Μπορεί τα τελευταία χρόνια, στους κύκλους των χαϊφιντελιστών κυρίως, να παρατηρείται μια κάποια μανία για μονοφωνικές εγγραφές, ως ένδειξη απόλυτης ηχητικής originality των παλιών δισκογραφικών εκδόσεων, με αποτέλεσμα να έχουμε ενδιαφέροντες «μονοφωνικούς» Dylan και Beatles ή οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη, μπορεί οι πολυκάναλες ηχητικές απεικονίσεις να εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν, όμως, για κάποιον συνειδητά πραγματικό μουσικόφιλο, ο σωστός τρόπος ακρόασης ήταν και παραμένει ο στερεοφωνικός: δύο κανάλια με ισορροπημένο mapping, με κατάλληλη γεωμετρία και ηχητική αρχιτεκτονική, που φέρνουν τη μουσική σωστά στα αυτιά μας – και από εκεί, στο μυαλό και την καρδιά μας. Στην σπέσιαλ αυτή έκδοση του "Χαμόγελου της Τζοκόντας", που σφραγίζει την 50η επέτειο της κυκλοφορίας του κορυφαίου αυτού έργου του Χατζιδάκι, μνημειώδους αξίας για τον ελληνικό μουσικό (και όχι μόνο) πολιτισμό, χρησιμοποιήθηκε η original στερεοφωνική master tape – πράγμα που γίνεται για πρώτη φορά σε ελληνική έκδοση του έργου. [Αυτό δεν σημαίνει ότι τις προηγούμενες εκδόσεις της «Τζοκόντας» τις ακούγαμε εντελώς μονοφωνικά]. Η διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους που πιθανόν να διαθέτουμε – και έχω δύο προγενέστερα βινύλια και ένα CD – είναι αμέσως ευδιάκριτη: «άνοιγμα» του ηχητικού πεδίου και ιδιαίτερη ευκρίνεια οργάνων. Καθαρότητα και αυξημένη ηχητική ζέση σε έναν δίσκο που, ούτως ή άλλως, είναι αριστουργηματικός. Όμως εδώ, σ’ αυτή την έκδοση – σε book form με πολυσέλιδο κείμενο και φωτογραφίες – έχουμε την μουσική / ηχητική τελειότητα που επιθυμούμε και που μπορεί να είναι και οριστική [Περιμένουμε, φυσικά, και την έκδοση σε βινύλιο]. Και ένα πραγματικό bonus: από ηχογράφηση στο Παρίσι, το 1962, ακούμε τον Μάνο Χατζιδάκι να παίζει στο πιάνο έξι από τα δέκα κομμάτια της «Τζοκόντας». Είναι υπέροχο να ακούς τον Χατζιδάκι στο πιάνο γιατί ως πιανίστας έχει ένα δικό του, ιδιαίτερο ρυθμολογικά και γοητευτικότατο παίξιμο που, σε συνδυασμό με τη μελωδική του ευφράδεια, φτιάχνει αριστουργήματα επί αριστουργημάτων. Μια σπάνια στιγμή – για όλους εμάς που δεν είχαμε ποτέ την ευχαρίστηση να τον ακούσουμε να παίζει στο πιάνο του, κατ’ ιδίαν. Εν κατακλείδι, ένα πραγματικό, ένα ουσιαστικό δώρο. Για εμάς και για όσους δύνανται να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν (MINOS/EMI, Σείριος)
