκυψε η συνάντηση σας στο θέατρο;
Κατερίνα Βρανά: Η Θέμις Μαρσέλλου μού πρότεινε το ρόλο της Φλόρενς και με ρώτησε με ποιον θα ήθελα να συμπρωταγωνιστήσω. Λόγω της απουσίας μου από την Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήξερα κανέναν. Τον Γιώργο τον είχα προσέξει από το "Παρά 5" και όταν βγήκα από το νοσοκομείο τον έβλεπα στο ρόλο του παρουσιαστή στο "The Voice". Θαύμασα την άνεση, την αξιοπρέπεια και το χιούμορ του – μου φάνηκε πολύ διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει στην Ελλάδα πριν από 20 χρόνια. Ήταν η πρώτη μου επιλογή, δεν μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλον.
Γιώργος Καπουτζίδης: Όταν μου τηλεφώνησε η Θέμις Μαρσέλλου, με πέτυχε σε μια περίοδο κατά την οποία ήμουν, σε αντίθεση με την Κατερίνα, απλησίαστος. Ήμουν στην Αίγινα σε καραντίνα και το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν να ξεκινήσω πρόβες. Μόλις άκουσα το όνομα της Κατερίνας, όμως, είπα το "ναι". Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Ήβη, που είναι ούτως ή άλλως το θεατρικό μου σπίτι. Πέρα από τις σωστές συνθήκες, υπάρχει κάτι που λέει η Κατερίνα στο έργο κι εγώ το ακολουθώ στη ζωή μου: όταν σου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψεις με έναν άνθρωπο που θαυμάζεις τόσο πολύ, κάνεις τα αδύνατα δυνατά!

Πώς αναπτύχθηκε η μεταξύ σας χημεία κατά τη διάρκεια των προβών;
Κ.Β.: Είχαμε από πριν καλή επικοινωνία. Το θεατρικό βοήθησε την προσωπική μας σχέση και αντίστροφα. Το γκρουπ συντελεστών που έχει συγκεντρώσει η Θέμιδα δουλεύει πάρα πολύ καλά.
Γ.Κ.: Επίσης έχουμε μια stand up comedian με ομαδικό πνεύμα κι αυτό δεν ξέρω αν είναι συνηθισμένο! Αλλά πραγματικά το νιώθουμε όλοι αυτό. Είμαστε ομάδα.

