Μια ματιά στη ζωγραφική του Βασίλη Σίμου

Η έκθεση του Βασίλη Σίμου στο Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα" Δήμου Αθηναίων  (Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης, Θησείο) με τίτλο "Μια ματιά πίσω" έχει αναδρομικό χαρακτήρα και περιλαμβάνει μια επιλογή έργων του Λαμιώτη ζωγράφου από το 1954 έως το 2014. Αξίζει να σημειωθεί ότι η τελευταία ατομική έκθεση του καλλιτέχνη στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε το 1985. Η έκθεση που εγκαινιάζεται στις 23 Μαρτίου και διαρκεί ως τη Μεγάλη Τετάρτη 12 Απριλίου, με ελεύθερη για το κοινό είσοδο, επανασυστήνει στο αθηναϊκό κοινό έναν σημαντικό ζωγράφο της δεκαετίας του ’60, ο οποίος άφησε το δικό του στίγμα στην πόλη όπου έζησε και έδρασε.

Η ζωγραφική του Βασίλη Σίμου (1934-2014) είναι ένα ιδιαίτερο αμάλγαμα που συνδυάζει ρεαλισμό, εξπρεσιονισμό και αφαίρεση. Το έργο του είναι βαθιά ανθρωποκεντρικό και η θεματολογία εντυπωσιακά αμετάβλητη: βασικός της άξονας είναι η αγροτική ζωή και το ελληνικό τοπίο. Αν θέλαμε να αναζητήσουμε την καταγωγή της εικονογραφίας του, θα έπρεπε να ανατρέξουμε στους Έλληνες υπαιθριστές, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να αποτυπώσουν την ιδιαιτερότητα του ελληνικού φωτός. Επιπλέον, θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη μας το προαφαιρετικό έργο του συντοπίτη του Αλέκου Κοντόπουλου, με τον οποίο μοιράζεται παρόμοια χρωματική γκάμα. Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τα "Καπνοχώραφα" του Καρδιτσιώτη Δημήτρη Γιολδάση, καθώς και πολλούς ακόμη Έλληνες ζωγράφους που καταπιάστηκαν με τη φύση και το ελληνικό ύπαιθρο: ενδεικτικά αναφέρουμε την "Επιστροφή στο χωριό" του Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη και το "Πότισμα των ζώων" του Βάσου Γερμενή. Κατά κάποιον τρόπο παίρνει τη σκυτάλη από αυτούς τους ζωγράφους, συνεχίζοντας το όραμά τους. 

Η ρεαλιστική ηθογραφία του καλλιτέχνη διαφέρει αισθητά από εκείνη των προκατόχων του. Χωρίς να εξιδανικεύει, εξυψώνει τη χειρωνακτική εργασία των ανώνυμων ηρώων του, με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ο Βίνσεντ Βαν Γκο στους "Πατατοφάγους". Ωστόσο, δεν ζωγραφίζει εσωτερικούς χώρους, ούτε δίνει έμφαση στα πρόσωπα: η προσοχή του εστιάζεται στο φυσικό-υπερβατικό φως και όχι στον τεχνητό φωτισμό μιας λάμπας. Μπορεί να μην χρησιμοποιεί φωτεινά χρώματα, όπως οι υπαιθριστές του μεσοπολέμου, αλλά το φως αποτελεί κεντρικό θέμα της δουλειάς του (κάτι που γίνεται ακόμη πιο φανερό στα τελευταία του έργα). Και το κυριότερο: παρότι η ζωγραφική του είναι κατά βάση σκοτεινή, η ματιά του είναι πάντα αισιόδοξη. Αναζήτησε με τη ζωγραφική του το Χαμένο Κέντρο. Για τον ίδιο, η εικόνα ήταν άμεσα συνυφασμένη με το (άυλο) βίωμα και την πίστη. Η ζωγραφική του αποτελεί ένα χρέος προς τη γενέθλια γη, αλλά και αυτή οφείλει πολλά σε έναν ζωγράφο που την τίμησε και την εξύμνησε όσο κανένας.