Ο Γιάννης Καλαβριανός, η Μαρία Κοσκινά και ο Γιώργος Γλάστρας μας κερνούν «Κουμ κουάτ»…

Ο Γιάννης Καλαβριανός και η Μαρία Κοσκινά ετοιμάζουν γλυκό «Κουμ κουάτ» στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Νέου Κόσμου με μια κωμωδία βγαλμένη από τα ελληνικά 70s. Τους επισκέφθηκα στην πρόβα, πήρα μια δυνατή γεύση έξυπνου χιούμορ και απίστευτων καταστάσεων κι ένα έχω να πω, ότι μας περιμένει στη σκηνή γέλιο μέχρι δακρύων και αυθεντικοί χαρακτήρες (που σίγουρα κάποιον συγγενή θα σας θυμίσουν…!) σε μία φάρσα με τα όλα της.

Ο γνωστός σκηνοθέτης, κι ένας από τους ιδρυτές της Εταιρείας Sforaris, Γιάννης Καλαβριανός, σκηνοθετεί για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια μία κωμωδία, ενώ πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο που υπογράφει μαζί με τη Μαρία Κοσκινά, η οποία συμπρωταγωνιστεί στην παράσταση με τον Γιώργο Γλάστρα.

Πού βρισκόμαστε;

Η απάντηση είναι στην Ελλάδα εν μέσω της δικτατορίας, την Κυριακή του Πάσχα, 9 Απριλίου 1972. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, η Μαίρη και ο Ντίνος, αποφασίζει να κάνει Πάσχα μακριά από τους συγγενείς της πρώτης στην Κέρκυρα. Προκειμένου να γλιτώσει, λοιπόν, βρίσκει μια δικαιολογία, ένα φαινομενικά αθώο ψέμα να τους πει. Και κάπου εδώ μπαίνει το βασικό ερώτημα που οδηγεί την πλοκή του έργου: «Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις, για να μην ξαναπιείς λικέρ στη ζωή σου;». Κερκυραϊκό λικέρ από κουμ κουάτ το δίχως άλλο, «γλυκόξινο», σαν το υποκριτικό χαμόγελο μεταξύ συγγενών στις γιορτές.

Κι εκεί που πιστεύουμε, τόσο εμείς όσο και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, ότι τα έχουν καταφέρει να μείνουν έστω και για μία μέρα μόνοι, ξαφνικά, όπως λέει ο Γιώργος Γλάστρας, εισβάλλει το «σύμπαν άπαν» και τους καταστρέφει το ειδύλλιο. Αρχίζουν να καταφθάνουν πρώην εραστές, η ξαδέρφη της Μαίρης που (όπως με πληροφορούν οι συντελεστές) μάλλον ζήλεψε τη Δέσποινα Παπαδοπούλου και γι’ αυτό τα φτιάχνει με έναν χουντικό «Ελληναρά» ταγματάρχη που κατασκηνώνει στον κήπο τους με ένα τάγμα φαντάρων με σούβλες και αρνιά, ενώ δεν λείπει ο ρόλος έκπληξη, μια γυναίκα ντυμένη αρχαία ελληνίδα, που θα φέρει τη λύση σε όλα τα προβλήματα του ζευγαριού.

«Η εποχή εκείνη δεν ήταν απλά μία γραφική «κιτς» εποχή που φορούσαν καμπάνες, πήγαιναν στα Μάταλα και ντύνονταν χίπις. Παίχτηκε ένα χαρτί εθνικισμού και μια έντονη προσπάθεια περιχαράκωσης από τον υπόλοιπο κόσμο, γεγονός που με κάποιο διεστραμμένο τρόπο συμβαίνει και τώρα».

Από που προέκυψαν όμως όλα αυτά;

«Από όλα αυτά τα πράγματα που συζητάμε μεταξύ μας με το Γιάννη κάθε φορά που βρισκόμαστε», απαντά η Μαρία Κοσκινά… «Επιπλέον, οι ταχύτητες μας, όπως και το χιούμορ μας, βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, οπότε αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε τη χημεία μας και γραπτώς», με τον Γιάννη Καλαβριανό να συμπληρώνει, ότι «επειδή ακριβώς το χιούμορ είναι χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας ενός ανθρώπου, ελπίζουμε να συντονιστεί και το κοινό με αυτό πέρα από μας. Εμείς σίγουρα γελάμε ασταμάτητα όλους αυτούς τους μήνες των προβών, καταρχάς με αυτό που γράψαμε αλλά και με τον τρόπο που το πήραν οι ηθοποιοί και του έδωσαν την υπεραξία που δίνει σε μια σκηνή ο ηθοποιός».

Ένα κωμικό πανδαιμόνιο για δύο ηθοποιούς;

Ίσως να σας κάνει εντύπωση ότι μόνο δύο ηθοποιοί θα ανέβουν στη σκηνή, αλλά αυτό είναι κι ένα από τα ατού της παράστασης. Ο Γιώργος Γλάστρας και η Μαρία Κοσκινά υποδύονται συνολικά έξι πρόσωπα, από τρεις χαρακτήρες ο καθένας, που γράφτηκαν εξαρχής για να παιχτούν από δύο ηθοποιούς. Η ιδιαιτερότητα και η πρωτοτυπία του έργου έγκειται στην εναλλαγή μεταξύ των προσώπων, καθώς είναι πραγματικά μοναδικός ο τρόπος που οι δύο ηθοποιοί μπαίνουν από τον ένα ρόλο στον άλλο, με τις μεταμορφώσεις να γίνονται φανερά και αστραπιαία, σε μία φάρσα απολύτως χορογραφημένου ρυθμού που σε κρατάει σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος.