Μπαίνοντας στον κόσμο της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, τι ανακαλύψατε γι’ αυτήν τη γυναίκα, που δημιούργησε τον δικό της κόσμο, και για τη σχέση της με τον Στ. Κλερ Μπέιφιλντ;
Κ.Β.: Όταν είδα την ταινία "Florence: Φάλτσο Σοπράνο" με τη Μέριλ Στριπ και τον Χιου Γκραντ, μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία αυτής της γυναίκας και η σχέση της με τον Στ. Κλερ Μπέιφιλντ. Ήταν πολύ τρυφερή κι αυτό επιβεβαιώνεται από την ερωμένη του, η οποία ήταν επίσης πολύ υποστηρικτική απέναντι στη Φλόρενς. Λόγω της σύφιλης δεν γινόταν να έχουν ερωτικές σχέσεις. Η παράλληλη σχέση ήταν εν γνώσει και των δύο και, παρότι αυτό την πλήγωνε, του είχε νοικιάσει κι ένα σπίτι για να έχει την ελευθερία του. Ήταν μια κατάθεση της αγάπης της. Η Φλόρενς, αν και ήταν πολύ άρρωστη, κατάφερε να ζήσει με τη σύφιλη μέχρι τα 76 της χρόνια, επειδή λάτρευε τη ζωή της και το τραγούδι της έδινε δύναμη. Εγώ ταυτίστηκα με αυτό. Το stand up μού έχει δώσει απίστευτη δύναμη. Από τη στιγμή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω δεν με πειράζει πολύ η αναπηρία.
Γ.Κ.: Διαβάζοντας για την πραγματική τους ζωή, ανακαλύψαμε ότι ήταν δύο άνθρωποι που ειλικρινά αγαπιόντουσαν και στήριζε ο ένας τον άλλον. Όλα κινούνται γύρω από τη Φλόρενς και όλα γίνονται για να είναι αυτή ικανοποιημένη, χωρίς όμως αυτό να συμβαίνει με δεσποτικό τρόπο. Όλοι την αγαπούν και την προστατεύουν. Νιώθω ότι ο Μπέιφιλντ είναι υπερπροστατευτικός και αυτό είναι πολύ τρυφερό. Έχουν συνηθίσει να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο που είναι ψεύτικος, με γνώση όμως της πραγματικότητας. Αυτό που μου αρέσει στον συγκεκριμένο χαρακτήρα είναι ότι είναι ευγενής και κύριος. Γιος νόθας κόρης ενός αριστοκράτη. Νομίζω και κινησιολογικά μου πηγαίνει. Είναι ένας άνθρωπος πολύ αφοσιωμένος και πιστεύει πολύ στην αγάπη. Πιστεύω θα μου μάθει και μένα να αγαπάω λίγο πιο βαθιά. Ο Μπέιφιλντ έχει το γνώθι σαυτόν απλώς δεν παραδέχεται το πόσο μπορεί να τον πλήγωσε ότι δεν έκανε καριέρα. Όπως λέει μέσα στο έργο "Είμαι καλός ηθοποιός, δεν θα γίνω ποτέ όμως μεγάλος ηθοποιός. Για πολλά χρόνια μου ήταν δύσκολο να το παραδεχτώ αλλά από τη στιγμή που το παραδέχτηκα, ησύχασα μέσα μου, ελευθερώθηκα από τη φιλοδοξία και άρχισα να ζω". Η φιλοδοξία και τα όνειρα σε οδηγούν στη ζωή αλλά μπορεί να σε βουλιάξουν κιόλας αν δεν καταφέρεις να σταθείς πάνω από αυτά. Ο Μπέιφιλντ το πετυχαίνει και μάλιστα για χάρη μιας αγάπης. Είναι κι οι δύο πολύ αγνοί και παρθένοι. Γι’ αυτό κι όταν εισέρχεται η τοξικότητα στο καμαρίνι της Φλόρενς και στη ζωή τους, έχει μοιραία επίπτωση. Η Φλόρενς φεύγει από τη ζωή όταν συνειδητοποιεί με πολύ άσχημο τρόπο ότι δεν τραγουδάει καλά.

