Η έκθεση επιχειρεί να φωτίσει τέσσερις όψεις, τέσσερα είδη της αίσθησης που προκύπτουν από αυτό το συμβάν των πολλαπλών αλλαγών. Το απόθεμα της κάθε εκφοράς κατευθύνεται προς την ανάπτυξη ενός χάρτη της βίωσης του φαινομένου αυτού, που είναι ανοιχτός στο συλλογικό, επιτρέπει προσθήκες και την απαραίτητη ελευθερία. Τέσσερις χειρονομίες επανα-κατοίκησης, μετατροπής, επανάχρησης και εφευρέσεων διαδρομών, αποδίδουν διαφορετικές αποχρώσεις της εξαίρεσης, επιμέρους διαχειρίσεις της και συντείνουν σε ένα χρονικό εντοπισμού της μεταβολής και των απωλειών που εκείνη επιφέρει. Δύο καταβυθίσεις στο νέο σκηνικό της πόλης, ένα παιχνίδι και μία κηδεία ανιχνεύουν τις απηχήσεις της εξαίρεσης. Από την εγγραφή και την απεγγραφή των διαστρωμάτωσεων του χρόνου στο οικοδομικό υλικό, μέχρι την ανάδειξη των στοιχείων που συναντά το βλέμμα στην αναδυόμενη εικόνα της πόλης κι από τη συμμετοχή του κοινού της έκθεσης σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, μέσα σε ένα σκηνικό ανοικοδόμησης και σφράγισης χώρων ελευθερίας, μέχρι την παρακολούθηση μιας πομπής πολιτών, που αδυνατεί να έχει πρόσβαση στην επιτέλεση του πένθους, ο Στέφανος Κουτρούλης η Βέρα Χοτζόγλου, οι Sphinxes (Μάνος Φλέσσας & Ιωάννα Τσάκαλου) και η Κατερίνα Μαρκουλάκη, αντίστοιχα, εισάγουν στον εκθεσιακό χώρο και από έναν ορίζοντα. Ακολουθώντας τις γραμμές φυγής στο σώμα του συλλογικού, στρέφονται, μέσα από τον ορίζοντα της εξαίρεσης, σε εκείνα τα εξαιρετικά ηλιοβασιλέματα.
