A ρε πανδημία, τι μας έκανες… Με τα πίσω μπρος των απαγορεύσεων, η κανονική, έστω και υπό περιορισμούς, ζωή μπαινοβγαίνει από το φούρνο στην κατάψυξη και κάποια νέα bar-restaurants με παιχνιδιάρικη διάθεση πόνεσαν πολύ – όπως και η κοινωνία ολόκληρη φυσικά. Ανάμεσά τους και το "Kalon" που δεν πρόλαβε καλά καλά ν’ ανοίξει και απαγορεύτηκε η μουσική, στερώντας του κατά κάποιον τρόπο το οξυγόνο. Μιλάμε για ένα χώρο ιστορικό για τη σκηνή της Αθήνας, την επί χρόνια "πρωτεύουσα" της πλατείας Κολωνακίου, που οι τελευταίες μεγάλες δόξες που φιλοξένησε ήταν το "Central" και το "Rock’n’Roll". Τώρα που η μουσική ξαναγύρισε, ο Γιάννης Μωράκης σκοπεύει να ενισχύσει τον fun χαρακτήρα που ήθελε εξαρχής να έχει το "Kalon", κι έτσι κάθε Πέμπτη η Χριστίνα Μηλιού θα εμφανίζεται εκεί live.
Καθώς χαζεύω το ωραίο διπλό μπαρ από πράσινο μάρμαρο στο κέντρο του μαγαζιού από το τραπέζι μου, το φαντάζομαι, όλος αισιοδοξία για τα μελλούμενα, γεμάτο κόσμο να πάλλεται από ενέργεια∙ πολύ σωστή επιλογή, σκέφτομαι, καθώς είναι σε στρατηγικό σημείο για να δώσει ζωντάνια. Ωραίο είναι και το στιλ του, που θυμίζει την αύρα της δεκαετίας του 1970· στην τελική διαμόρφωση του χώρου, όμως, τα πράγματα είναι μπλεγμένα και ασύνδετα. Δεν μου κάθεται αυτός ο συνδυασμός ψεύτικης ελιάς, πράσινης πέτρας και "έναστρου" ουρανού, ούτε με το μωσαϊκό στο πάτωμα και τον μοντερνισμό της επίπλωσης, αλλά ούτε και με τη λουλουδάτη ταπετσαρία σε κάποιες από τις πολυθρόνες. Έχουν αρχίσει να γίνονται της μόδας τα concepts που εμπνέονται από την αρχαία Ελλάδα και έχουν σίγουρα πέραση στους ξένους, στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το όνομα απέχει από τη διακόσμηση. Δεν αρκεί ένα πειραγμένο ανθέμιο στο λογότυπο για να δημιουργήσει ξεχωριστή φάση. Έτσι, τα "ράσα" που φοράει το προσωπικό μένουν ξεκρέμαστα μέσα στο χώρο και δεν πείθουν. Δεν μου αρέσει να κάνω δίκη προθέσεων, όμως δεν μπορώ να μη σκεφτώ το concept του "Noema" στη Μύκονο και τις εντυπωσιακές/ούς ρασοφόρους σερβιτόρες/ους που με ενθουσίασαν μέσα στην καλοχτισμένη ιδέα του μαγαζιού.
Και πάμε στις γεύσεις: ο executive chef Βαγγέλης Λεούσης, που επιμελείται την κουζίνα, τη βάζει να μιλάει μοντέρνα ελληνικά χωρίς να αποφεύγει τη συνάντησή της με στοιχεία από ξένες κουζίνες. Να, όπως με τις gyoza "σαγανάκι"∙ είναι πολύ ραφινάτα τα τρίκωχα ραβιόλια γεμισμένα με φέτα και η σάλτσα ντομάτα με βασιλικό κινητοποιεί αφαιρετικά μια χαρακτηριστική διάχυτη ελληνικότητα. Πολύ λεπτή και κομψή είναι και η πίτα-τορτίγια στα tacos με το κεφτεδάκι και τον επιτυχημένο συνδυασμό σάλτσας ντομάτας, πιπεριάς Φλωρίνης και γιαουρτιού μαζί με τραγανιστό πατατάκι, αλλά ο κιμάς του θα έπρεπε να είναι πολύ πιο μυρωδάτος, με τον κλασικό δυόσμο, για να πλησιάσει το επίπεδο του προηγούμενου πιάτου. Το τόσο λεπτό flat bread είναι πιστεύω λάθος επιλογή, γιατί συνήθως ξεραίνεται και καίγεται, χάνοντας τελείως την όποια χάρη θα του έδινε μια πιο χοντρή ζύμη αλλά και επειδή καταλήγει τελικά να μην αξιοποιεί τα ωραία υλικά που μπαίνουν επάνω του (όπως το προσούτο Στρεμμένου). Έχοντας δοκιμάσει ήδη αυτά τα τρία πιάτα, κουράστηκα λίγο με την επανάληψη της ίδιας σάλτσας ντομάτας σε όλα.
Τον τίτλο του καλύτερου πιάτου από όλα όσα δοκίμασα πάντως, τον κερδίζει με χαρακτηριστική άνεση το καρπάτσιο λαβράκι. Τα ωμά έχουν ειδικό βάρος στον κατάλογο και το συγκεκριμένο, συνδυασμένο με ψητά κολοκύθια, αχινό, δυόσμο και λαδολέμονο βασιλικού, αφήνει μια αιχμηρή και πολυσύνθετα μυρωδάτη επίγευση στο στόμα και τέρπει. Το ρεπερτόριο του Λεούση μόνο βαρετό δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Το ζουμερό μαγιάτικό του με την τραγανή χαραγμένη πέτσα έρχεται με αβγολέμονο γαρνιρισμένο με αχινό, κι έχει δίπλα του έναν αλλιώτικο τηγανητό λαχανοντολμά με στακάτο ρύζι μπασμάτι και σαλάμι Λευκάδος, σε έναν νεολογισμό επιπέδου. Έχει συμπεριλάβει όμως και κάποιες αγαπησιάρικες comfort γεύσεις που τις φτιάχνει με ουσία και προσοχή, όπως τα σιγομαγειρεμένα μελωμένα μάγουλα με σκιουφιχτά μακαρόνια και κρέμα γραβιέρας που γράφει στον ουρανίσκο.
Στο "Kalon" θα πήγαινα και μόνο για τη γαλατόπιτα. Δεν μοιάζει με αυτήν που ξέρετε, αφού έρχεται με θεοτράγανα τα καραμελωμένα φύλλα της σε μορφή μιλφέιγ με κρέμα ανάμεσά τους, πορτοκάλι και σάλτσα κανέλας. Ενδιαφέρον αλλά λίγο πιο κάτω, το καραμελωμένο τσουρέκι με κρέμα σοκολάτας, μαρμελάδα βύσσινο και σάλτσα σοκολάτας. Στα συν το ενεργητικό σέρβις, έχει τη ζωντάνια την οποία περιμένεις.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/2.
Ωράριο λειτουργίας: και μεσημ.
Τιμή: € 35-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
