Η Θάλεια Τσιχλάκη χαιρετά την σπουδαία κουζινογράφο που έφυγε, ευχαριστώντας την για όσα μας δίδαξε με το έργο της.
Έφυγε. Το έμαθα με τον πιο ψυχρό τρόπο, από μια ανάρτηση στο διαδίκτυο. Αλλά όπως κι αν μάθεις για το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου ψυχρό θα είναι γιατί ο θάνατος είναι ψυχρός για αυτούς που μένουν πίσω. Ψάχνουν να «μετρήσουν» με λόγια ή ένα βουβό δάκρυ πόσο αγάπησαν αυτούς που έφυγαν, πόσο τους θαύμασαν κάποιες φορές χωρίς να προλάβουν να τους γνωρίσουν σε βάθος.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκα με την Εύη Βουτσινά. Να ήταν τότε που οι φίλοι της άνοιγαν το Sui Generis στη Βεντούρη κι εκείνη δίδασκε στην κουζίνα το μενού που τους είχε σχεδιάσει; Ή μήπως ήταν πιο πριν, με το μενού για το 1900, στη γωνία Σόλωνος και Σίνα; Έχουν περάσει τόσα χρόνια που δεν έχει σημασία πια τι συνέβη πρώτο. Από εκείνες τις συναντήσεις κράτησα μόνο τον ενθουσιασμό που αποτυπωνόταν στο πρόσωπό της κάθε φορά που σου μίλαγε για τα ταξίδια της στην Ελλάδα, για τις συνταγές που κατέγραφε μαζί με τις ιστορίες των ανθρώπων που τις μοιράστηκαν μαζί της. Κι ύστερα ήρθε το πρώτο της βιβλίο Το Ψωμί και πολύ αργότερα ακολούθησαν η τετράτομη Ελληνική Γεύση και η Απλή Μαγειρική της Αγίας Καθημερινότητας.
Με αφορμή την πρώτη έκδοση τη συνάντησα για μια συνέντευξη, τότε για το περιοδικό ΕΥ ΖΗΝ, από όπου ακόμα διατηρώ την εικόνα της να καπνίζει, με το δικό της σοφιστικέ κι απολύτως προσωπικό στιλ, ένα πούρο ενώ περιέγραφε με λεπτομέρειες πως μάζεψε εκατοντάφυλλα τριαντάφυλλα για να φτιάξει το υπέροχο ξίδι που συνηθίζουν στην πατρίδα της.
Θυμάμαι πως έφυγα φορτωμένη καλούδια που είχε φτιάξει για να προσφέρει στις επερχόμενες γιορτές σε φίλους και γνωστούς. Όταν μερικά χρόνια αργότερα διάβασα στη λιτή εισαγωγή της πώς ορίζει τα καλούδια νόμισα πως αποκωδικοποίησα τη φιλοσοφία της: «Όλα μαζί τα πράγματα και τα μικροπράγματα που δίνουν τόνο στις στιγμές, όλα εκείνα που φτιάχνονται με έγνοια και αγάπη, προσφέρονται με τρυφερότητα και γίνονται δεκτά με αγαλλίαση, αυτά είναι τα καλούδια».
Ναι, Εύη μου, αυτά είναι τα καλούδια κι αυτό το νόμισμα σου για τον βαρκάρη που περιμένει να σε περάσει στον παράδεισο των γεύσεων, εκεί που όλοι μας θέλουμε να σε νιώθουμε ευτυχισμένη. Σε χαιρετώ και σε ευχαριστώ που για όλα όσα μας δίδαξες και θα εξακολουθείς να μας διδάσκεις με το έργο σου.
