Σε μια όμορφη βεράντα στην Πλατεία Κεφαλαρίου, ο γνωστός από το «Da Lu» Ciro Cerbo μαγειρεύει αυθεντικά ιταλικά σε τιμές προσιτές.
Καινούργιο κι όμως… παλιό: Αν προσέξεις το λογότυπο του «Cibo Matto» στο σάιτ του, θα δεις ένα κόκκινο «r» κρυμμένο μέσα στο «b», έτσι που το «Cibo» να μπορεί να διαβαστεί και «Ciro». Αυτή είναι η υπογραφή του Ciro Cerbo, του Ιταλού σεφ που ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα εδώ και 31 χρόνια και τον πρωτογνωρίσαμε στον Καλαφάτη της Μυκόνου, στο περίφημο «Da Lu». Ο Ciro ακολούθησε το εστιατόριο και στην Αθήνα, πρώτα στο Χαλάνδρι και στη συνέχεια στο Κεφαλάρι, στη θέση του οποίου βρίσκεται τώρα το «Cibo Matto».
Στρατηγικά τοποθετημένο σε βεράντα, έχει το προνόμιο να χαζεύει από ψηλά τη θέα στην πλατεία και στα φουντωτά πεύκα, με το εντυπωσιακό διατηρητέο του ξενοδοχείου «Απέργη», το οποίο στεγάζει σήμερα τον όμιλο Λάτση, στο βάθος. Η πρασινάδα χαλαρώνει το μάτι και η δροσιά είναι σαφώς αισθητή εν συγκρίσει με το κέντρο της Αθήνας. Ανεβαίνοντας τις σκάλες προς το εστιατόριο, καρφώνεσαι πάνω στους πίνακες του κλιμακοστασίου: σε κάθε έργο (μάλλον ρεπροντιξιόν κλασικών πινάκων) είναι περασμένη μια ταινία πλακάτης μπογιάς σε διαφορετικό χρώμα...
Italiano vero: Cibo Matto σημαίνει «τρελό φαγητό», αλλά μην ανησυχείτε – η κουζίνα του Ναπολιτάνου Ciro είναι αυθεντική ιταλική. Ίσως μάλιστα το όνομα του εστιατορίου είναι εμπνευσμένο από μια σπεσιαλιτέ του τόπου του, το ψάρι acqua pazza («τρελό νερό»), το οποίο υπάρχει πάντα στα μενού του. Πρόκειται για ανάλαφρη σφυρίδα αχνισμένη με ντομάτα, χυμώδη μύδια και κυδώνια, σε ένα νοστιμότατο ζουμί που τσιμπάει τη γλώσσα με καυτερή πιπερίτσα. Στο κλασικό μενού του εστιατορίου φιγουράρουν, μεταξύ άλλων, επαρκές μοσχαρίσιο καρπάτσιο και σπαράγγια που έρχονται στακάτα, με γκρατιναρισμένη παρμεζάνα, πολύ ωραίο αβγό μάτι και φετούλες τρούφας. θα ήταν καλύτερα να μην είναι τόσο έντονη η γεύση του τυριού και το σύνολο να εμφανίζεται πιο φίνο.
Είναι σαφές, πάντως, ότι το δυνατό χαρτί του μαγαζιού είναι τα ζυμαρικά και τα ριζότο. Παραγγείλαμε καταρχάς μια καρμπονάρα με αβγό, παρμεζάνα και σπεκ (χωρίς κρέμα γάλακτος φυσικά). το άψογο al dente των σπαγκέτι φωνάζει από μακριά ότι εδώ τρως ιταλικά, με την ίδια τη συνταγή να είναι μεν νόστιμη, αλλά να είναι και αυστηρή, και βαριά.
Αντιθέτως, στα σπαγκέτι με θαλασσινά χαίρεσαι ένα πιάτο που φυσάει: τα ζουμερά όστρακα (μύδια και κυδώνια) μαζί με γαρίδες και καραβίδες δίνουν χάρη και θαλασσινή νοστιμάδα στην ανάλαφρη κόκκινη σάλτσα και ντύνουν άψογα το τέλειο κράτημα των μακαρονιών. Είναι μια σπαγκετάδα για χάρη της οποίας θα ερχόμουν εδώ από οποιαδήποτε γωνιά της πόλης.
Οι προτάσεις των ριζότο, πάλι, είναι προκλητικές. Ζητήσαμε τον εξαντρίκ συνδυασμό με γλυκιά γκορκοντζόλα, παντζάρι και γαρίδες και κάναμε διάνα. Ασυνήθιστο ροζ χρώμα, σωστό κράτημα και ωραίο χύλωμα, με το μπλε τυρί να λιώνει πολύ όμορφα μέσα στη γεύση του παντζαριού. Αν δεν φοβάστε το πιπέρι, ρίξτε μπόλικο, διότι θα κάνει το ριζότο ακόμη καλύτερο. Μόνο οι γαρίδες δεν είχαν την έντονη γεύση που περιμέναμε για να σταθούν δίπλα σε αυτήν τη sui generis πρόταση. Όσο για τα γλυκά, δοκιμάσαμε ωραία, πλούσια πανακότα και κλασικό, κάπως βαρύ τιραμισού με έντονη τη γεύση του καφέ.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 19/8.