Τι είναι αυτό που σας αρέσει στον χαρακτήρα του Στ. Κλερ Μπέιφιλντ;
Γ.Κ.: Αυτό που μου αρέσει στον συγκεκριμένο χαρακτήρα είναι ότι είναι ευγενής και κύριος. Γιος νόθης κόρης ενός αριστοκράτη. Νομίζω και κινησιολογικά μου πηγαίνει. Είναι ένας άνθρωπος πολύ αφοσιωμένος και πιστεύει πολύ στην αγάπη. Πιστεύω θα μου μάθει και μένα να αγαπάω λίγο πιο βαθιά. Ο Μπέιφιλντ έκανε αντίστοιχα θυσίες για τη Φλόρενς. Είναι ψύχραιμος και μπορεί πολλές φορές να ξεπερνάει δυσκολίες χωρίς να ανεβάζει παλμούς όπως βλέπουμε και σε μια σκηνή του έργου. Όταν βέβαια αρρωσταίνει η Φλόρενς εκεί τα χάνει. Έχει το γνώθι σαυτόν απλώς δεν παραδέχεται το πόσο μπορεί να έχει πληγωθεί από το γεγονός ότι δεν έκανε καριέρα. Όπως λέει μέσα στο έργο "Είμαι καλός ηθοποιός, δεν θα γίνω ποτέ όμως μεγάλος ηθοποιός. Για πολλά χρόνια μου ήταν δύσκολο να το παραδεχτώ αλλά από τη στιγμή που το παραδέχτηκα, ησύχασα μέσα μου, ελευθερώθηκα από τη φιλοδοξία και άρχισα να ζω". Η φιλοδοξία και τα όνειρα σε οδηγούν στη ζωή αλλά μπορεί να σε βουλιάξουν κιόλας αν δεν μπορέσεις να σταθείς πάνω από αυτά. Ο Μπέιφιλντ το καταφέρνει και μάλιστα για χάρη μιας αγάπης. Αυτό το βρίσκω υπέροχο. Είμαι φιλόδοξος άνθρωπος, είχα κι εγώ πολλά όνειρα και εξακολουθώ να έχω αλλά δεν θέλω αυτά να με διαφεντεύουν.
Κ.Β: Και οι δύο αγαπούν τη ζωή και περιστοιχίζονται από πράγματα και ανθρώπους που τους αρέσουν.
Γ.Κ.: Είναι κι οι δύο πολύ αγνοί και παρθένοι από την τοξικότητα στην περίοδο πολέμου κατά την οποία ζούσαν. Γι’ αυτό κι όταν εισέρχεται αυτή η τοξικότητα στο καμαρίνι της Φλόρενς και στη ζωή τους έχει μοιραία επίπτωση. Η Φλόρενς φεύγει γιατί συνειδητοποιεί με πολύ άσχημο τρόπο ότι δεν τραγουδάει καλά.

Η ίδια έχει πει "Ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τραγούδησα".
Κ.Β: Γενικά η Φλόρενς ζει σύμφωνα με το "Dance like no one is watching, love like you've never been hurt; sing like no one is listening".
Γ.Κ.: Πέρα από αυτή την ιστορία αγάπης, το θέμα που διατρέχει όλο το έργο είναι το κατά πόσο έχει κάποιος το δικαίωμα να τραγουδά ή να παίζει, αν δεν είναι καλός.
Κ.Β.: Εγώ πιστεύω ότι έχει το δικαίωμα, ανάλογα με το μέρος. Η Φλόρενς δεν πίεσε κόσμο. Στο "Βέρντι", το δικό της κλαμπ, δεν ενοχλούσε κανέναν. Έγινε καλτ φιγούρα γιατί, ιδίως σε εκείνες τις εποχές, το να είσαι τόσο απενοχοποιημένη και τόσο ελεύθερη ήταν κάτι που μάγευε τους ανθρώπους.

Πιστεύετε ότι αυτό έκανε το κοινό να την ξεχωρίσει;
Κ.Β.: Νομίζω ότι όσοι ήξεραν την ιστορία της, τη θαύμαζαν. Ήταν από τη Φιλαδέλφεια και κατάφερε να μπει στα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα της Νέας Υόρκης. Άνθρωποι όπως ο Κόουλ Πόρτερ (ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς και συνθέτες του 20ού αιώνα) πιστεύω ότι τη λάτρευαν για τα σουρεαλιστικά στοιχεία της.
Γ.Κ.: Από τη στιγμή που αγαπούσε τόσο πολύ τη μουσική και πρόσφερε τόσα πράγματα στη μουσική, ίσως και να δικαιούται το χειροκρότημα του κοινού της τελικά.

Μπορούμε σίγουρα να μιλήσουμε για μια γυναίκα που υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία της σε μια δύσκολη εποχή για την αυτοδιάθεση των γυναικών.
Κ.Β.: Όταν έφυγε από το σύζυγό της, χωρίς βέβαια να πάρει διαζύγιο, έγινε δασκάλα πιάνου για να βγάζει τα προς το ζην. Αυτό έγινε στις αρχές του 1900!

Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα ακόμα συζητάμε την αυτοδιάθεση των γυναικών, αλλά και τον όρο γυναικοκτονία;
Κ.Β.: Είναι πολύ κουραστικό για μένα ως γυναίκα να βρίσκω μπροστά μου πράγματα, τα οποία θεωρώ δεδομένα. Όσον αφορά το θέμα της γυναικοκτονίας, όλοι έχουμε πληγωθεί και όλοι θα θέλαμε να "σκοτώσουμε έναν πρώην μας". Η διαφορά είναι ότι δεν το κάνουμε. Δεν είναι έγκλημα πάθους. Είναι έγκλημα μαλακίας του εγκεφάλου.
Γ.Κ.: Είναι έγκλημα μίσους. Και από τη στιγμή που έχεις μίσος μέσα σου πρέπει να το κοιτάξεις. Όχι μόνο τους γιους αλλά και τις κόρες πρέπει να τις μεγαλώνουμε αλλιώς. Η γυναικεία ενδυνάμωση πρέπει να ξεκινά από την παιδική ηλικία.
Κ.Β.: Αυτό είναι δύσκολο γιατί αντιγράφεις τα πρότυπα των γονιών σου. Πρέπει να δουλέψουμε την αυτοεκτίμηση και το σεβασμό προς τους άλλους. Το να είναι ανεξάρτητη μια γυναίκα δεν σημαίνει αυτόματα τον ευνουχισμό του άνδρα.
Γ.Κ.: Αν έχεις αυτοπεποίθηση και ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις ανάγκη να επιβληθείς.

Είναι η πρώτη σας εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι;
Κ.Β.: Στην Ελλάδα είναι η πρώτη φορά που κάνω θέατρο. Σπούδασα υποκριτική. Έπαιξα σε αρκετές παραστάσεις στην Αγγλία. Είχα έναν πολύ καλό δάσκαλο που μου έμαθε τον Σαίξπηρ με τρόπο που τον αγάπησα. Είχα παίξει στα "Κόκκινα φανάρια" σε αγγλική εκδοχή με Ελληνίδες ηθοποιούς. Έκανα τη Μυρσίνη, που στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη την είχε υποδυθεί η Ελένη Ανουσάκη. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που θα κάνω θεατρικό όντας ανάπηρη, το οποίο έχει τις δικές του προκλήσεις. Έχει τεράστια σημασία ότι εμπιστεύομαι απόλυτα όλους όσοι είναι γύρω μου. Είναι εντυπωσιακό επίσης ότι το θέατρο Ήβη διαθέτει από τις καλύτερες προσβάσεις για κοινό με αναπηρίες, βέβαια δεν έχει πρόσβαση για ανάπηρο καλλιτέχνη, όπως και κανένα παλιό θέατρο.

Είδαμε φέτος ότι το Εθνικό Θέατρο συνεργάζεται με τη Λωξάντρα Λούκας, μια ηθοποιό με σύνδρομο Ντάουν. Αυτό σας δίνει ελπίδα για το μέλλον;
Κ.Β.: Εγώ έχω προσέξει κάτι πολύ περίεργο από τότε που "αναπήρεψα". Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα μου έκαναν πρόταση φέτος να παρουσιάσω τα Βραβεία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Είμαστε η πρώτη χώρα που είχε ανάπηρο παρουσιαστή σε μια μεγάλη διοργάνωση. Και εκεί και τώρα στο θέατρο Ήβη μου έκανε εντύπωση η άνεση των ανθρώπων να με διευκολύνουν. Μας λείπουν όμως οι υποδομές. Η πολιτεία πρέπει να κάνει μερικά βήματα. Μαζί με τις υποδομές θα αλλάξουν και οι αντιλήψεις.
Γ.Κ.: Υπάρχουν πολλοί ανάπηροι ηθοποιοί στην Ελλάδα και πρέπει να βρουν τη θέση τους πάνω στη σκηνή. Σε όλους μας δίνει ελπίδα το γεγονός αυτό. Σ’ εμάς τουλάχιστον που νιώθουμε πόσο σημαντική είναι η συμπερίληψη. Θα βοηθήσει να αλλάξουν απαρχαιωμένες αντιλήψεις και να ζήσουμε ισότιμα σε αυτή την κοινωνία. Ένα παιδί που μεγαλώνει με αναπηρία είναι πολύ σημαντικό να βλέπει ανθρώπους με αναπηρία στην κοινωνική ζωή, στο θέατρο, στην πολιτική, στην τηλεόραση. Και να μην είναι μόνο αθλητές. Είναι πολύ ωραίο να υπάρχει η διέξοδος του αθλητισμού, αλλά δεν μπορεί να υπάρχει μόνο αυτή.

