Prosopa

Με προσεγμένο φαγητό μεσογειακών και διεθνών τόνων, καλά προπονημένο, ευγενές προσωπικό και χαλαρή, ανάλαφρα ιντελεκτουέλ αύρα, παραμένουν ασπρο-prosopa.

Τελικά περνάει ο καιρός και σχεδόν δεν το καταλαβαίνεις. Δεν τους φαίνεται, αλλά τα «Prosopa» ξεκίνησαν πριν από μια δεκαπενταετία στην Κωνσταντινουπόλεως, όχι πολύ μακριά από την πλατεία του Γκαζιού –διαφορετική τότε, προτού αλλάξει κινητήρες και μαρσάρει σε άλλες πίστες– κι έγιναν γρήγορα αγαπημένο spot καλλιτεχνών και θεατρόφιλων που έστηναν συχνά μεταμεσονύχτια παρεάκια δίπλα στις γραμμές. Όταν κάποια στιγμή το εστιατόριο αποφάσισε να μετακομίσει, απλώς ακολούθησε την πορεία του τρένου και το στόρι συνεχίστηκε σε έναν όμορφο, βιομηχανικής αισθητικής χώρο στο Ρουφ, με εμφανείς σωληνώσεις, στένσιλ στους τοίχους και την κάρτα να γράφει πάντα Κωνσταντινουπόλεως.
Είχα αρκετό καιρό να πάω, αλλά το βρήκα όπως το άφησα: χαλαρό, φιλόξενο, με καλλιτεχνόφιλο, ελαφρώς ιντελεκτουέλ κοινό να τρωγόπινει συζητώντας κάτω από την ξύλινη στέγη, τον ιδιοκτήτη Γιάννη Γκούμα παρόντα, τους σερβιτόρους ευγενέστατους κι έναν εκτενέστατο κατάλογο που τον φυλλομετράς και δεν τελειώνει. Το ίδιο το φαγητό ακολουθεί τη γνωστή casual μεσογειακών και διεθνών τόνων συνταγή. εκείνο το ψαρονέφρι με σύκα και σος εσπρέσο, ας πούμε, νομίζω το πρωτόφαγα το 2004. Δεν θα πω ότι δεν χρειάζεται updating, αλλά τελικά με τόσους πειραματισμούς (και όχι πάντα επιτυχημένους) που έχουν πέσει στο κεφάλι μας τουλάχιστον εγώ το βρίσκω καθησυχαστικό. Εξάλλου, η κουζίνα τα καταφέρνει καλά.

Τα φρέσκα ραβιόλι με γέμιση μανιταριού, σωστά βρασμένα, με τρουφάτα αρώματα, έρχονται στο τραπέζι και μοσχοβολάνε. η τραγανή τάρτα με κολοκυθάκι­, που γλυκίζει ανάλαφρα με πράσο και ισορροπεί με γραβιέρα είναι καλοφτιαγμένη. οι τροφαντές γαρίδες που τηγανίζονται φορώντας ένα κουστουμάκι από σπαγκέτι πατάτας είναι συμπαθέστατες. Το κριθαρότο (έτσι το «προλόγισαν», αλλά ήταν κριθαράκι) με γαρίδες και μπισκ ανάλαφρο, πιπεράτο, το βρήκα πραγματικά νόστιμο και οι γαρίδες του ήταν φρεσκότατες.
Από εκεί και πέρα, το κοτόπουλο σχάρας με σουσάμι, μπαλσάμικο και σησαμέλαιο, που σερβίρεται με μπασμάτι, ήταν μάλλον άτονο, ενώ τα old fashioned μοσχαρίσια φιλετάκια με σπαράγγια ήταν τρυφερά και γευστικά, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Είναι τακτική τους να φέρνουν εμβόλιμα κάποια από τα πιάτα που φτιάχνει εκτός καταλόγου η κουζίνα και τα λαδερά φασολάκια με την πυκνή ντοματένια σάλτσα που προσγειώθηκαν από το πουθενά στο τραπέζι ήταν άψογα – η κίνηση και μόνο αναμφισβήτητα σε κερδίζει.
Το μπανόφι κάνει θραύση, αλλά αν είστε αυτού του πληθωρικού στιλ επιδορπίου, μπορείτε να δοκιμάσετε και το cheesecake με φιστικοβούτυρο με βάση από Oreo που σερβίρεται σε ένα χαριτωμένο βαζάκι, ενώ και η κρύα μους σοκολάτας με πιπέρι καγέν είναι καλή και με μια ένταση που δεν την περιμένεις. Σε πάνε γλυκά μέχρι την πόρτα ενός μαγαζιού­ με καλή σχέση ποιότητας-τιμής, που μπορεί να μην το λες μοδάτο στην παρούσα φάση, αλλά παραμένει ένας χώρος με ιδιόχειρο αποτύπωμα, ο οποίος σου δίνει λόγους για να επιστρέφεις.

*το εστιατόριο διαθέτει πρόσβαση για ΑμεΑ.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 15/10.