Χωρίς αμφιβολία το καλύτερο ιταλικό της πόλης, παρουσιάζει τη γαστρονομία της γείτονος σε επίπεδο fine dining, με τον Θοδωρή Παπανικολάου σε δημιουργικά κέφια. Υπέροχος κήπος, ρομαντική ατμόσφαιρα.
Aυτήν την περίοδο που το φθινόπωρο βαδίζει ακόμη στην τροχιά του καλοκαιριού, το κυνήγι της δροσιάς μάς ψήνει να πάμε βόρεια. Κι εκείνο το γοητευτικό κτίριο δίπλα στην ιστορική «Cava Vinifera» έχει έναν από τους πιο ατμοσφαιρικούς κήπους της πόλης, στεγάζοντας πλέον το fine dining ιταλικό εστιατόριο «Parla».
Κουλάρεις όμορφα σε αυτόν το φανταστικό κήπο, που ακολουθεί πλέον διαφορετική στιλιστική γραμμή από το κτίριο που περιβάλλει. Στο «έμπα» η συστοιχία των ξερών μπαμπού, σαν μακρύ σουραύλι, σε οδηγεί σε μονοπάτια Άπω Ανατολής. φτάνοντας στα ενδότερα η φρεσκάδα των καταπράσινων μικρών καλαμιών που υψώνονται φυτεμένα στην περίμετρο ξεκουράζει το βλέμμα και το σώμα – σαν να σε ψεκάζει με καλοκαιρινό άρωμα. Από τα ηχεία έρχεται πολύ ωραία ιταλική και όχι μόνο μουσική με ελαφρώς vintage χαρακτήρα, πάνω από τα κεφάλια μας τα φωτιστικά σαν μεταμοντέρνα απωανατολίτικα φανάρια φτιάχνουν ατμόσφαιρα, ο μετρ του μαγαζιού με σιγουριά και ήρεμη ευγένεια στη φωνή σού δίνει το μήνυμα να χαλαρώσεις και να ρεμβάσεις.
Δεν έχει πολύ κόσμο η βραδιά, καλοβαλμένα νεαρά ζευγάρια κυρίως και μια αντροπαρέα νέων wine lovers. άλλοι στο δικό τους τετ-α-τετ και άλλοι στην έξαψη των οινικών ανακαλύψεων... Αν θέλεις μπορείς να καθίσεις και στη βεράντα του νεοκλασικού του 19ου αιώνα (εξοχικό περίπτερο άλλοτε της βασιλικής οικογένειας) και να χαζεύεις τα μπαμπού και την ultra μοντέρνα ξύλινη μπάρα με το γραμμωτό δυναμισμό, σχέδιο που συνεχίζεται και στον περιφερειακό καναπέ. Στις μεταλλικές πολυθρόνες πάντως πρέπει να βάλουν μαξιλάρια για να γίνουν πιο άνετες.
Στο «Parla», που ξεκίνησε τη διαδρομή του την άνοιξη, ο Θοδωρής Παπανικολάου έχει αλλάξει την πυξίδα της μοντέρνας ελληνικής κουζίνας με την οποία είχε βραβευτεί και γίνει γνωστός («Σελήνη», Σαντορίνη), αναζητώντας καινούργιο έδαφος στο αγαπημένο του γήπεδο της ιταλικής κουζίνας. Ο ίδιος άλλωστε έχει δουλέψει τρεις χειμώνες στο αστεράτο «Ora d’Aria» του Μάρκο Στάμπιλε στη Φλωρεντία, όπου όπως λέει πήρε ένα masterclass για τα ζυμαρικά, μαθαίνοντας τι σημαίνει να βουτάς στην παράδοση και μετά να τη ραφινάρεις.
Το αποτέλεσμα είναι ένα fine dining ιταλικό εστιατόριο, που προσωπικά μου θύμισε, ως αίσθηση, τον αγαπημένο Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι, που έφυγε πρόσφατα, από την περίοδο του «Boschetto» και του «Fenice». Το λέω αυτό διότι η φινέτσα των ζυμαρικών του τα κάνει να ξεφεύγουν από τη ρουστίκ νοστιμάδα των δημοφιλών συνταγών της Μπότας και να ανεβαίνουν σε άλλο επίπεδο.
