Che

Φαντάζει ίσως λίγο σουρεαλιστικό ότι, παρότι το πανέμορφο αυτό μπαρ-ρεστοράν λέγεται «Che», ήταν η λατρεία της Φρίντα Κάλο που το έκανε από τα πιο hot μέρη στον Πειραιά. Είναι τόση η δύναμη της δεκατετράμετρης τοιχογραφίας της Φρίντα που καπνίζει σε γαλάζιο φόντο, ζωγραφισμένη από τον Παύλο Βουδούρη στον τοίχο της διπλανής πολυκατοικίας, που ακόμη και τώρα ο κόσμος προτιμά να κάθεται με σόμπες στην αυλή αψηφώντας το κρύο, παρά να μπει μέσα στις γοητευτικά εξωτικές και ιντριγκαδόρικες σάλες του νεοκλασικού κτιρίου.

Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται κάπως περίεργο να βλέπω ανθρώπους ντυμένους χειμωνιάτικα να κάθονται το βράδυ σε μια εξωτική αυλή, διότι λείπει η θερινή ζωντάνια, και ο ήχος δεν βοηθάει να ακουστεί η μουσική τόσο καλά σε όλα τα σημεία της αυλής όσο στο εξωτερικό μπαρ. Παρ’ όλα αυτά, όσο περνάει η ώρα και η νεολαία κερδίζει πόντους στα τραπέζια, δημιουργείται μια δυναμική που θυμίζει... καλοκαίρι. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές η δράση θα μεταφερθεί εκ των πραγμάτων και μέσα, οπότε θα λάμψει η latino exotica του – αυτή που έχει απλώσει σε κάθε χιλιοστό του εσωτερικού χώρου ο μετρ του vintage Τζίμης Αποστόλου, του οποίου τις σκηνογραφίες έχουμε χειροκροτήσει σε ουκ ολίγα μαγαζιά του Πειραιά («Viva Zappata», «Pin up», «Tony Bonanno», «Barouge»).

Μιλάμε για ένα μπιζουδάκι λατινοαμερικάνικου μαξιμαλισμού, φορτωμένο χρώμα, όπου το γήινο ροζ της Σάντα Φε κοντράρεται με πράσινο τσαγαλί, πορτοκαλί, καφέ και γαλάζιο, ταξιδεύοντάς σε κάπου ανάμεσα σε Μεξικό και σκηνικά από ταινίες του Αλμοδόβαρ. Λογής λογής memorabilia, παλιές ταξιδιωτικές αφίσες των ’50s και ’60s από χώρες της Λατινικής Αμερικής και άλλες από στιλάτες διαφημίσεις, σάλες που θυμίζουν μεταπολεμική τραπεζαρία, εξωτικές ταπετσαρίες που κάνουν το χώρο τροπική ζούγκλα και, φυσικά, η Φρίντα Κάλο ως καθηλωτική Μαντόνα στα κάδρα αλλά και σε μαξιλαράκια πάνω στην επιβλητική ξύλινη σκάλα. Το εσωτερικό μπαρ είναι κουκλί και η σάλα με τους καθρέφτες άλλο πράγμα. Σε αυτήν την υπέροχη σκηνογραφία είναι φορές που νομίζεις ότι παίζεις σε ταινία και οι ντελικάτες έθνικ, μαύρες και ροκ μουσικές καρυκεύουν πολύ ωραία την ατμόσφαιρα.

Στην κουζίνα, τώρα, έχει συμβεί φέτος μια μεγάλη αλλαγή, αφού την επιμέλειά της ανέλαβε ο Θάνος Στασινός, τις γεύσεις του οποίου αγαπήσαμε στο «Nikkei», ανεβάζοντας τις στροφές του «Che». Μιλάμε για μια κουζίνα υβριδική, ένα fusion στο οποίο η Λατινική Αμερική χαριε­ντίζεται με την Ιαπωνία, την Κίνα και την Ευρώπη. Η καλή μέρα φαίνεται μονομιάς με ένα ceviche clasico, στο οποίο το λαβράκι μαρινάρεται σε έναν ηλεκτρισμένο ζωμό λάιμ, παίρνοντας γλύκα από πουρέ γλυκοπατάτας, και κεντιέται επιτυχημένα με φρέσκο κρεμμύδι, αυθεντικό καλαμπόκι σαν γήινο σύννεφο και άφθονο φρέσκο κόλιαντρο.

Ακόμη καλύτερα τα dumplings Iberico, που έρχονται τρυφερά και αλαβάστρινα, σαν να βγήκαν μόλις από το χαμάμ, περασμένα όμως από το τηγάνι, για να τραγανίσουν μια σταλιά, γεμισμένα με ιβηρικό χοιρινό και με μια πολύ ωραία σάλτσα σόγιας με φρουτώδη umami νοστιμιά εσπεριδοειδών στο πιάτο. Δροσερά και γευστικά τα pork belly tacos με την ορεκτικά πικάντικη μαγιονέζα με πιπεριά chipotle, είναι πιο δόκιμα από τις tostadas con pollo ala brasa. Οι τελευταίες έχουν νόστιμη γέμιση με κοτόπουλο, αβοκάντο και κρεμμύδια tempura, αλλά η «θήκη» τους από πράσινες μπανάνες plantain είναι αμήχανη.

Αν είναι ένα πιάτο που πιστεύω ότι χρειάζεται να το ξαναδεί η κουζίνα, αυτό είναι η παέγια. Δυστυχώς, το σωστά ψημένο ρύζι της καταπιέζεται από την ένταση λαδιού τσορίθο, που τη χρωματίζει γευστικά μέχρι υπερβολής, τόσο που να πικρίζει, αφήνοντας μετέωρα γαρίδες κοτόπουλο και ιβηρικό χοιρινό. Ήταν ωστόσο το μόνο φάουλ που μας έτυχε. Η παρέλαση των ωραίων σπεσιαλιτέ συνεχίστηκε με σολομό tiradito, που σερβίρεται με τα αβγά του και ξινο-καυτερή σάλτσα και μπορεί να γίνει ιδανικό bar food, πάπια (ζητήστε τη medium rare για να τη χαρείτε) σε περουβιανό στιλ, με δυνατή σάλτσα όλο φρουτώδες umami συνοδεία τηγανητού ρυζιού chifa με καλαμπόκι και edamame, καθώς και πολύ καλά spare ribs μαριναρισμένα με εξωτικά φρούτα, που έρχονται τρυφερά και με βαθιά νοστιμιά – ένα από τα καλύτερα πιάτα του μενού.

Τα επιδόρπια είναι από μόνα τους λόγος επίσκεψης, ειδικά το dulce de leche, που η κρέμα του συνδυάζεται με παγωτό αλμυρή καραμέλα, κρέμα φιστικιού και παξιμάδια πραλίνας, αλλά και το moele σοκολάτας Kalingo, που οι chocomaniac σίγουρα θα το ποστάρουν με ζέση. Tα παιδιά που σερβίρουν ξέρουν πολύ καλά όλες τις λεπτομέρειες των πιάτων και σε ξεναγούν στις ιδιαιτερότητές τους με ανοιχτόκαρδο επαγγελματισμό.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 28/11.

CHE Καραΐσκου 151, Πειραιάς, 2104296660. Ωράριο λειτουργίας: All day. Τιμή: € 25-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.