Στα έργα σας έχετε πολύ εύστοχες ατάκες που θα μπορούσαν να παραπέμπουν εύκολα σε stand up comedy. Έχετε σκεφτεί να κάνετε ποτέ stand up;
Γ.Κ.: Άμα με καλέσει η Κατερίνα Βρανά να το κάνουμε παρέα, έρχομαι! Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ βέβαια. Όταν κάνω κάτι αστείο πάνω στην πρόβα και γελάει η Κατερίνα, καμαρώνω πάρα πολύ γιατί νιώθω ότι εγκρίνει, και κυρίως ότι εγκρίνει ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει το χιούμορ του σε όλο τον κόσμο, γεγονός που είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει ωστόσο κάτι στο stand up comedy που με εκνευρίζει. Νιώθω ότι κάποιες φορές ο κωμικός ανεβαίνει στη σκηνή με την πεποίθηση ότι είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στο χώρο. Αυτό είναι κάτι που η Κατερίνα δεν το έχει. Τη χαρακτηρίζει ο αυτοσαρκασμός και καμιά φορά μια πλασαρισμένη "αφέλεια", γεγονός που εμένα με γοητεύει πάρα πολύ.

Υπάρχει κάποια προσωπικότητα ή συγγραφέας που σας έχει επηρεάσει;
Κ.Β.: Γενικότερα διαβάζω πάρα πολλά βιβλία. Λατρεύω τη Μις Πίγκι και το Μάπετ Σόου. Όταν πρωτοείδα τους "Ιππότες της ελεεινής τραπέζης" των Μόντι Πάιθον ένιωθα ότι κάποιος είναι μέσα στο κεφάλι μου. Και το ίδιο έπαθα όταν είδα πρώτη φορά τον κωμικό Eddie Izzard.
Γ.Κ.: Αν ξεκινήσω από τις πρώτες μου μνήμες και επιρροές όσον αφορά το χιούμορ, το Μάπετ Σόου, ο Μπένι Χιλ, το σόου του Μπιλ Κόσμπι (πριν βέβαια σκάσει το σκάνδαλο), παλιές ελληνικές ταινίες και ο Λουί ντε Φινές. Σαν παιδί διάβαζα Ιούλιο Βερν. Τώρα που μεγάλωσα μου αρέσει ο Χαρούκι Μουρακάμι και κυρίως διαβάζω αστυνομικά. Ένας ηθοποιός που ξεχωρίζω ιδιαιτέρως για τον συνδυασμό του κωμικού και του δραματικού στοιχείου του είναι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς απ' όταν τον είχα πρωτοδεί στο "Καλημέρα Βιετνάμ" και μετά στον "Αλλόκοτο κόσμο του Γκαρπ" και στον "Κύκλο των χαμένων ποιητών". Με συγκλονίζει επίσης η Λίσα Κούντροου από "Τα φιλαράκια" γιατί έλεγε το αστείο σαν να μην καταλαβαίνει ότι είναι αστείο. Ο τρόπος που έπαιξε εκεί με βοήθησε πολύ στο να παίξω κι εγώ τον πρώτο μου ρόλο στην τηλεόραση, τον Χοσέ στις "Σαββατογεννημένες". Η τονικότητα που χρησιμοποιούσε δεν ήταν η συνηθισμένη, σαν έκοβε τη φράση σε κάποιο αλλόκοτο σημείο που δεν το περιμένεις. Το γεγονός αυτό με έκανε να καταλάβω ότι παίζοντας ένας ηθοποιός έναν ξενόγλωσσο χαρακτήρα, ακόμα κι αν μάθει τις λέξεις και το νόημα, την τονικότητα και την μελωδικότητα της γλώσσας δεν στην μαθαίνει κανένας.

