Η Τζωρτζίνα Κακουδάκη γράφει για το εφηβικό θεάτρο

Mε το εφηβικό θέατρο, δηλαδή με επαγγελματικές παραστάσεις θεάτρου που απευθύνονται κατ’ αρχήν σε εφηβικό κοινό, ασχολούμαι πάνω από 10 χρόνια. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου αγκάλιασε την ιδέα αυτή αμέσως και δημιουργήσαμε μαζί ένα δίκτυο με σχολεία αλλά και άλλους οργανισμούς όπως φυλακές, πολιτιστικά κέντρα απόκεντρων περιοχών στην Αθήνα και στην επαρχία, τοπικά φεστιβάλ θεάτρου, οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και άλλα.

Από την αρχή, η σκέψη ήταν το εφηβικό θέατρο να μπορεί να φιλοξενείται μέσα στο θέατρο, αλλά και σε κάθε πιθανό χώρο, κλειστό ή ανοιχτό, ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε παντού, όσο μακριά ή αποκλεισμένα και να είναι. Οι παραστάσεις, πάντα χωρίς σκηνικά, χωρίς καν την ανάγκη παροχής ρεύματος, ακολουθούν την αισθητική επιλογή ενός θεάτρου «χειροποίητου», όπου οι θεατές συμμετέχουν με τη φαντασία τους στην κατασκευή ενός θεατρικού σύμπαντος, που «συμβαίνει μπροστά στα μάτια του κοινού», με κύριο όπλο την επινοητικότητα και την ερμηνευτική ικανότητα των ηθοποιών.

Ο στόχος πάντα εστιάζει σε μια διευρυμένη επικοινωνία, εντός και εκτός σκηνής, έτσι ώστε να ανοιχθεί ένας αληθινός διάλογος στο τέλος της παράστασης όπου οι θεατές μπορούν με τη γνώμη τους, με το σώμα τους, με την φυσική τους παρουσία να τοποθετηθούν στα αρχετυπικά ερωτήματα που το κλασικό θέατρο θέτει επί σκηνής. Αυτήν τη διαδικασία συμπληρώνει ένα οργανωμένο θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα που εξελίσσεται πριν, αμέσως μετά και μετά την παράσταση.

H «Ελένη» του Ευριπίδη, ακολουθώντας τη λογική του διλήμματος «ουτοπία ή πραγματικότητα», θεματολογίας που μας απασχόλησε στις προηγούμενες παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, - με έργα όπως οι «Όρνιθες», το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», ο «Φάουστ», η «Αντιγόνη», οι «Νεφέλες»-, σχολιάζει την δομή και το περιεχόμενο της τραγωδίας της εποχής της. Βασίζεται σε μια απροσδόκητη πλοκή, όπου η Ελένη της Τροίας ήταν πάντα πιστή, δεν ακολούθησε ποτέ τον Πάρη στην Τροία, και αντιθέτως με το τι πίστευαν οι άλλοι για αυτήν, έμεινε ικέτιδα σε όλη την διάρκεια του πολέμου στη μακρινή Αίγυπτο.

Η διάθεση του συγγραφέα να χτυπήσει την αυθεντία και να θέσει μεγάλα, προσφιλή και αναπάντητα ερωτήματα για το τι δεχόμαστε ως αλήθεια «μέσα στην πλάνη» ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντός μας για το έργο, γιατί ο επαναπροσδιορισμός των επιλογών, η γοητεία της αμφισβήτησης, είναι νομίζω προϋποθέσεις για να συνδιαλλαγείς με τη νεότητα. Αυτή η συνεχής επαναδιαχείριση της πραγματικότητας, -στους νέους μας σήμερα μια σχεδόν οδυνηρή διαδικασία, για το αν θα μείνουν στην Ελλάδα, αν θα σπουδάσουν, αν θα ζήσουν έναν έντιμο βίο, αν έχει νόημα να συμμετέχουν στα κοινά, αν έχουν δικαίωμα να έχουν γνώμη σε μια εποχή που η δημόσια γνώμη καταστρατηγείται- ελπίζουμε να γίνει αφορμή ένας νέος θεατής να σκεφτεί ότι και ο ίδιος μπορεί να πει μια ιστορία, να θέσει ένα ερώτημα, να σταθεί απέναντι στους άλλους με τις δυνάμεις του, να βρει την αλήθεια μέσα από τις πλάνες.