Δεν ήμασταν πολλοί εκείνο το βράδυ στο εστιατόριο, κυρίως ένοικοι του ξενοδοχείου και κάνα δυο παρέες Ελλήνων, οπότε υπήρχε λιγότερο fun απ’ ό,τι θα περίμενα σε λατινοαμερικάνικο εστιατόριο. Ίσως έφταιγε ο καύσωνας... Πιθανώς, αν είχαν βάλει ανεμιστήρες στην ξύλινη οροφή με τις περσίδες, κι εμείς θα δροσιζόμασταν, και το μέρος θα είχε μια εξωτική πινελιά. Ο χώρος είναι ανάλαφρος και στιλάτος και οι loose στολές των σερβιτόρων, σε παλ γαλάζιο και γκρι, ξεκουράζουν το βλέμμα. Μόνο ένα στοιχείο με κούρασε, οι μεγάλες κωνικές βάσεις των τραπεζιών, που δεν σε αφήνουν να βολέψεις τα πόδια σου όπως θέλεις. Η πισίνα με τις ελιές κομψή μεσογειακή μεταγραφή με αέρα «Four Seasons», ένα-δυο σκάφη δεμένα αρόδο και ο ήλιος χάνεται βασιλεύοντας μέσα στη θάλασσα. Αν συνυπολογίσεις την ατμόσφαιρα και το πολύ ωραίο φαγητό, το «Helios» γράφει πολύ ιδιαίτερα στο «Four Seasons Astir Palace Hotel Athens». Ο σεφ Αλέξανδρος Μακρόπουλος έχει κάνει πραγματικά ξεχωριστή δουλειά, γυρίζοντας την πλάτη στις μεσοβέζικες κουζίνες που συναντάμε συχνά στα εστιατόρια του είδους. Εδώ οι γεύσεις εκφράζουν ωραία τον εξπρεσιονισμό του ξινού και του spicy, τα οποία σφραγίζουν σαν σήμα κατατεθέν τις latin γαστρονομίες. Το νιώθεις αμέσως με ένα βελούδινο, μυρωδάτο γουακαμόλε, το οποίο ολοκληρώνουν μπροστά σου σε παραδοσιακό μεξικάνικο γουδί από μαύρη ηφαιστειακή πέτρα, ότι δεν κάνουν εκπτώσεις χαρακτήρα.
Το καλύτερο κομμάτι του μενού είναι τα ceviche και τα tiradito. Από το πολύ καλό ηλεκτρισμένο στην ξινή μαρινάδα του λαβράκι «classico», με άρωμα κόλιαντρου, μέχρι το πικάντικο spicy tuna και το γλυκοφάγωτο tiradito σολομού με φρούτα του πάθους κι εσπεριδοειδή, αυτή η κατηγορία φυσάει. Επίσης τα tacos έχουν βελτιωθεί από την πρώτη φορά που τα δοκίμασα· ξεχώρισα εκείνα με μελωμένη, τραγανή πανσέτα, σάλτα ανανά, chipotle mayo κι εκείνα με άψογα τηγανισμένο τραγανό soft cell crab, μους αβοκάντο και πικάντικο jalapeño ντρέσινγκ. Στα θαλασσινά, παρότι οι συνταγές είναι καλές, δεν μπορώ να πω ότι τόσο το καλαμάρι στη σχάρα όσο και οι μεγάλες, ψητές tiger γαρίδες είχαν ξεχωριστή γεύση. Αντιθέτως, ό,τι δοκίμασα σε κρέας ήταν όντως πολύ καλό.
Τα σιγομαγειρεμένα spare ribs λιώνουν στο στόμα και τα καραμελωμένα κρεμμύδια τούς πάνε πολύ. Τo γιγάντιο tomahawk έρχεται ζουμερό και γευστικό μαζί με ψητά λαχανικά σε μαντεμένιο wok. Ένα Wagyu strip loin οφείλει τη μεγάλη νοστιμιά του στο «μαρμάρωμα» του ενδομυϊκού λίπους, που είναι το σήμα κατατεθέν του. Εκείνο που θα με έκανε να έρχομαι συχνά όμως στο «Helios» είναι το πεντανόστιμο και ζουμερό κοτόπουλο, ευγενώς dirty με την τραγανή πετσούλα του, που ελάχιστες φορές το βρίσκεις τόσο σωστά ψημένο στην Αθήνα. Όσο για το σέρβις, είναι πολύ καλό και ρέει. Τέλος, τα σπανιόλικα churros με σάλτσα σοκολάτα ούτε στην Ισπανία –που λέει ο λόγος– δεν τα βρίσκεις τόσο καλά και η pop μίμηση του μάνγκο, με κρέμα από το ίδιο το φρούτο στο εσωτερικό και σοκολατένια κρούστα απέξω, είναι εξίσου καλή.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στη 1/8.
HELIOS (ξεν. «Four Seasons Astir Palace Hotel Athens»), Απόλλωνος 40, Βουλιαγμένη, 2108901040. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 35-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Στο ξενοδοχείο.
