Και φτάνουμε στο ορόσημο του 2013 και στην αιματηρή νύχτα της 18ης Σεπτεμβρίου, όταν μαχαιρώθηκε ο Παύλος Φύσσας (a.k.a. Killah P) από την επίθεση του Γιώργου Ρουπακιά, μέλους της Χρυσής Αυγής. Το ηχηρό χαστούκι της απροκάλυπτης πολιτικής δολοφονίας έφερε το τέλος της αθωότητας στη ραπ σκηνή, μιας και ο κίνδυνος του φασισμού αποδείχτηκε πιο άμεσος και απειλητικός από ποτέ. Δεν ήταν πια κάτι το αφηρημένο ή απλά ένας ιδεολογικός αντίπαλος. Είχε μορφή, πρόσωπο, πολιτική βάση και –το σημαντικότερο– οπλισμένα χέρια.
Μετά την επίθεση στο Κερατσίνι, η χιπ χοπ κοινότητα κλήθηκε να δείξει ότι δεν είναι απλά μια μουσική σκηνή χωρίς χαραχτήρα και πολιτικό πρόσημο. Έπρεπε να γίνει μια γροθιά, και αυτό ακριβώς έκανε όταν ήδη λίγες μέρες μετά το θάνατο του Π. Φύσσα ενώθηκαν για πρώτη φορά μεγάλα ονόματα της χιπ χοπ και low bap σκηνής για μια συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ. Μακριά από τις διαμάχες του παρελθόντος, στήθηκαν ξαφνικά συναυλίες και φεστιβάλ «στη μνήμη του Παύλου», από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη, ξεκαθαρίζοντας ότι το ραπ έχει δημοκρατική βάση. Ανέχεται το διαφορετικό, δίνει φωνή στους αδικημένους, ενώνει με το στίχο του, πάει κόντρα στη λογοκρισία.
Και μέχρι σήμερα, μία τετραετία μετά το αιματηρό γεγονός, μπορούμε να πούμε ότι η ελληνική σκηνή έχει περάσει στην ώριμη, ενήλικη φάση της. . Δεν έχει ξεχάσει το συμβάν της 18ης Σεπτεμβρίου. Πέρα από το ετήσιο μουσικό γεγονός κοινωνικής αλληλεγγύης «Rap Monsters Festival», που ξεκίνησε ο Παύλος Φύσσας και συνεχίζει η υπόλοιπη ραπ κοινότητα, αυτή η αλλαγή φαίνεται σε κάθε πρωτοβουλία που λαμβάνεται. Από κάθε αυτοσχέδιο πάρτι γειτονιάς μέχρι τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ, από τους βετεράνους καλλιτέχνες του χώρου μέχρι τα φρέσκα ονόματα, η σκηνή έχει καταλάβει την ευθύνη που φέρει και δρα πολύ πιο προσεκτικά.
