Απολαμβάνοντας τη δροσιά στη βεράντα του «Il Trovatore» στο Παλαιό Φάληρο, παρατηρώ τα τραπέζια να γεμίζουν το ένα μετά το άλλο, σημάδι πως το ολοκαίνουργιο ιταλικό εστιατόριο της οικογένειας Βουλγαράκη έχει κιόλας βρει το κοινό του, μέσα σε πολύ λίγες ημέρες λειτουργίας. «Είναι μάλιστα εντελώς άλλος κόσμος από αυτόν που έχουμε στους “Ψαράδες”, το “Lazaro 1971” ή το “Άδολο”», θα μου πει ο Γιάννης Βουλγαράκης, ιδιαίτερα χαρούμενος για την επιτυχία που σημειώνει η νέα του πρόταση, την οποία ετοίμαζε για αρκετό καιρό και φρόντισε σε κάθε της πτυχή: από τη γνωριμία που επιδίωξε με τον Andrea Bocelli, ο οποίος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το νέο εγχείρημα, μέχρι τη συνεργασία με τον φιλέλληνα Ιταλό σεφ Pino Saccheri στα των γεύσεων, και από τη γοητευτική αύρα πατίνας στην ατμόσφαιρα που έπλασε ο διακοσμητής Στρατής Γλυνός μέχρι τον άκρως εντυπωσιακό φούρνο Morello που κοσμεί την ανοικτή κουζίνα.
Πλάι της, μια γωνιά του μαγαζιού είναι αφιερωμένη στον μεγάλο Ιταλό τροβαδούρο (αυτό σημαίνει άλλωστε το «Trovatore»), με δίσκους και φωτογραφίες υπογεγραμμένες από τον ίδιο και την οικογένειά του, ενώ πολλές ετικέτες από το οινοποιείο Bocelli Wines φιγουράρουν στην αποκλειστικά ιταλική wine list του εστιατορίου, που προσφέρει πολλές επιλογές και σε ποτήρι.
Ο κατάλογος είναι πλούσιος και σταχυολογεί γεύσεις της γείτονος, είτε στην κλασική τους εκδοχή είτε με τις μοντέρνες πινελιές που έβαλε ο σεφ μαζί με τον executive chef στα εστιατόρια της οικογένειας Βασίλη Τσατσάκη. Τις αισθάνεσαι, για παράδειγμα, στο πρωτότυπο καλωσόρισμα με κρέμα μορταδέλας αφρατεμένη με μασκαρπόνε και γήινες νότες από ψιλοσπασμένο καρύδι, τις βρίσκεις όμως και στην πειραγμένη burrata, με βουτυράτη μοτσαρέλα να δροσίζεται εύστοχα σε κύκλους από νερό αγγουριού και ντομάτας. Πλάι της αξίζει να μπουν τα χρυσαφένια arancini που γεμίζονται με σιτσιλιάνικο ραγού με αρακά και κρέμα παρμεζάνας, αλλά και το θαυμάσιο vitello tonnato που γαρνίρεται επιτυχημένα με πίκλα κρεμμυδιού και ποπ κορν κάπαρης.
Η πίτσα είναι δύναμη. Έχει αέρινη ψίχα στο κέντρο και φουσκωτό τελείωμα στις άκρες, τραγανό και λίγο καψαλισμένο, που μπορείτε να χαρείτε σε πολλούς συνδυασμούς. Εγώ προτίμησα μια κλασική Margharita, ενισχυμένη με λίγο καλό προσούτο και ρόκα, μιας και η συνέχεια είχε ασφαλώς ζυμαρικά. Τόσο τα ξερά όσο και η pasta fresca παρασκευάζονται στο εστιατόριο και οι επιλογές πολλές: σπαγγέτι cacio e pepe με πιπεράτες νότες από pecorino sardo, ραβιόλια γεμιστά με μανιτάρια πορτσίνι συνοδεία από ελαφρύ ραγού κόκορα αλλά και εξαιρετικά maccheroni alla norma με τηγανητή μελιτζάνα, σαν κυριακάτικο γεύμα σε ιταλικό σπίτι. Οι φίλοι του κρέατος αξίζει να προτιμήσουν τη χοιρινή κοτολέτα με την ωραία κρούστα σιταρένιου ψωμιού, ενώ το γλυκό φινάλε έρχεται με τραγανά κανόλι πασπαλισμένα με κροκάν φιστικιού, στακάτη πανακότα με σάλτσα φράουλας και δροσιστική σεμιφρέντο με τρεις διαφορετικές σοκολάτες.