Ακόμη και να μην έχεις ξαναβρεθεί εδώ, η καθησυχαστική αύρα ενός στεκιού που μετράει πάνω από τριάντα χρόνια στο ιταλιάνικο γαστρονομικό στερέωμα της πόλης σε τυλίγει με το που κάθεσαι στην υπερυψωμένη βεράντα του. Τα τραπέζια είναι ντυμένα με καλά τραπεζομάντιλα, οι σερβιτόροι ευγενικοί και πρόθυμοι, οι μυρωδιές που έρχονται από την κουζίνα ανοίγουν την όρεξη. Τριγύρω μας κόσμος μπαινοβγαίνει διαρκώς, άλλοι για να φάνε κανονικά και άλλοι για μια μακαρονάδα ή μια πίτσα στα γρήγορα. Το μαγαζί είναι άλλωστε από τα πρώτα που κόμισαν τη ζεστασιά, το χαλαρό ταμπεραμέντο και το γευστικό ρεπερτόριο μιας αυθεντικής τρατορίας στην Αθήνα.
Ο Δημήτρης Τσουκάρης, ψυχή του «Da Bruno» και ήρεμος ενορχηστρωτής των πάντων, μας συμβουλεύει να δοκιμάσουμε το χειροποίητο σπαγκέτι alla chitarra σε κεφάλι βιολογικής παρμεζάνας 30 μηνών, πιάτο-σταρ για τον Οκτώβριο που η παρμεζάνα έχει την τιμητική της. Το μαγείρεμά του ολοκληρώνεται μπροστά μας, καθώς ο σερβιτόρος αναδεύει το ζυμαρικό στα τοιχώματα, αποσπώντας έτσι τα γλυκοπικάντικα αρώματα και τη βαθύτερη ουσία του αγαπημένου τυριού σε ένα πιάτο λευκό και μίνιμαλ στην όψη, αλλά με πληθωρική γεύση και πολύ καλό al dente. Αν αγαπάτε την τρούφα, σημειώστε ότι ο Δημήτρης θα βρίσκεται τις επόμενες ημέρες στην Άλμπα για τρουφοκυνήγι, καθώς ο Νοέμβριος είναι μήνας αφιερωμένος στον εξαιρετικό μύκητα με πολλές σπέσιαλ συνταγές.
Η εποχικότητα της πρώτης ύλης είναι κομβικό στοιχείο στη φιλοσοφία του «Da Bruno» κι έτσι στα πιάτα του μήνα τα μανιτάρια έχουν κάνει κιόλας την εμφάνισή τους. Τα πορτσίνι λ.χ. γίνονται μια πολύ ορεκτική βελουτέ που σερβίρεται με χειροποίητα τραγανά κρουτόν, έρχονται όμως και ολόκληρα σε μια σάλτσα γκοργκοντζόλας και παρμεζάνας, που θα κέρδιζε πόντους αν τα χαρακτηριστικά αρώματα των τυριών «ακούγονταν» περισσότερο.
Από την άλλη, το ριζότο με κολοκύθα και φρέσκο λουκάνικο salsiccia φανερώνει το μπρίο και τις ικανότητες της κουζίνας – σωστά χυλωμένο το ρύζι Arborio, ευρηματικός και ασυνήθιστος ο συνδυασμός του πικάντικου λουκάνικου με τη γλύκα της κολοκύθας. Αρκετά ενδιαφέρουσα η ταλιάτα τόνου, έρχεται σε στρώμα από «καπελάκια» πορτσίνι και ραντίζεται με κουκουνάρια και φλούδες παρμεζάνας, παραμένοντας ζουμερή και χυμώδης.
Παραδοσιακά ιταλικό το φινάλε με προφιτερόλ, το οποίο φτιάχνεις μόνος σου βουτώντας τα σου σε απολαυστικό φοντί σοκολάτας, τιραμισού και πανακότα αλλά και μια πλήρη γκάμα από ντιζεστίφ, γκράπες και λικέρ με ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες ετικέτες.