Οι πολυεπίπεδες παραστάσεις του ακουμπούν στην πραγματικότητα, ακροβατώντας στα όρια των παραστατικών τεχνών και του κοινωνιολογικού πειράματος. Ο Αρκάντι Ζάιντες έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών (4-6/6) με την παράσταση «Talos» για την κοινωνία επιτήρησης στην οποία ζούμε.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που είδαμε τον 39χρονο χορογράφο/περφόρμερ Αρκάντι Ζάιντες στο Fast Forward Festival της Στέγης με την περφόρμανς «Archive 10», που συνδύαζε video art, θέατρο και χορό και είχε ως θέμα της τη βία. Όσοι την παρακολουθήσαμε, ωστόσο, είναι σίγουρο ότι δεν θα ξεχάσουμε πόσο μας συγκίνησε αλλά και μας τάραξε τόσο το ίδιο το θέαμα όσο και οι ήχοι που το πλαισίωναν: καθημερινοί ήχοι, συζητήσεις, κραυγές αγωνίας Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας...
Ακριβώς γι’ αυτό η επανεμφάνισή του στην πόλη μας, αυτήν τη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση «Talos», αποτελεί σημείο αναφοράς για το φετινό πολιτιστικό καλοκαίρι. Έχει άλλωστε κερδίσει και διεθνώς το κοινό ως μια ιδιαίτερη περίπτωση χορογράφου, ο οποίος επιδιώκει μέσα από το έργο του την ανάπτυξη ενός δυναμικού διαλόγου γύρω από πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Τα σταθερότερα από αυτά είναι η πολύχρονη διαμάχη Ισραηλινών και Παλαιστινίων και το προσφυγικό ζήτημα. Άλλωστε, και τα δύο ακουμπούν στην προσωπική του εμπειρία, καθώς ο Ζάιντες γεννήθηκε στη Λευκορωσία το 1979, μετανάστευσε στο Ισραήλ σε ηλικία 11 ετών και πλέον ζει στη Γαλλία. Το πλούσιο βιογραφικό του περιλαμβάνει ένα μεταπτυχιακό στη χορογραφία, στο De Theaterschool της Σχολής Καλών Τεχνών του Άμστερνταμ, και πρωτοκλασάτες συνεργασίες με τις ομάδες Batsheva και Yasmeen Godder, με τους Noa Dar, Mats Ek, Sharon Eyal, Paul Norton, Matanicola, Yasmeen Godder αλλά και με το σχήμα Bridge On A Wall του Βερολίνου, προτού αρχίσει την ανεξάρτητη πορεία του ως χορογράφος, το 2004.
Στην παράσταση-διάλεξη «Talos», την οποία θα δούμε στον Χώρο Ε΄ της Πειραιώς 260 (4-6/6), ερευνά πώς οι έννοιες της επιτήρησης και της φύλαξης χειραγωγούν το σώμα και το νου. Για να το επιτύχει αυτό, χρησιμοποιεί ως παράδειγμα το υπεραυτοματοποιημένο σύστημα παρακολούθησης με το όνομα του μυθικού «ρομπότ»-φύλακας της αρχαιότητας Τάλω, που χρηματοδοτήθηκε ως project από την Ε.Ε., στις αρχές των ’00s, για τη φύλαξη των εξωτερικών της συνόρων, αλλά τελικά παρέμεινε σε πειραματικό στάδιο.
Ο Ζάιντες φαντάζεται έναν νέο «Μεγάλο Αδελφό» να επιτηρεί τον πληθυσμό της ηπείρου που γέννησε τη δημοκρατία και τον αναπαριστά στη σκηνή. Σε μια οθόνη στο πίσω μέρος της θα βλέπουμε οπτικό υλικό βασισμένο σε πραγματικά κι επινοημένα περιστατικά. Η δύναμη της αφήγησης και της εικόνας και ο παλμός των κινήσεων κορυφώνονται στην έκφραση ενός πολιτικού μηνύματος και μετατρέπουν τη σκηνή σε πλατφόρμα διαλόγου για ζητήματα που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.
