Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μπορεί να αντλήσει έμπνευση από τα πάντα, από ένα υλικό ή μια ιδέα. Παίζοντας δεξιοτεχνικά με τις μεταμορφώσεις, κάπου μεταξύ θεάτρου, χορού και εικαστικών τεχνών, παρουσιάζει τη νέα του παράσταση «Elenit» στη Στέγη (28/11-7/12), ένα σκηνικό ποίημα ανοιχτό σε ερμηνείες.
Είσαι χορευτής, σκηνοθέτης, ηθοποιός, εικαστικός... Αν έπρεπε να επιλέξεις μόνο μία ιδιότητα, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Είμαι λάτρης των ανοιχτών νοημάτων, δεν θα διάλεγα κάποια. Δεν μου αρέσει να βάζω τελεία. Ποιος ξέρει; Και, το ουσιαστικότερο, ποιος νοιάζεται; Στ’ αλήθεια ρωτάω!
Γιατί πιστεύεις πως τα έργα σου έχουν τόση απήχηση και στη χώρα μας, και στο εξωτερικό;
Φαίνεται ότι η γλώσσα που μιλούν είναι διεθνής. Σίγουρα η καλλιτεχνική μου γλώσσα δεν είναι αμιγώς θεατρική ή χορευτική, δανείζομαι στοιχεία από το μπουρλέσκ, το τσίρκο, τον κινηματογράφο, από όλες τις παραστατικές τέχνες, οπότε τα έργα μου βρίσκονται ανάμεσα στις κατηγορίες. Από το πρώτο αυτής της σειράς, το «Relic», φάνηκε πως βρήκα καταφύγιο στο χορό, μια τέχνη φιλόξενη, η οποία ακριβώς επειδή δεν έχει γλώσσα, δεν έχει σύνορα, καταφέρνει να γίνεται κατανοητή από όλους.
Ποια έργα σου θεωρείς τα πλέον αντιπροσωπευτικά;
Τα έργα μου σχηματίζουν ένα νήμα που ξετυλίγεται σταδιακά. Χωρίς το «Relic» δεν θα υπήρχαν οι «Τιτάνες», χωρίς αυτά τα δύο δεν θα είχαμε το «Elenit» και χωρίς την καλλιτεχνική μου περιπλάνηση μετά τις σπουδές μου στη δραματική του Θεάτρου Τέχνης δεν θα φτάναμε μέχρις εδώ.
Σου αρέσει η πρόκληση;
Δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ. Η πρόκληση δεν είναι αυτοσκοπός. Ζούμε σε μια εποχή που τα έχουμε δει όλα. Φτιάχνω έργα που αρέσουν σε εμένα τον ίδιο, φαντάζομαι τον εαυτό μου θεατή τους.
Τι σε έκανε να στήσεις μια παράσταση με τον τίτλο «Elenit»;
Μικρός ακολουθούσα τον πατέρα μου στις οικοδομές, καθώς ήθελα κι εγώ να γίνω αρχιτέκτονας. Συνήθιζα να τον ρωτάω τα ονόματα των υλικών που μου έκαναν εντύπωση. Τον θυμάμαι, λοιπόν, να αναφέρει το «ελενίτ». Όταν αποφάσισα να συμπεριλάβω αυτό το υλικό στην παράσταση, τον ρώτησα να μου πει πού θα βρω εύκαμπτο, λεπτό ελενίτ και τότε μου εξήγησε ότι το κανονικό ελενίτ ήταν πάντα σκληρό κι έχει απαγορευτεί ως καρκινογόνο. Αυτό που νόμιζα ως ελενίτ όλα αυτά τα χρόνια λεγόταν κυματοειδής λαμαρίνα. Αυτό το λάθος των τόσων ετών μού φάνηκε ότι ταίριαζε πολύ με το έργο και ήταν τέλειος τίτλος, διότι συνδυάζει την παρεξήγηση και την καταστροφή. Και η κεντρική φιγούρα του έργου είναι μια παρεξηγημένη περίπτωση. Την αγαπάς και παράλληλα σε φοβίζει, συνταιριάζει το γελοίο με το τρομακτικό.
Τι σε εμπνέει;
Το ανθρώπινο γένος, η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος...
Είσαι λάτρης της σύγχυσης ή υποστηρικτής της ακρίβειας;
Μου αρέσει το οργανωμένο χάος και απολαμβάνω την αίσθηση του ασυντόνιστου μέσα από τη διαστροφή του ψυχαναγκασμού για ακρίβεια.
Για ποιο πράγμα που δεν έχεις κάνει στη ζωή σου έχεις μετανιώσει;
Που δεν σπούδασα φιλοσοφία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τελευταία το σκέφτομαι πολύ αυτό.
Τι είναι ευτυχία για σένα;
Κάτι περαστικό, κάτι άπιαστο. Ένα μικρό νησί που κατακτάς με κόπο, γνωρίζεις όμως ότι την επομένη θα ξυπνήσεις και πάλι εξόριστος.
Πώς βλέπεις την εποχή μας;
Την παρακολουθώ με φοβερό ενδιαφέρον. Πιάνω τον εαυτό μου καθημερινά να αναρωτιέται τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Με την ίδια λαχτάρα που περιμένεις το επόμενο επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς. Λες και δεν είμαι κι εγώ μια ψηφίδα της.
Πιστεύεις πως έρχεται το τέλος των ιδεολογιών και ο θρίαμβος της βίας;
Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να απαντήσει κάποιος σε αυτήν την ερώτηση χωρίς να ακουστεί ρηχός. Μπορώ όμως να σου πω ότι η φράση «θρίαμβος της βίας» με εξιτάρει, ενώ το «τέλος των ιδεολογιών» μου ακούγεται κούφιο και πομπώδες.
Τι μπορεί να δικαιολογήσει το ψέμα;
Μα, τίποτα δεν είναι αλήθεια.
Σταθμοί στην καριέρα του Ευριπίδη Λασκαρίδη
Ομάδα Οsmosis
Πρώην χορευτής του Δημήτρη Παπαϊωάννου, το 2009 δημιούργησε την ομάδα με φίλους με τους οποίους είχαν συναντηθεί στις παραστάσεις του χορογράφου και ξεκίνησαν να στήνουν υβριδικά θεάματα παίζοντας με τα όρια των παραστατικών τεχνών.
«Το κορίτσι μπαταρία»
Το 2011 πρωτοείδαμε την ιδιαίτερη εικαστική του ματιά ως σκηνοθέτη, σε αυτήν την παράσταση που έγραψε και πρωταγωνίστησε η Όλια Λαζαρίδου. Ήταν μια κατάθεση ψυχής, ένα κείμενο εμπνευσμένο από προσωπικές της ιστορίες και αναμνήσεις.
«Απολίθωμα/Relic»
Στην performance installation με θέμα το παράδοξο και το ακατανόητο της πραγματικότητας (2015) μας έδειξε πως το σώμα είναι βασικότερο εργαλείο από ό,τι ο λόγος στις παραστάσεις του και μας ενθουσίασε το πώς διαχειρίστηκε τη μεταμόρφωση και τη γελοιότητα.
Περισσότερες πληροφορίες
Elenit
Μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών/χορευτών συμπράττει με τον διεθνή χορογράφο, ο οποίος δημιουργεί επί σκηνής έναν παράξενο και γοητευτικό κόσμο, γεμάτο φώτα, ήχους και σύμβολα, εμπνευσμένο από τα υπερθεάματα.
