Ένας εξαιρετικός μουσικός μικρόκοσμος που μας απευθύνεται σε ένα υψηλό και ουσιαστικό καλλιτεχνικό / επικοινωνιακό επίπεδο.
Δέκα εικόνες – και οι αντίστοιχες μουσικές. Παιγμένες από τον Αλέξανδρο-Δράκο Κτιστάκη, τον Γιάννη Παπαδόπουλο και τον Ντίνο Μάνο. Δέκα συναισθηματικές καταστάσεις που οι τρεις μουσικοί (και οι συμμέτοχοι φίλοι τους) μοιράζονται αναμεταξύ τους – και με εμάς που τους ακούμε. Μερικές από αυτές τις μουσικές / εικόνες / καταστάσεις είναι πολύ εύγλωττες. Ξεκινούν από την τζαζ, την σύγχρονη τζαζ για τρίο όπως συμβαίνει να την ξέρουμε – από τον Bill Evans και τον Keith Jarrett ως στο σημείο που την πήγε ο Brad Mehldau και το Esbjorn Svensson Trio (κυρίως αυτό). Τζαζ με ροκ διαθέσεις και υπερ-cool εστιάσεις, με πολύ soul feeling, αλλά και μουσική εσώτερη, που θέλει να διατηρήσει την ποιητική της δύναμη και, ενδεχομένως, κάποια από τα μυστικά της μέχρι κάποια μεταγενέστερη ακρόαση. Μουσική όμως που όταν χρειάζεται εκρήγνυται μέσα στο μυαλό ή/και στην καρδιά μας. Ο τρόπος που παίζουν – στα ντραμς ο Αλέξανδρος, στο πιάνο ο Γιάννης, στο μπάσο ο Ντίνος – περνάει μέσα από μια ευρεία γκάμα μουσικών διαθέσεων που εκτείνεται αισθητικά από τον ιδιαίτερο λυρισμό ως την δεξιοτεχνική δύναμη, φροντίζοντας όμως κάθε φράση, κάθε χρώμα, κάθε ρυθμός να έχει ουσία – και συνολικά να διηγείται μιαν ιστορία. Γνωστοί μουσικοί, ο Κτιστάκης από ποικίλα jazz plus σχήματα και συνεργασίες, ο Παπαδόπουλος και ο Μάνος κυρίως μέσα από το Next Step Quintet, λειτουργούν σαν μια δημιουργική μονάδα και μέσα από αυτό το άλμπουμ δίνουν μια εξαίσια μουσική που υπερβαίνει ετικέτες και όρια και γίνεται καθαρή καλλιτεχνική δήλωση με μεγάλη αισθητική / μουσική αξία. Όπως σημειώνει και ο Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης, «Αυτή η μουσική είναι μια ιστορία. Ένας Κύκλος. Ένας κύκλος συναισθημάτων, καταστάσεων του νου και της ψυχής». Τον κύκλο αυτό απαρτίζουν τέσσερις συνθέσεις του Κτιστάκη (“Drum Suffering”, “Stuttgart”, “Tora”, “Nagual”), δύο του Μάνου (“Solitude”, “SubLove”), δύο του Παπαδόπουλου (“Esbjorn”, “Piano Fear”), μια διασκευή του “Paint it Black” των Rolling Stones και το “Elegie” του συμμετέχοντος κιθαρίστα Γιώργου Λιμάκη. Δημιουργούν όμως έναν εξαιρετικό μικρόκοσμο – μέσα στη μουσική του οποίου εντάσσεται ο λόγος του Μανώλη Αναγνωστάκη και του Κρισναμούρτι – που μας απευθύνεται σε ένα υψηλό και ουσιαστικό καλλιτεχνικό / επικοινωνιακό επίπεδο. (Puzzlemusik)
