Zurbaran

Εντυπωσιακή υπερπαραγωγή το νέο hot spot στο Κολωνάκι, με ντεκόρ και γλυκά που φυσάνε.

Metropolitan chic Είχαμε να δούμε καιρό υπερπαραγωγή στην Αθήνα και το «Zurbaran» καταφέρνει να συνδυάσει με συναρπαστικό τρόπο το μοντέρνο με το οικείο. Ενώ δηλαδή το μέρος φωνάζει ότι είναι ντιζαϊνιά, την ίδια στιγμή παραμένει τόσο φιλικό σε εμάς τους χρήστες, που μονομιάς υποκύπτει κάποιος στην επιθυμία να το κάνει στέκι του. Προσφέρει άλλωστε πολλούς χώρους για να το χαρείς η γεωγραφία του. Στο έμπα, στο μπαρ, βρίσκεται το πιο ζωντανό κομμάτι που μαζεύει την αφρόκρεμα των εξοδούχων, είτε πρόκειται για πρωινό καφέ, απογευματινό aperitivo ή για βραδινό ποτό, αντανακλώντας το σύγχρονο, «τραγανό» μητροπολιτικό στιλ εξόδου που τα συνδυάζει όλα με μια ζωντάνια όλο έξαψη. Γι’ αυτό το καλύτερο ίσως spot που βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης και τα συνδυάζει όλα είναι το «ψηλοκάβαλο» τραπέζι από χοντρό ξύλο μόλις μπαίνεις δεξιά.

Το περιβάλλον που δημιούργησαν οι γνωστοί για τις επιτυχημένες τους δουλειές σε εστιατόρια της Αθήνας (π.χ. «Scala Vinoteca», «Βασίλαινας») αρχιτέκτονες Μαρία Κοκκίνου και Ανδρέας Κούρκουλας έχει μια γλυκιά αύρα που σε χαϊδεύει με μια απρόσμενη γιν-γιανγκ αρμονία ανάμεσα σε άγρια και μανικιουραρισμένα στοιχεία. από τη μία η ψηλοτάβανη αεράτη χάρη του χώρου, με δρύινες λωρίδες να διατρέχουν τους τοίχους και τη γοητευτική πρασινάδα τηνιακού μαρμάρου, και από την άλλη η εξπρεσιονιστική αγριάδα τού σαν χτυπημένου με καλέμι μπετόν, ένα βιομηχανικό αρτιφισιέλ που προβάλλει ανάμεσα στο ξύλο και αποκτά σχεδόν μνημειακή διάσταση στην «αψίδα» του ημιωρόφου.

Ο τελευταίος, ντυμένος ολόκληρος με ξύλο, είναι ένας εκλεκτικός χώρος φαγητού, που από τη μια του πλευρά βλέπει στο αίθριο με τον πυκνό αστικό κήπο που έχει δημιουργήσει η αρχιτέκτων τοπίου Έλλη Παγκάλου (σχεδίασε τους κήπους του Πάρκου «Σταύρος Νιάρ­χος»). Έξυπνο κλείσιμο ματιού το «γκράφιτι» ενός αναγεννησιακού κήπου με πραγματικά γκράφιτι πάνω στην κρήνη και στα αγάλματά του. Το πυκνό δάσος των σκανδιναβικής τεχνοτροπίας φωτιστικών και το mix ’n’ match της επίπλωσης με το επικαιροποιημένο ’70s στιλ εσωτερικού κι εξωτερικού χώρου δίνουν αυτήν την έξτρα πινελιά του σύγχρονου εκλεκτικισμού που σε κάνει να χειροκροτάς. Στο χώρο του φαγητού συναντάς τα βράδια, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο, παλιό χρήμα και πιο κλασικό Κολωνάκι.

