Διεύθυνση:
Tηλ:
Τιμές:
€45 - €60
Η κλασική Γαλλική κουζίνα καλά κρατεί. Έμφαση στο φιλέτο και την entrecote με μεγάλη ποικιλία σος.
Μπορεί το δασάκι του Λυκαβηττού να είναι ο μεγαλύτερος (αν δεν κάνω λάθος) πράσινος πνεύμονας στο κέντρο της Αθήνας. Για όσους όμως θέλουν να συνδυάσουν την απόλαυση του πράσινου με μια γευστική έξοδο, μερικές δεκάδες μέτρα από τον περιφερειακό του λόφου, πάνω από την Αμερικανική πρεσβεία, υπάρχει ένα μικρό καταπράσινο παρκάκι. Εκτός από τη δροσιά που προσφέρει, χαρακτηρίζεται και από ένα θετικό γευστικό πρόσημο καθώς φιλοξενεί τα καλοκαιρινά τραπέζια ενός ιστορικού εστιατορίου. Μια βραδινή έξοδος για φαγητό με προορισμό το «Σπύρος και Βασίλης» (περί αυτού πρόκειται) ειδικά αν έχετε αδυναμία στη Γαλλική κουζίνα με έμφαση στο κρέας, είναι απολαυστική. Είναι γεγονός ότι για ορισμένα τραπέζια ο φωτισμός της πλατείας είναι χαμηλός. Παρ’ όλα αυτά και σε αυτή την περίπτωση η ρομαντική πλευρά, η ηρεμία (ελάχιστα αυτοκίνητα μολύνουν ηχητικά το περιβάλλον) και η γεύση υπερισχύουν.
Ας συγκεντρώσουμε όμως την προσοχή μας στο menu και στο περιεχόμενο του πιάτου. Η ανάγνωση του καταλόγου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Ήδη από τα ορεκτικά (κρεμμυδόσουπα, βατραχοπόδαρα, σκορδάτο συκώτι, σουφλέ τυριών κ.λπ.) το πρόσημο φαίνεται πεντακάθαρα. Το εστιατόριο υπηρετεί την κλασική αντίληψη της γαλλικής κουζίνας. Το ίδιο ισχύει και για τα κύρια πιάτα με focus στο φιλέτο και την entrecote που προσφέρονται με μια μεγάλη ποικιλία από σος. Στην πρόσφατη επίσκεψή μου δοκίμασα όλη την γκάμα των κρεάτων. Μια cote de boeuf, ένα φιλέτο σος ροκφόρ και μια entrecote café de Paris αποδεικνύουν ότι παρά την επέλαση των κρεατοφαγείων η ιδιαίτερη αυτή πρόταση με Γαλλικό πρόσημο καλά κρατεί. Αρκεί κατά τη διάρκεια της παραγγελίας να είστε αρκετά ξεκάθαρος στον επιθυμητό βαθμό ψησίματος και να μην ξεχάσετε ότι η κουζίνα είναι γαλλική.
Κάνοντας ένα βήμα πίσω, θα πω ότι και τα πρώτα πιάτα παραπέμπουν πειστικά στην κλασική κουζίνα των Γάλλων και ότι οι τηγανητές πατάτες είναι ακριβώς αυτό που πρέπει δηλ. made in France, τραγανές και νόστιμες. Δοκίμασα ένα αφράτο και «τυρένιο» σουφλέ, αλλά και πολύ σωστά βατραχοπόδαρα. Βρήκα όμως φλύαρο και ασαφές το mille feuille avocado/καβουριού. Το δεύτερο συστατικό το ψάχνεις και η υπερβολή του πρώτου κάνει το πιάτο μονότονο. Χρειάζεται αναθεώρηση. Αντίθετα, αν και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή tarte flambee (το δεύτερο μόνο κατ’ όνομα) είναι νόστιμη χωρίς να συνεισφέρει όμως στο γαλλικό πρόσημο. Το τελευταίο το καταφέρνει με αξιόπιστο τρόπο ή ενδιαφέρουσα paté.
Η γενική εικόνα σε συνδυασμό με το πολύ καλό (και σαν ποιότητα σοκολάτας) προφιτερόλ εξακολουθεί να είναι αυτό που περιμένει ένας παλιός γνώριμος από το «Σπύρος και Βασίλης». Το ευχάριστο στο τελικό συμπέρασμα εκτός από το καλό φαγητό είναι ότι ενώ για πολλούς η κλασική εκδοχή της γαλλικής κουζίνας θεωρείται (κακώς) εκτός μόδας, το εστιατόριο γεμίζει τα τραπέζια του σε μεγάλο βαθμό με νεαρές (ενίοτε σχετικά) ηλικίες. Αυτό είναι παρήγορο κατά την έννοια ότι υπάρχει ακόμα νέος κόσμος που δεν μονοπωλείται από το «μοριακό» ή από το απωανατολίτικο κ.λπ. και αναγνωρίζει νοστιμιά και ενδιαφέρον στην παράδοση.
Πλήρες δείπνο: 35-50 €/άτομο, χωρίς το κρασί.
