Το Hollywood έχει την τάση να αντιμετωπίζει μάλλον... ρομαντικά τον εαυτό του όταν καθιστά την βιομηχανία της παραγωγής ταινιών το κύριο θέμα ενός φιλμ - και το The Disaster Artist μπορεί να μην αποτελεί εξαίρεση, αποφεύγει όμως την εκνευριστική αυτοαναφορικότητα άλλων τέτοιων προσπαθειών όντας χλευαστικό και ωμά χιουμοριστικό με τόσα πράγματα και τόσες καταστάσεις, που καταλήγει κανείς να το απολαμβάνει ακόμη και μόνο γι' αυτό. Δεν πρόκειται για το είδος της ταινίας που θα γνώριζε ποτέ την mainstream επιτυχία και αναγνώριση ούτως ή άλλως, μα ως cult παραγωγή (έστω κι αν ομολογουμένως δεν είναι για όλους ακόμη και σε αυτό το πλαίσιο) είναι αξιοπρόσεκτη. Με αυτήν την λέξη, άλλωστε, θα περιγράφαμε και την μεταφορά του σε Blu-ray για την οικιακή αγορά. Η εικόνα είναι ευθυγραμμισμένη με το ψευδο-glamour του φιλμ, με εντυπωσιακά χρώματα και σχεδόν υποδειγματική χρήση του μαύρου για ανάδειξη των ατμοσφαιρικών σκηνών της. Η λεπτομέρεια δεν είναι συγκλονιστική, παραμένει ωστόσο ικανοποιητικότατη με δεδομένες και τις τεχνικές δυνατότητες των Blu-ray. O ήχος δεν μπορεί να λειτουργεί... ανεξάρτητα από το θέμα της ταινίας, φυσικά, οπότε με την έμφαση του φιλμ εξ αρχής στους διαλόγους και την μουσική δεν υπήρχαν περιθώρια για εντυπωσιακά εφέ - σε ικανά ηχοσυστήματα, ωστόσο, ακόμη και έτσι το The Disaster Artist δεν δίνει λαβές για παράπονα.
Τα extras της οικιακής έκδοσης σε Blu-ray είναι μάλλον τυπικά και σχετικά σύντομα σε χρονική διάρκεια - και το είδος της ταινίας, ωστόσο, δεν προσφερόταν ακριβώς για μεγάλα αφιερώματα "πίσω από την κάμερα" ή για αναλύσεις ειδικών εφέ, οπότε περιθώριο για γκρίνια δεν υπάρχει στην ουσία. Όταν όλα έχουν ειπωθεί... καταλήγουμε στην διαπίστωση που έχουμε κάνει πολλές φορές και για άλλα cult φιλμ: σε όσους το The Distaster Artist άρεσε στα σινεμά, η οικιακή έκδοση προσφέρει μια ίσως όχι κορυφαία, αλλά σίγουρα αξιοπρεπέστατη οικιακή μεταφορά. Όσοι δεν παρακολούθησαν την ταινία πιθανώς υπήρχε εξ αρχής λόγος να μην το κάνουν, οπότε η έκδοση σε Blu-ray δεν θα τούς αλλάξει γνώμη. Ο νοών, νοείτω!
