Η καλλιτέχνης παρουσιάζει έργα, αποκύημα της δημιουργικής συνέπειας μιας επταετίας, στα οποία διακρίνονται με ευκρίνεια καθολικά στοιχεία από το γνώριμο μορφολογικό ύφος που χαρακτηρίζει τη δουλειά της τα τελευταία χρόνια. Εξακολουθεί την κατασκευή ανομοιόμορφων σπονδυλωτών στοιχείων από πηλό, τα οποία συνθέτει δημιουργώντας στέρεα και μεγάλα έργα με προεξέχουσα την δομή, αναζητώντας παράλληλα διεξόδους πέρα από τις περιχαράξεις μιας καθ’ όλα φορμαλιστικής πρότασης. Ανασύρει εκ των έσω, πότε από μνήμης και άλλοτε από ένστικτο, θραύσματα, τα οποία ανασυνθέτοντας, αναδομεί εκ νέου. Νοιώθει κανείς πως υποβάλει την εικόνα της σε ένα δικαιϊκό σύστημα το οποίο εναγωνίως επιβάλει, μέσω μιας πλειάδας αντιφατικών στοιχείων , σε μια δικιά της τάξη. Η ισορροπία πότε μεταξύ μιας εννοιακής αμφισημίας και πότε μιας υλικής αντιστοιχίας φανερώνεται ως πραγμάτωση θεμελιώδους σημασίας στο έργο της. Το κάθε στοιχείο στις συνθέσεις της προσδιορίζεται μέσα από τον διάλογο με το αντίθετό του. Αυτό είναι ευδιάκριτο κυρίως στο δεύτερο γλυπτό της σειράς στο οποίο η Βλαντή τολμηρά επιχειρεί, τοποθετώντας στην κορυφή της σύνθεσης μικρά θραύσματα ύλης , ολοκληρώνοντας και παράλληλα προσκόπτοντας κατά αυτόν τον τρόπο την δυναμική μιας ογκώδους ανάτασης, επιβάλλοντας μία αρμονία του διαφορετικού.