«Όπως οι ηθοποιοί χρειάζονται παραστάσεις για να ανθίσουν, έτσι και τα έργα χρειάζονται σκηνές για να τα παίξουν. Αν υπήρχε ένα πιο προστατευμένο περιβάλλον σε σχέση με το ελληνικό έργο, νομίζω ότι θα έβγαιναν πολύ περισσότερα πράγματα».

Γιατί «Κουμ κουάτ»;

Δεν θα μπορούσαμε να μην ρωτήσουμε για τον ανάλαφρο και πρωτότυπο τίτλο. Ο Γιάννης Καλαβριανός και η Μαρία Κοσκινά μας απάντησαν: «Γιατί ήταν χαρακτηριστικό ολόκληρης της εποχής των 70s, σε μορφή γλυκού ή ποτού κατά βάση, όπως και το βερμούτ. Παράλληλα, αναφέρεται και στην καταγωγή της Μαίρης, καθώς το κουμ κουάτ είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδοσιακά προϊόντα της Κέρκυρας, αντίστοιχα και με την "τρέλα" των Κερκυραίων! Σίγουρα αναφέρεται και στη διαμάχη για την ελληνικότητα του κουμ κουάτ την εποχή της δικτατορίας, όπως και άλλων "ελληνικών" προϊόντων, και κατ’ επέκταση τη γενικότερη διαμάχη μεταξύ ξένου και ελληνικού στοιχείου που χαρακτήρισε την εποχή.»

Σίγουρα δεν λείπει το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο..

..όπως πάντα σε μια φάρσα, πόσο μάλλον σε μία παράσταση που διαδραματίζεται την περίοδο της δικτατορίας. Ένα σχόλιο για την (κατα)μαύρη περίοδο, που με κάποιο περίεργο τρόπο συνδέεται με τη δική μας εποχή. Δεν μας δίνεται όμως στο πιάτο. Αντιθέτως βγαίνει μέσα από το χιούμορ και τις γρήγορες ταχύτητες της φάρσας, υπογραμμίζοντας τα κοινά των δύο εποχών. Με αφορμή ένα απόσπασμα του έργου: «Πάρ’ το απόφαση, η Ελλάδα δύο πράγματα έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει: τσεβρέδες και χαφιέδες», ο Γιάννης Καλαβριανός σημειώνει: «Η εποχή εκείνη δεν ήταν απλά μία γραφική «κιτς» εποχή που φορούσαν καμπάνες, πήγαιναν στα Μάταλα και ντύνονταν χίπις. Παίχτηκε ένα χαρτί εθνικισμού και μια έντονη προσπάθεια περιχαράκωσης από τον υπόλοιπο κόσμο, γεγονός που με κάποιο διεστραμμένο τρόπο συμβαίνει και τώρα».

Όσον αφορά τις απόψεις των συντελεστών για το ελληνικό έργο..

Ζήτησα από τον δραματουργό και σκηνοθέτη να μας κάνει ένα σχόλιο για το κατά πόσο ανθεί σήμερα το ελληνικό έργο. «Το "ανθεί" είναι μία συνισταμένη πάρα πολλών πραγμάτων, από τι υλικό θα υπάρξει, μέχρι το που θα βρει στέγη για να αναδειχθεί. Όπως οι ηθοποιοί χρειάζονται παραστάσεις για να ανθίσουν, έτσι και τα έργα χρειάζονται σκηνές για να τα παίξουν. Ένα καινούργιο έργο που δεν έχει κάνει ακόμα την πορεία του και έχει γραφτεί στην Ελλάδα χρειάζεται υποστήριξη. Γιατί διανύουμε μία εποχή που οι παραγωγοί αναζητούν παραστάσεις μειωμένου ρίσκου, που σημαίνει ότι πιο εύκολα θα ανεβάσεις ένα Τσέχωφ από ένα σύγχρονο Έλληνα συγγραφέα. Αν υπήρχε ένα πιο προστατευμένο περιβάλλον σε σχέση με το ελληνικό έργο, νομίζω ότι θα έβγαιναν πολύ περισσότερα πράγματα».

Ενώ όπως συμπληρώνει ο Γιώργος Γλάστρας: «Εγώ νομίζω ότι γενικότερα δεν ανθεί το ελληνικό έργο. Είναι μεμονωμένες περιπτώσεις συγγραφέων που ξεχωρίζουν και νομίζω ότι ο Γιάννης είναι μία από αυτές. Μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου που παράγει σε υψηλό ποιοτικό επίπεδο και συχνότατα νεοελληνικό έργο που δεν το συναντάμε συχνά».

i «Κουμ κουάτ» | Θέατρο του Νέου Κόσμου | Κεντρική Σκηνή| Από 25 Ιανουαρίου | Προπώληση μέσω viva.gr