Μέσα στη ζωντανή περαντζάδα της στοάς Σπυρομήλιου, το νεοαφιχθέν "Senta" ανεβάζει τον πήχη της γαστρονομίας, προτείνοντας μια καλοστημένη πρόταση γιαπωνέζικης κουζίνας. Αυτό δεν σημαίνει Χρυσό Σκούφο, αλλά σίγουρα υπάρχει ποιότητα στα πιάτα του και με λίγη προσοχή το επίπεδο μπορεί άνετα να ανέβει. Είναι λογικό, ειδικά κατά τη διάρκεια της ημέρας και εν καιρώ πανδημίας μάλιστα, να κάθεται κανείς στα εξωτερικά τραπέζια για να εισπράττει το ρυθμό της πόλης και το πηγαινέλα του κόσμου. Θα προτιμούσα, πάντως, λιγότερες τεχνητές ανθισμένες κερασιές στην οριοθέτηση της βεράντας διότι, έτσι, το effect του fake μεγεθύνεται.
Η γοητεία του εσωτερικού, ωστόσο, είναι πολλαπλάσια και πολύ πιο κοντά στην αύρα του γιαπωνέζικου ζεν, ενώ ο μινιμαλισμός του ξεκουράζει. Τα πηχάκια από ωραίο λευκό γυμνό ξύλο στους τοίχους δημιουργούν ένα φιλικό γραμμωτό σύμπαν και η μαύρη επίπλωση με τις καθαρές γραμμές ανεβάζει την κομψότητα. Το ψαροκόκαλο στο πάτωμα δημιουργεί δυναμικές ροές και η σάλα σε τυλίγει με στιλ. Ιδιαίτερη μνεία κάνω στο κεντρικό τραπέζι με το ανοιχτό "κουτί" του ξύλινου καννάβου, που μου φέρνει μνήμες από το οδοιπορικό μου στην Ιαπωνία, αλλά και τη λεπτομέρεια της χρωματικής οξείδωσης στη σκάλα που ανεβαίνει προς τις τουαλέτες. Στα συν και οι στολές του προσωπικού, σαν μοντέρνα κοντά κιμονό, που προσθέτουν στην όλη ατμόσφαιρα.
Περνώντας σιγά σιγά στα της γεύσης, επικεφαλής της όμορφης ανοιχτής κουζίνας που ανοίγεται διάπλατα στο έμπα του εστιατορίου είναι ο σεφ Νίκος Πολιτάκος, για τον οποίο είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια όσο δούλευε στο "Kinjo" (Βριλήσσια), αλλά δεν είχε τύχει να δοκιμάσω. Η αρχή της γευσιγνωσίας ήταν "ναι μεν, αλλά". Ξεκινήσαμε με χέλι nigiri· χάρηκα το ρύζι, αλλά το ψάρι δεν είχε εκείνη τη χαρακτηριστική ωραία λιπαρότητα που περίμενα πώς και πώς για να το χειροκροτήσω. Μετά ήρθαν τα γιαπωνέζικα ντάμπλινγκ gyoza και κατάλαβα από την όψη τους ότι θα ήταν μέτρια: Αυτά τα λεπτεπίλεπτα "ραβιόλια" στην Ιαπωνία τα περνάνε από το τηγάνι προσεκτικά από τη μία πλευρά για να τραγανίσουν και κατόπιν τα αχνίζουν. Στην περίπτωσή μας είχαν καεί εμφανώς και πίκριζαν, οπότε η κουζίνα δεν θα έπρεπε να τα έχει σερβίρει καν και να φτιάξει άλλα. Κρίμα που δεν το έκανε, διότι η γέμισή τους από χοιρινό, γαρίδα και συκώτι πάπιας ήταν πολύ ωραία. Ευτυχώς μετά ήρθε μυλοκόπι usuzukuri, λεπτοκομμένο σαν καρπάτσιο, με μια ωραία γλυκοφάγωτη και umami-σια σάλτσα ponzu, αρτυμένη με τρούφα και πικάντικο εξωτισμό από passion fruit και τσίλι, η οποία μας έδειξε τις δυνατότητες της κουζίνας. Από κοντά και το αλαβάστρινο χτένι αρπαγμένο ωραία από τη φωτιά και σερβιρισμένο με πολύ νόστιμο γιαπωνέζικο beurre blanc.
Συνεχίζοντας στο τερέν των σούσι, ευχαριστήθηκα τα σωστά τυλιγμένα κλασικά maki με πικάντικο τόνο. Δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για το signature cheesy hotate· ένα inside out ρολό το οποίο περίμενα με ανυπομονησία για τη συνάντηση ψιλοκομμένου ωμού χτενιού, guanciale και καψαλισμένης παρμεζάνας. Για έναν ανεξήγητο σε μένα λόγο, όμως, τα πάντα σκεπάστηκαν από μια κρέμα, αφήνοντάς με απογοητευμένο. Στο μενού υπάρχουν και πράγματα από τη γειτονιά του streetfood, που τα προσέχουν πολύ. Πολύ καλό το δημοφιλές γιαπωνέζικο σάντουιτς katsu sando χάρη στο αμαρτωλό, ευγενώς dirty γλυκοφάγωτο ψωμί βουτύρου, που έχει ανάμεσα στις φέτες του ένα κοντράστ από τρυφερό Black Angus τηγανισμένο με panko. Δύσκολα μπορείς να αντισταθείς στο σεξαπίλ του και να μην το φας όλο, παρά την πληθωρική του γεύση.
Μια χαρά είναι και το σιγομαγειρεμένο χοιρινό παϊδάκι yakituba karubi με γλυκιά και πικάντικη σάλτσα, συνοδεία ρυζιού με δυναμικά πικάντικο λάχανο kimtchi. Ακόμη ένα από τα ωραία στοιχεία του "Senta" είναι το μπαρ. Το κορυφαίο "Baba au Rum" έχει δημιουργήσει τα κοκτέιλ του, συνδυάζοντας ιαπωνικά και μεσογειακά στοιχεία. Δοκιμάσαμε ένα απαλότερο Dry Martini με γιαπωνέζικο τζιν και μια φινετσάτη παραλλαγή του Negroni, το Meguroni. Ο λουκουμάς fried dango με τηγανητό τόφου είναι βαρύς, ενώ, αντιθέτως, η white chocolate Namelaka είναι βελούδινη και κομψή.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 8/2.
Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι.
Τιμή: € 30-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
