Καθώς στρίβεις αριστερά στο επιβλητικό old fashioned λόμπι του «Caravel» για να πας στο «Juju», μένεις για λίγο με το σαγόνι ανοιχτό από το wow effect καθώς μπαίνεις κυριολεκτικά σ’ έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο σκηνογραφημένης υπερβολής, βυθισμένο, χωρίς να του λείπει το φως, σε ένα γοητευτικό ημίφως που αποπνέει μια μυστηριώδη αισθησιακή αύρα αλά «Mulholland Drive» – ειδικά αν εστιάσεις στο βάθος δεξιά, όπου τα κόκκινα, καφέ και μαύρα νερά του «ξύλινου» τοίχου σού δίνουν μια αίσθηση σκούρας θεατρικής κουρτίνας με κίτρινα νέον γράμματα να σχηματίζουν το μότο «count the memories, not the calories».
Ό,τι πρέπει για φωτογράφηση μόδας, δηλαδή, με σπέσιαλ σενάριο, σκέφτομαι ρουφώντας μια γουλιά από το απρόσμενο umami του μαύρου κοκτέιλ Guido, που είναι φτιαγμένο με μελάνι σουπιάς και στα «χείλη» έχει του μαύρο αλάτι. Ο κόσμος αυτός, λοιπόν, είναι πολυτελής, γεμάτος αρ ντεκό αναφορές. Και μπορεί το όνομά του να σημαίνει «μάγια για καλή τύχη», αλλά η διακόσμησή του είναι εμπνευσμένη από τη σουρεαλιστική δραμεντί του Φελίνι «8½» με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στο ρόλο του Γκουίντο.
Στο έμπα του εστιατορίου, για παράδειγμα, πριν από τη σάλα, υπάρχει ένα πολύ όμορφο μπαρ με μια υπέροχη γεωμετρία αλά Έντουαρτ Χόπερ όπου καθισμένος παρακολουθείς σε μια τεράστια οθόνη video art που μπλέκει σκηνές του «8½» με εικαστικές παρεμβάσεις από τους πίνακες που είναι κρεμασμένοι στους τοίχους. Αισθάνομαι την υποχρέωση να πω «chapeau» στους υπεύθυνους του «Divani Caravel» για το δημιούργημά τους, που εισάγει ωραία δαιμόνια στην εστιατορική σκηνή της Αθήνας και να πω ότι εύχομαι η τόλμη τους να εξελίξει κι άλλο το χώρο. Είναι ωραίο να συναντάς ένα μικρό πάρτι καθώς μπαίνεις στο μπαρ, ακόμη κι αν αυτό που μας έτυχε ήταν εταιρικό και όχι αυθόρμητη συνάντηση ανθρώπων. Δίνει μπρίο στο μαγαζί, παρέα με τις –ως επί το πλείστον– εύστοχες επιλογές του DJ.
Πριν από αρκετά χρόνια υπήρχε στην Αμερική η μόδα του grazing, ήτοι να πηγαίνουν οι παρέες σε δύο-τρία ή και παραπάνω διαφορετικά εστιατόρια τη βραδιά, και να τσιμπολογούν από ένα πιάτο στο καθένα «βοσκώντας» σ’ ένα εναλλασσόμενο γευστικό τοπίο. Μια τέτοια αίσθηση μου έδωσε το μενού του «Juju», αφού κινείται ανάμεσα σε διαφορετικά γευστικά στιλ, δίκην θεμάτων lifestyle γαστρονομικού περιοδικού, με κεφάλαια που αφορούν μοντέρνες σπεσιαλιτέ, μοδάτα υλικά και παρασκευές, all time classics ιδωμένα με σύγχρονη ματιά, και ανάμεσά τους street comfort προτάσεις.
Έχει φάση, λοιπόν, το μενού και είναι όντως πολύ προσεκτικά μαγειρεμένο από τον διαγωνισθέντα στο τελευταίο «MasterChef» Σάββα Ληχανίδη. Είχα δοκιμάσει, μάλιστα, τη μαγειρική του στο επεισόδιο των έξι καλύτερων και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε η εξέλιξή του. Το φουαγκρά του, λ.χ., πολύ σωστά σοταρισμένο σερβίρεται σ’ ένα ισορροπημένο μπαρόκ με μαρμελάδα σύκου, λίγη σοκολάτα, σκόνη κακάο, το πατέ του σαν μεγάλο γλειφιτζούρι και κάπου δίπλα στο πιάτο ένα αλμυρό, σούπερ μυρωδάτο «χώμα» τρούφας που προσγειώνει τα πράγματα ιδιαιτέρως νόστιμα.
Και αν πήραμε έτσι μια ιδέα γκουρμεδιάς, ιδού πώς το fine dining μπορεί να σηκώσει τη χάρη του streetfood. Το αφράτο, καλοφτιαγμένο bao έρχεται γεμιστό με πικάντικο και αρωματικό ξεψαχνισμένο χοιρινό, ενώ το ευγενώς dirty burger, με τον βαθιά νόστιμο κιμά του να θυμίζει χοντρόκοκκη φωτογραφία και αέρινα τσιπς πατάτας δίπλα του, είναι από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει στην Αθήνα. Το κεφάλαιο των κλασικών περιλαμβάνει δημοφιλείς σπεσιαλιτέ των δεκαετιών ’60, ’70 και ’80 όπως το Σατομπριάν και το παγιάρ, αλλά ελληνικά και ιταλικά εμβληματικά πιάτα.
Από την πρώτη κατηγορία χάρηκα ανανεωμένες με πικάντικη wasabi mayo γαρίδες κοκτέιλ και σκέφτηκα ότι επιτέλους κάποιος έβγαλε εύστοχα το απολίθωμα από τη χειμερία νάρκη. Δοκίμασα και τον «μουσακά surreal», αλλά περίμενα σίγουρα κάτι παραπάνω από μια τραγανή μελιτζανοκροκέτα με ωραία μαρμελάδα ντομάτας, που κακή δεν τη λες αλλά δεν έχει αυτό το κάτι για το οποίο σε προϊδεάζει ο τίτλος. Επιστροφή στις επιτυχίες με γκουρμέ ταρτάρ βασιλικού καβουριού μαζί με πικάντικη ασιατική σαλάτα και foya style σάλτσα με λάδι τρούφας, συμπαθέστατο λαβράκι σοτέ με κρέμα φασολάδας και ωραιότατη ταραμοσαλάτα και, τέλος, το καλύτερο όλων, χοιρινό iberico, όσο πρέπει ζουμερό και γευστικότατο, σε μυρωδάτη σάλτσα hoisin με πορτοκάλι, μαζί με μανιτάρια shimeji και πουρέ από παστινάκι.
Το εκλέρ με τη σοκολάτα σαν πυκνό βελούδο κερδίζει δικαίως τις εντυπώσεις, ενώ η πάβλοβα έχει πολύ καλή και δροσιστική κρέμα λεμονιού, αλλά η μαρέγκα της κολλάει λίγο. Δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω τα πολύ καλά κοκτέιλ του Αλέξανδρου Ευστρατιάδη που έχουν ονόματα εμπνευσμένα από το «8½» και το φιλικό σέρβις επιπέδου ενορχηστρωμένο από τον Γιώργο Αποστολίδη.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 19/12.
JUJU BAR & RESTAURANT Ξεν. «Divani Caravel», Λεωφ. Βασιλέως Αλεξάνδρου 2, Ιλίσια, 2107207000. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, βράδυ. Τιμή: € 45-60 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
