Αντί για την Αντιγόνη, την Ιφιγένεια ή, έστω, τη Στέλλα Βιολάντη έχει ερμηνεύσει κότες και πόρνες. Κυριολεκτώ. Τι κι αν είναι, όμως, στρατευμένη σε αλλόκοτους ρόλους; Φέτος βραβεύτηκε δύο φορές για την ερμηνευτική της δεινότητα και τώρα πρωταγωνιστεί στο Εθνικό Θέατρο, στο νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη. Η συγκυρία είναι ιδανική για να γνωρίσουμε το επόμενο it girl των αθηναϊκών σκηνών.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ σε συμβατικούς ρόλους αυτό το κορίτσι με την εύθραυστη και παιχνιδιάρικη παρουσία που, από άνεργη ηθοποιός-σερβιτόρα, έμελλε να γίνει η μούσα της ομάδας Bijoux de Kant, η πρωταγωνίστρια μιας σειράς ιδιοσυγκρασιακών θεαμάτων και, καθώς φαίνεται, το επόμενο μεγάλο όνομα στο πάνθεον των πρωταγωνιστριών της νεότερης γενιάς.
Ξανθιά βαμπ σε παλαβιάρικο εικαστικό θέαμα («Venison»), πουλάδα που άλλοτε κακαρίζει κι άλλοτε απαγγέλλει Γιάννη Ιωάννου στο πλάι τού –μεταμορφωμένου σε ανοϊκή τραβεστί– Στράτου Τζώρτζογλου (στο «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσομπανόσκυλα»), μεταμοντέρνα ρεπλίκα της Μελίνας Μερκούρη («Στέλλα travel: η γη της απαγγελίας»), αθώο θύμα στα χέρια της Μήδειας-Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη («Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία») και μικρή πονεμένη αδερφή της, θύμα και πάλι ενδοοικογενειακής βίας («Ramona travel: η γη της καλοσύνης»), μαραμένο πλάσμα στο ρομαντικό σύμπαν της «Κερένιας Κούκλας» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου («Αχ!»), αγία πόρνη των Παρισίων πλάι στον Βασίλη Μαυρογεωργίου στο «Η Λίλα λέει» (ξαναπαίζεται από 19/10 στο Τέχνης).
Αρκούντως ιδιόρρυθμοι είναι όλοι οι ρόλοι που έχει παίξει στα μόλις πέντε χρόνια της υποκριτικής της καριέρας η Λένα Δροσάκη, περνώντας από τις υπόγειες σκηνές και τα γκαράζ του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» στα παλιά σφαγεία του Ταύρου και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η λυγερή, απόκοσμη και οπωσδήποτε δροσερή ηθοποιός με το λεπτεπίλεπτο παρουσιαστικό, την κοριτσίστικη φωνή, τη νευρώδη σωματικότητα και την αλλόκοτη θεατρικότητα είναι η κάτοχος (και) των δύο φετινών θεατρικών βραβείων που δίνονται σε γυναίκες: του «Μελίνα Μερκούρη» και του «Ελευθερία Σαπουντζή» (εξ ημισείας με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη).
Στο έργο «Καγκουρό» δεν θα τη δούμε, πάντως, να υποδύεται μαρσιποφόρο (αν και ποτέ δεν ξέρεις). Έτσι τιτλοφορείται η τελευταία οικογενειακή τραγωδία του Βασίλη Κατσικονούρη, η οποία ανεβαίνει στο Εθνικό δέκα χρόνια μετά το περίφημο «Γάλα» του. Σκηνοθετεί ο διαρκώς ανερχόμενος Δημήτρης Μυλωνάς και ένας καλός θίασος πρωταγωνιστεί: οι Μελέτης Ηλίας, Γιώργος Παπαπαύλου, Χρήστος Σαπουντζής και Σπύρος Τσεκούρας. Θέμα του είναι η μετανάστευση «από την ανάποδη». Όχι, δηλαδή, η είσοδος προσφύγων στην Ελλάδα, αλλά η έξοδος ανέργων στις άλλες χώρες. Όπως υπογραμμίζουν οι συντελεστές της παράστασης «το “Καγκουρό” είναι μια ιστορία ενός τόπου που αναζητά όραμα. Το σπίτι του κεντρικού ήρωα, του Ορφέα, γίνεται η ορχήστρα αναπαράστασης μιας οικογενειακής τραγωδίας ανάμεσα στις χιλιάδες που ξεδιπλώνονται δίπλα μας».
Μόνο που το νέο αυτό έργο του διακεκριμένου συγγραφέα μοιάζει να έχει μια υπόγεια σχέση με τον «Γλάρο» του Τσέχοφ. Το κεντρικό, δηλαδή, πρόσωπο, ο Ορφέας (Παπαπαύλου) θυμίζει το νεαρό επίδοξο συγγραφέα Τρέπλιεφ. Όπως εκείνος, έτσι και ο νέος αυτός Έλληνας νιώθει χαμένος, αδυνατεί να βρει το στόχο και τα «θέλω» του και παλινωδεί ανάμεσα στα βιώματα και στα όνειρά του. Υπήρξε ένα παιδί που μεγάλωσε κάτω από τη βαριά σκιά ενός σκληρού πατέρα. Ονειρεύεται να φύγει από την πατρίδα του και να βρει τον θείο του στην Αυστραλία – μήπως κι εκεί ζήσει μιαν «άλλη» ζωή. Η Δροσάκη ερμηνεύει το κορίτσι του, τη Μαρίνα.
Γι’ αυτόν το ρόλο, ο οποίος, αν και ονειροπόλος, φαντάζει κάπως πιο γήινος από όσους έχει μέχρι τώρα επωμιστεί, η ίδια μας είπε: «Είναι μια ηθοποιός ή, σωστότερα, μια κοπέλα που προσπαθεί να γίνει ηθοποιός, όπως ακριβώς η Νίνα στον “Γλάρο”, ρόλο τον οποίο κάποια στιγμή, μάλιστα, ερμηνεύει. Πλάσμα ευαίσθητο και ανοιχτό, βλέπει και ακούει όσα οι άλλοι αδυνατούν. “Νιώθει” είναι το σωστό ρήμα. Η Μαρίνα νιώθει την ατμόσφαιρα και τις ενέργειες, ονειρεύεται και παλεύει για το όνειρό της με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ όλους τους υπόλοιπους ήρωες του έργου. Εκείνοι το πραγματεύονται ή ακόμη και το πουλάνε. Εκείνη, όμως, όπως η τσεχοφική Νίνα, λέει το εξής: “Εγώ τώρα πιστεύω. Κι αυτό με κάνει να πονώ λιγότερο”».
Το «Καγκουρό» του Βασίλη Κατσικονούρη ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο - Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» στις 15/10.
Περισσότερες πληροφορίες
Καγκουρώ
Η οικονομική κρίση αναγκάζει ένα νέο να επιλέξει τη μετανάστευση. Ωστόσο, μη αναμενόμενες εξελίξεις δεν θα του επιτρέψουν να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι.
