Μετά την «Ωραία του Πέραν» μια ακόμα ερωτική ιστορία ήρθε να μας συνταράξει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αγαρτζίδης εξολομογείται στο «α» με αφορμή την «Βοσκοπούλα»
Όταν πρωτοπαρουσίασες τη «Βοσκοπούλα» με την ομάδα Elephas tiliensis αναφέρθηκες σε μια αληθινή ιστορία αγάπης και άφησες να εννοηθεί πως με ένα τρόπο επηρέασε την απόφαση σου να συν σκηνοθετήσεις με τη Δέσποινα Αναστάσογλου το ποιμενικό ειδύλλιο που γράφτηκε στην Κρήτη του 16ου αιώνα. Ποια είναι αυτή η ιστορία;
Η απώλεια του πατέρα μου και με μια χιονοστιβάδα που ακολούθησε μετακίνησαν κομμάτια μέσα μου, άρχισα να θυμάμαι πράγματα τα οποία τα είχα ξεχάσει κι ένιωσα την ανάγκη για κάτι καθαρκτικό. Θέλησα να πάω σε κάτι που μιλά για την αγάπη, για το πως μπορούμε να αφεθούμε στη χαρά χωρίς να φιλτράρουμε τα πράγματα. Το έργο μιλά για το πως μπορούμε να κρατάμε ζωντανά πράγματα μέσα μας όταν υπάρχει αγάπη και η αληθινή ιστορία ενός άντρας που γνώρισα στο χωριού μου, το Αμπελοχώρι Καλαμπάκας μου έδειξε πόσο δυνατό και αισιόδοξο είναι αυτό που ονομάζεται μνήμη. Αυτός ο άντρας, προκειμένου να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον της κατάκοιτης γυναίκας του για ζωή δημιούργησε ένα κύκλωμα βιντεοσκόπησης και ζωντανής αναμετάδοσης από την πλατεία του χωριού προς το σπίτι. Έτσι, εκείνη είχε τη δυνατότητα να «βρίσκεται» σε όλα τα πανηγύρια, τους επιταφίους, στη ζωή του χωριού. Κι όταν η γυναίκα του πέθανε εκείνος συνέχισε να της κάνει παρέα. Κάθε μέρα καθόταν σε μια πολυθρόνα δίπλα στο μνήμα της και της τραγουδούσε. Είναι καταπληκτικό πως εγγράφονται τα πράγματα μέσα μας. Στην παράσταση μας κι ο Γιώργος τραγουδά στην αγαπημένη του όταν επιστρέφει...
Έχετε παρέμβει στο κείμενο;
Επεξεργαστήκαμε το κείμενο μαζί με τη Δέσποινα Αναστάσογλου χωρίς να αλλάξουμε τίποτα, θέλαμε να ακολουθήσουμε τον στίχο και το νόημα. Το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν η μετατροπή από ποίημα σε παράσταση. Είναι πολύ ωραίο κείμενο με πολλά ιδιωματικά στοιχεία, τετράστιχα και ωραίο ρυθμό. Οποιαδήποτε επέμβαση θα έμοιαζε με εξυπνάδα. Εμείς, αφεθήκαμε στα αισθήματα, το απολαύσαμε και ελπίζουμε το ίδιο να συμβαίνει και με το κοινό που την παρακολουθεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Σκέφτεσαι να ξαναπαίξεις ή σε έχει κερδίσει ολοκληρωτικά η σκηνοθεσία;
Θα παίξω στην «Κυρά της θάλασσας» που θα κάνει πρεμιέρα, μετά το Πάσχα, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και ουσιαστικό μιλάει γι' αυτό που μιλά και η «Βοσκοπούλα», αλλά με άλλο τρόπο. Στην «Κυρά της θάλασσας » τα πρόσωπα του έργου ονειρεύονται τη θάλασσα αλλά δεν εκφράζονται. Τα δυο έργα με ένα τρόπο έχουν τον ίδιο πυρήνα.
Σε γοητεύει το μέγεθος των αισθημάτων και ο τρόπος που εκφραζόταν σε παλιότερες εποχές;
Οι άνθρωποι παλιότερα είχαν μεγαλύτερη επαφή μιλούσαν διαφορετικά και αυτό τους βοηθούσε να αποδεχτούν πως στη ζωή μπορούν να υπάρχουν όλα. Εμείς, πρέπει να ζούμε μέσα σε μία κοινωνική σύμβαση. Δεν μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι να βρούμε συναισθήματα αληθινά και να αποδεχτούμε ότι έχουμε δικαίωμα να είμαστε χαρούμενοι ή στεναχωρημένοι. Στη «Βοσκοπούλα», ένας άνδρας και μια γυναίκα αφήνονται να αισθανθούν, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό σε μια κλειστή κοινωνία της Κρήτης του 16ου αιώνα. Βιώνουν έντονα συναισθήματα χωρίς δεύτερες σκέψεις και θέτουν το ερώτημα: ‘μπορεί να πεθάνει κάποιος από έρωτα;’. Η απάντηση δίνεται με απόλυτο τρόπο χωρίς εγωισμούς. Θα θέλαμε η παράσταση να μας βγάλει από το ενοχικό σύμπαν που ζούμε και δε μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε τα απλά, τα όμορφα πράγματα. Θα ήθελα ο θεατής να αφεθεί για να αισθανθεί και να μπορέσει να ησυχάσει.
Περισσότερες πληροφορίες
Η βοσκοπούλα
Εμπνευσμένο από κρητικό ποιμενικό ειδύλλιο του 16ου αιώνα αλλά και από μια αληθινή ιστορία του σήμερα, αποκλύπτει τη δύναμη και την απολυτότητα της αγάπης.
