Οι σκηνοθέτες Βίκυ Αδάμου και Χρήστος Καπενής εμπνέονται από τις προσωπικές ιστορίες της Jacqui, της Elisabeth, του Odi και του Ron που περιγράφονται στο βιβλίο «Ζώντας με τις φωνές: 50 ιστορίες ανάρρωσης», προσθέτουν τη δική τους, και καταλήγουν να δημιουργούν μια ωδή για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση στην παράσταση «Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης» που παίζεται στα Πρώην Πλεκτήρια - Υφαντήρια Αθηνών. Μια παράσταση με διόλου ασυνήθιστη θεματική θα έλεγε κανείς.
Όπως υποστηρίζει η Jacqui, όταν η ερώτηση «τι δεν πάει καλά με εσένα;» αντικατασταθεί από την επίσης ερώτηση «τι σου συνέβη;», θα είμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση να καταλάβουμε τι εστί να είσαι ανθρώπινος. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που η παράσταση ανεβαίνει με τη συνεργασία του Ελληνικού Δικτύου «Ακούγοντας Φωνές» και με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης και Έρευνας στη Συστημική Ψυχοθεραπεία «Λόγω ψυχής».
Παράλληλα, το έργο, που παίζεται στις 13, 17-20, και 24-26 Σεπτεμβρίου, δίνει στους θεατές τη δυνατότητα μιας «αυξημένης παρακολούθησης». Ειδικότερα, με τη συμβολή του Βασίλη Αποστολάκη, 6 κάμερες καταγράφουν τη δράση στους εσωτερικούς χώρους, οι οποίοι δεν είναι ορατοί στο κοινό. Με αυτόν τον τρόπο, ο θεατής επωφελείται της παράλληλης δράσης και διευρύνει τη σκηνική αλλά και θεματική του αντίληψη, ενώ η παράσταση κερδίζει σε ρυθμό και ροή, προκαλώντας μία αίσθηση εσωτερικότητας.
Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο Δίκτυο «Ακούγοντας φωνές» και σε δράσεις αναδάσωσης.
Περισσότερες πληροφορίες
Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης
Μέσα από τις μαρτυρίες τεσσάρων ανθρώπων που άκουγαν φωνές από το βιβλίο «Ζώντας με τις φωνές: 50 ιστορίες ανάρρωσης», η παράσταση μιλά για την αποδοχή, τη συμπερίληψη και την ορατότητα.
