Ξεκίνησα να γράφω αυτό το editorial Δευτέρα πρωί, με ζωηρές ακόμη τις εικόνες από την απελευθερωτική stand up performance του Scott Capurro από το Σαν Φρανσίσκο.
Ήταν μία μόνο από τις δεκάδες δυνατές στιγμές του Athens Comedy Festival που μάζεψε σχεδόν 6000 κόσμο το γουικέντ που μας πέρασε στο «Gazarte», στήνοντας ένα αξέχαστο τριήμερο πάρτι και βάζοντας τα θεμέλια για την περαιτέρω ανάδειξη της δυναμικής ελληνικής κωμικής σκηνής.
Ο δημιουργός της βραβευμένης παράστασης «Islamohomophobia» δεν άφησε σε χλωρό κλαδί κανέναν: από το Κοράνι και τον Τραμπ («δεν καταλαβαίνω πώς θέλει μια λευκή Αμερική αφού ο ίδιος είναι πορτοκαλί») μέχρι τη γκέι σκηνή της Δυτικής Ακτής της Αμερικής, της οποίας και αποτελεί μέρος, με το γέλιο να μη σταματά στην αίθουσα, ενώ δεν παρέλειψε τα αρραβωνιάσει ένα στρέιτ ζευγάρι από το κοινό και να διεκδικήσει παράλληλα τον μέλλοντα γαμπρό.
Βγαίνοντας από την αίθουσα έφευγα ταυτόχρονα ξαλαφρωμένη έχοντας γελάσει πολύ αλλά και προβληματισμένη με τις περίπλοκες παραμέτρους των προβλημάτων της εποχής μας, με τις γκρι αποχρώσεις που καλύπτονται συχνά από αναλύσεις-μανιφέστο.
Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω για τη δύναμη της κωμωδίας να μιλήσει παρεμβατικά και διεισδυτικά για την επικαιρότητα, αφήνοντας στην άκρη την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, τα «αδιαμφισβήτητα» νούμερα των στατιστικών και τον καταιγισμό των «αντικειμενικών» πληροφοριών που μας κατακλύζουν από τα (σόσιαλ) μίντια.
Κι ύστερα ήρθε το Μάντσεστερ... Ακόμη ένα τρομοκρατικό χτύπημα σε ένα χώρο αφιερωμένο στην τέχνη και τη διασκέδαση. Ακόμη μια φορά που η πραγματικότητα σε ξεπερνάει, επαναφέροντας διαχρονικούς προβληματισμούς, όπως το κατά πόσο μπορείς να γράψεις λογοτεχνία μετά το Άουσβιτς του Τέοντορ Αντόρνο.
Την ίδια στιγμή η θετική απάντηση στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα γίνεται ακόμη πιο σημαντική, καθότι η τέχνη, ειδικά εκείνη που επιμένει στην ανάδειξη των λεπτών αποχρώσεων της ιστορίας και της πραγματικότητας, αποτελεί όχι μόνο καταφύγιο αλλά και φορέα αλλαγής, αντίστασης, ακόμη και εκπαίδευσης στους περίπλοκους καιρούς που ζούμε.
