Το Λοκάλι

Το place to be του φετινού καλοκαιριού είναι πιο cool απ’ ό,τι ίσως φαντάζονται αυτοί που τηλεφωνούν και δεν βρίσκουν τραπέζι, ειδικά το σαββατοκύριακο. Είναι μια χαρούμενη αυλή γεμάτη ενέργεια κaι αυτοί που το τρέχουν δεν έχουν πόζα. Το όνομά του ευρηματική λεξιπλασία, που κέρδισε το στοίχημα, αφού οι «λόκαλ» ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και τώρα μένει να το μάθουν και οι ξένοι. Ο χώρος όπου παλιότερα χαιρόμασταν το γοητευτικό Σινέ Ψυρρή έχει μετατραπεί σε μια ωραία αυλή με μουριές, ελιές και πλατάνια, αναρριχητικά φυτά στη μάντρα, σαν υπόμνηση του θερινού σινεμά, και πάνω απ’ όλα έναν αέρα αλεγρίας ο οποίος σε χτυπάει με το που μπαίνεις.

Νεολαία πολλή, αλλά την ίδια στιγμή ωριμότεροι, μεγάλες αντροπαρέες που το γλεντάνε, καλλιτεχνικές συναντήσεις, όλοι σε ένα αβίαστο κολάζ που γεμίζει την αυλή – όσοι δεν χωράνε πηγαίνουν στον πολύ όμορφο μέσα χώρο. Είναι το στιλ του μαγαζιού που μαζεύει τόσο διαφορετικό κόσμο και στο λογότυπο με τον «Καρυάτιδο» του cartoonist The Rabbit Knows περιγράφεται ως cap, tap & tavern· όπερ σημαίνει ότι μπορείς να πιεις καφέ, ποτό ή να φας εντελώς ισότιμα, χωρίς υποχρέωση να ακολουθήσεις συγκεκριμένο μονοπάτι.

Έτσι το «Λοκάλι» είναι ουσιαστικά ένα νεο-μεζεδοπωλείο και μπαρ μαζί, όπου εκτός από το φαγητό μπορείς να πιεις σπέσιαλ κοκτέιλ, μια μεγάλη γκάμα ποτών από την πολύ ενημερωμένη spirit list, ελληνικά αποστάγματα, μπίρες μικροζυθοποιίας και, φυσικά, κρασιά. Η επιτυχία του concept είναι τέτοια, που οι δημιουργοί του (Δημήτρης Κιάκος και Χριστίνα Μοάτσου από το «Gin Joint», Κώστας Σκουλικαράκης και Ρένος Γραμμένος από το «Upupa Epops») σκοπεύουν να κλείσουν το εξωτερικό κομμάτι με γυάλινη κατασκευή για να λειτουργήσει και το χειμώνα.

Θα πρέπει επίσης να υπογραμμίσω την πολύ ευτυχή γειτνίαση με το πέτρινο αναγεννημένο κτίριο του 1930, όπου στεγάζεται το «Foundry Hotel», η οποία δίνει μια πολύ όμορφη, ασυνήθιστα urban ατμόσφαιρα με ανθρώπινο μέτρο. Και αυτό φαίνεται στη σάλα του «Λοκάλι» –αποτελεί συνέχεια του ίδιου κτιρίου–, που έχει διαμορφωθεί πολύ επιτυχημένα από τους Cluster Αrchitects: ενώ έχει πιο υπογραμμισμένο από την αυλή το μπαρίστικο ύφος, την ίδια στιγμή εντάσσει στοιχεία καθημερινού lounge που συμπληρώνουν το χαλαρά διαμορφωμένο «γήπεδο» φαγητού και ποτού με ψηλά μοναστηριακά και μικρότερα τραπέζια και σταντ.