Γκουρμέ μπιστρό Αν οι σπεσιαλιτέ από τη γαλλική, την ιταλική και την ελληνική κουζίνα προσφέρουν τη σιγουριά του οικείου –ίσως γι’ αυτό τελευταία τις συναντάμε συχνά σε εστιατόρια μητροπόλεων ανά τον κόσμο–, ο τρόπος με τον οποίο επανέρχονται είναι μια εκσυγχρονισμένη­ εκδοχή τους with a twist. Εδώ, στο μενού που δημιούργησε ο Αθηναγόρας Κωστάκος, όμως πλέον υλοποιεί στην κουζίνα ο σεφ Ιπποκράτης Αναγνωστέλης, η περιγραφή «η δική μας εκδοχή για την Αθηναϊκή» μπορεί να δημιουργεί προσδοκίες, αλλά τελικά δεν μας είπε πάρα πολλά πράγματα. Τα μάγουλα σφυρίδας δεν εκφράζουν την πλούσια γεύση που περιμένεις, η λεμονάτη μαγιονέζα που υπάρχει στο πιάτο είναι καλή, όχι όμως βελούδινη, με δυο λόγια αυτή η Αθηναϊκή δεν ιντριγκάρει.

Δεν ενθουσιάστηκα επίσης με το κλασικό σνίτσελ, διότι απλώς δεν ακολουθεί τους κανόνες: το κρέας είναι πολύ χοντρό, η κρούστα υπερβολικά τραγανή χωρίς εκείνη την κυματιστή ελαφράδα που δίνει στο σνίτσελ όλη τη χάρη του. Τα πράγματα διορθώνονται στο ριζότο παρά τις αδυναμίες του: al dente μεν, αλλά όχι χυλωμένο και κρεμώδες (mantecato, που λένε οι Ιταλοί), έχει παρόλα αυτά δυνατή γεύση από το συνδυασμό αγκινάρας, άνηθου και λεμονιού με την αλμυράδα του πεκορίνο. Η πάπια confit είναι μεν νόστιμη, αλλά δεν έχει τη βαθιά γεύση και τη μελωμένη υφή που περιμένεις από αυτόν τον τρόπο μαγειρέματος.

Το στήθος ήρθε ξερό, το μπούτι ζουμερό, οι δύο σάλτσες (πορτοκαλιού με Grand Marnier και τρουφάτη ασιατική BBQ) ωραίες και η γαρνιτούρα των φρούτων επιτυχημένη. Από την άλλη, η καρμπονάρα με την conceptual «καμένη» σκόνη από ψωμί, μελάνι και πάστα ελιάς έρχεται με εξαιρετικό al dente, άψογα μελωμένο «μπέικον» guanciale και, καθώς σπας τον κρόκο και τον ανακατεύεις με την κρέμα πεκορίνο, η πληθωρική της γεύση τέρπει τα μάλα. Πολύ ωραίο είναι και το καρπάτσιο από εξαιρετικό κρέας Black Angus με το νόστιμο λιπάκι του.

Εξαιρετικό το άψογα ψημένο ζουμερό μυλοκόπι με την τραγανή του πέτσα και μια πολύ –μα πολύ– καλή στην αυστηρότητά της σάλτσα κάππαρης, αντζούγιας και μαϊντανού. Κορυφαία τα επιδόρπια του ζαχαροπλάστη Μπάμπη Ζηντίλη, είναι από μόνα τους λόγος για να πας στο «Zurbaran». Φα-ντα-στι-κό το μιλφέιγ με κρέμα από ταχίνι, μέλι, καβουρδισμένο σουσάμι και παγωτό μαύρου σουσαμιού. Υπέροχα πρωτότυπη η πάβλοβα με μαρέγκα γιαουρτιού και φρέσκα κόκκινα φρούτα. Γοητευτικά κλασικό το προφιτερόλ με σος σοκολά. Μοντέρνα αποδομημένη η black forest με εκπληκτικά βύσσινα.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 28/4.

ZURBARAN Π. Ιωακείμ 38, Κολωνάκι, 2107238334. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 32-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.