Στα εξαιρετικά cannelloni Toscana τα τρυφερά φρέσκα ζυμαρικά γεμίζονται με ένα βαθιά νόστιμο και μελωμένο ραγού από μοσχάρι και χοιρινό και συνοδεύονται από μια μεταξωτή μπεσαμέλ με παρμεζάνα, που της παραδίνεσαι γονατιστός. Τα ανιολότι είναι από τα ζυμαρικά που αρέσουν πολύ στον Παπανικολάου και αυτά που δοκιμάσαμε ήταν γεμισμένα με ντελικάτη κρέμα πατάτας και συνδυασμένα πρωτότυπα με γευστικό μπαρμπούνι, κομματάκια ντομάτας κονφί με γραμμένη γεύση κι ένα ζωμό με umami νοστιμάδα, καρότο και σαφράν. Ακόμη και σε ένα κλασικό cacio e pepe όμως γεύεσαι το ραφινάρισμα, καθώς τα φρέσκα ταλιολίνι είναι πολύ καλοφτιαγμένα και η πλούσια βελούδινη κρέμα πεκορίνο μαζί με αποξηραμένο αβγό τριμμένο πάνω στα ζυμαρικά και διακριτικό πικάντικο edge πιπεριού δίνουν άλλον αέρα.
Παρόμοιο παράδειγμα η δική του μετάφραση στις gamberi Livornese. Φανταστείτε μια μικρή «πίτσα» με την τραγανή, λεπτή ζύμη της φτιαγμένη από ρεβίθια που έχουν υποστεί ζύμωση (νοστιμιά γήινη με ευχάριστη οξύτητα) και πάνω της χυμώδεις μικρές γαρίδες μαζί με ντοματάκια κονφί, σάλτσα βασιλικού και «τσιπς» από ζωμό γαρίδας να δημιουργούν μια νεο-παραδοσιακή συγχορδία ραφιναρισμένου ρουστίκ.
Στα αντιπάστι ξεχωρίζουν επίσης το απαλό ταρτάρ από μοσχάρι chianina με λίγο ελαιόλαδο κι εξαιρετικό «χαβιάρι» τρούφας και, κυρίως, μια πανέξυπνη και ντελικάτη αντιστροφή του vitello tonnato σε bonito vitellato. Το τελευταίο μάλιστα έχει εξελιχτεί, αφού μια βελουτέ, τρουφάτη μαγιονέζα κάνει πολύ ωραία γέφυρα ανάμεσα στη σχεδόν γιαπωνέζικη, σαν νόστιμο κρέας ωμότητα παλαμίδας, με ζελέ από πυκνό ζωμό μοσχαριού με καρότα σε ζύμωση και κρεμμύδια τουρσί σαν δροσιστικές αντιστίξεις. Το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε ήταν για δεύτερη φορά το maialino croccante: πεντανόστιμο, τρυφερό χοιρινό να μοιάζει με πανσέτα, με υπέροχα τραγανή πέτσα, και δίπλα το γλυκό σύννεφο ενός ζαμπαγιόνε με Vinsanto και al dente μπουκετάκια μπρόκολου να το δροσίζουν.
Στο κανόλι, φτιαγμένο από τραγανό «φιλμ» βατόμουρου, το κοντράστ με την πλούσια κρέμα σοκολάτας είναι απολαυστικό και το πολύ εκφραστικό παγωτό τρούφας δίπλα του ανεβάζει το σύνολο. Σέρβις ευγενικό, επαγγελματικό αλλά και λίγο αργό κατά διαστήματα.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 5/9.
PARLA Λεωφ. Κηφισίας 317Β, Κηφισιά, 2106202890. Ωράριο λειτουργίας: Κλειστά Κυρ. Τιμή: € 35-48 (το άτομο χωρίς κουβέρ και ποτά). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Παρκινγκ: Στο εστιατόριο.