Στο «Λοκάλι» η ημέρα ξεκινάει νωρίς, με σπέσιαλ καφέδες διαφόρων προελεύσεων και πρωινό ελληνικής κοπής, με καγιανά με βασιλικό, κρεμμύδι και διπλομαγειρεμένες πατάτες, σφουγγάτο, αβγά με χόρτα και παστράμι Δράμας, ανοιχτό σάντουιτς ιμάμ και άλλα παρόμοια. Το μεσημέρι και το βράδυ η κουζίνα έχει τη λογική ενός μεζεδοπωλείου με μεσαίες μερίδες, που βλέπει την ελληνική κουζίνα με άλλο μάτι. Εκτός από το φαγητό, παραγγείλαμε και δύο κοκτέιλ που επιβεβαίωσαν την ποιότητα της υπογραφής του Δημήτρη Κιάκου: το πολύ ορεκτικό και ταιριαστό με τα φαγητά μας Jalisco Xpress (τεκίλα, κορίανδρος, αγαύη, τσίλι, μοσχολέμονο) κι ένα καλοφτιαγμένο Negroni, μια και το σπέσιαλ Local Negroni On Tap του μαγαζιού δεν ήταν διαθέσιμο για τεχνικούς λόγους. Υπάρχουν ωστόσο κι ευρηματικά κοκτέιλ με ελληνικά αποστάγματα.

Το twist, ή η τσαχπινιά επί το ελληνικότερον, υλοποιείται στην κουζίνα τις περισσότερες φορές επιτυχημένα. Μια σαλάτα πιάζ, λ.χ., εδώ τη φτιάχνουν αλλιώς, με σχεδόν al dente γίγαντες τουρσί, που κάνουν μαζί με τουρσί φινόκιο και spicy γλυκό τσίλι έναν πολύ ορεκτικό μεζέ – ό,τι πρέπει για ποτό. Η γεμιστή ντομάτα έχει μεν πολίτικη και μαμαδίστικη αύρα και μερακλίδικη γλύκα από σταφίδα και κουκουνάρι, αλλά αντί για ρύζι τής βάζουν στακάτο κεχρί, που υπογραμμίζει τις γεύσεις και τις χάρες της. Στην ανοιχτή πίτα η ζύμη ήταν πολύ στεγνή, αδικώντας έτσι τη δροσιά του μαριναρισμένου αγγου­ριού, το πέστο μαϊντανού και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον «τυρί» από κάσιους που έχει πάνω της.

Επίσης, με δεδομένες τις ωραίες ιδέες του καταλόγου, αξίζει να προσέξουν παραπάνω το τηγάνι. Σε δύο περιπτώσεις η κρούστα ήταν παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει τηγανισμένη και βαριά, υποβαθμίζοντας τις ζουμερές νοστιμιές που βρίσκονταν μέσα της. Συνέβη στους λουκουμάδες μπακαλιάρου με κρεμμύδι τουρσί, γλυκύτατο παντζάρι και σκόρδο αλλά και στις ζουμερές φτερούγες κοτόπουλου (οι τηγανητές μπάμιες της γαρνιτούρας δεν είχαν τη γευστική ιδιαιτερότητα που ψάχνουν όσοι τις αγαπούν). Τα κεφτεδάκια είναι κλασικά, μυρωδάτα, καλοφτιαγμένα, απλά μεν αλλά πολύ εκφραστικά.

Τέλος, είναι κρίμα να υπάρχει μέτριο τσιζκέικ δίπλα σε μια τόσο ωραία και αρωματική ψητή κρέμμα τριαντάφυλλου, που σερβίρεται έξυπνα με λεπτές φέτες από σουσαμένιο παστέλι. Η κουζίνα έχει ωραίες ιδέες, όμως πρέπει να προσέξει τις λεπτομέρειες για να ανεβεί στο επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, από το οποίο απέχει ελάχιστα. Το σέρβις πρόθυμο, αλλά άλλοτε πιάνει πουλιά στον αέρα και άλλοτε το ψάχνεις.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 10/9.

ΛΟΚΑΛΙ Σαρρή 44, Ψυρρή, 2103250673. Ωράριο λειτουργίας: All day. Τιμή: € 18-22 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Επί πληρωμή ­δίπλα στο μαγαζί ή στους γύρω δρόμους.