Τι σας γεμίζει και σας δίνει χαρά;
Κ.Β.: Το φαί! Επίσης οι φίλοι μου, η οικογένεια μου και η σκηνή. Λατρεύω να είμαι πάνω στη σκηνή. Το ζωντανό πιο πολύ από το τηλεοπτικό. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το ζωντανό κοινό.
Γ.Κ.: Εμένα με γεμίζει η παρέα του "Glorious" και του "Όποιος θέλει να χωρίσει... να σηκώσει το χέρι του", η θάλασσα, οι γάτες μου στην Αίγινα, ένα ξημέρωμα κι ένα βράδυ εκεί. Για το ζωντανό κοινό και την παράσταση εύχομαι να είναι σαν το ποδήλατο γιατί έχω πολλά χρόνια να ανέβω στη σκηνή.

Το κομμάτι της αναγνώρισης και της δημοσιότητας νιώθετε ότι σας έχει φέρει περισσότερες χαρές ή λύπες;
Γ.Κ.: Από παιδάκι ήθελα να γίνω γνωστός και το ονειρευόμουνα. Χάρηκα πάρα πολύ όταν έγινε. Μπορεί να φτάσει βέβαια και ένα σημείο που μπορεί να πεις ότι προτιμάς περισσότερο την ησυχία σου. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιλογή μου να μείνω στην Αίγινα. Έχει να κάνει με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεσαι.
Κ.Β.: Για μένα είναι περίεργο γιατί με το που "αναπήρευσα" έγινα πάρα πολύ γνωστή ξαφνικά, όχι αναγκαστικά για αυτό που κάνω αλλά για αυτό που μου συνέβη. Χαίρομαι που είχα μια δουλειά που μπορούσε να το στηρίξει αυτό. Προτιμώ να είμαι γνωστή ως η κωμικός που έμεινε ανάπηρη παρά η ανάπηρη που τυγχάνει να είναι κωμικός. Οπότε λειτούργησε λίγο διαφορετικά για εμένα το κομμάτι της αναγνώρισης και της δημοσιότητας. Τώρα είναι υπέροχο όχι μόνο γιατί με ξέρει ο κόσμος αλλά γιατί νιώθω πραγματικά ότι μπορώ να προσφέρω κάτι.

Η κινηματογραφική Φλόρενς

Δύο είναι οι ταινίες που εμπνέονται από τη ζωή της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς. Το 2015 κυκλοφόρησε η γαλλική ταινία "Marguerite" του Ξαβιέ Τζιανολί, που σάρωσε τα βραβεία Σεζάρ εκείνης της χρονιά. Eμπνέεται από τη ζωή της και πλάθει μια νέα ιστορία με φόντο το Παρίσι του Μεσοπολέμου, όπου μια πλούσια και άμουση γυναίκα αποφασίζει να κατακτήσει με τη φάλτσα φωνή της το οπερατικό σύμπαν. Ένα χρόνο μετά, ακολούθησε η βιογραφική ταινία "Florence: Φάλτσο σοπράνο" από τον Στίβεν Φρίαρς, που βασίζεται όπως και το θεατρικό έργο του Πίτερ Κουίλτερ στην τελευταία περίοδο της ζωής της και χάρισε στη Μέριλ Στριπ υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου στο πλευρό του Χιου Γκραντ.