Ο Δάκης είναι ένα αιώνιο καλοκαίρι

Η βελούδινη φωνή των ελληνικών ’60s-’70s παρέμεινε αγέραστη μισόν αιώνα. Διαβάστε τη συνέντευξή του στον Ιωσήφ Πρωιμάκη του 2018 για την ποπ και την αγάπη του κοινού, με αφορμή μια σειρά εμφανίσεων στο "Tiki Bar" με τον Monsieur Minimal. 

"Να ξέρατε πόσες φορές μου έχουν πει ότι με το "Τόσα Καλοκαίρια” ερωτεύτηκαν και φιλήθηκαν... Ήταν πράγματι μια αγνή, αθώα εποχή", θυμόταν το 2018 ο Δάκης μιλώντας στο "αθηνόραμα" ενόψει των εμφανίσεών του στο "Tiki Bar", δίπλα στον Monsieur Minimal και στην μπάντα του. "Μια εποχή πραγματικά χρυσή", συνέχιζε, "που το τραγούδι δεν ήταν όπως είναι τώρα με τα reality και την πολυφωνία στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις: υπήρχε μια ΕΡΤ στην οποία, για να μπορέσεις να προβληθείς, έπρεπε να έχεις περάσει από εξετάσεις σκληρές. Οπότε, μπορεί να ακούγεται λίγο εγωιστικό, πιστεύω όμως ότι ακούγονταν μόνο καλοί τραγουδιστές τότε". 

Η αθηναϊκή νύχτα της δεκαετίας του ’60 και του ’70 ήταν ένα φρούτο πολύ διαφορετικό απ’ οτιδήποτε μπορεί να γευτεί κάποιος σήμερα. Όμως γεύσεις και αρώματα της εποχής εκείνης ζουν ακόμη, όχι μονάχα στις ασπρόμαυρες ταινίες που τα απαθανάτισαν αλλά και στους λιγοστούς –και γι’ αυτό πολύτιμους– ανθρώπους που τις δημιούργησαν. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Βρασίδας Χαραλαμπίδης, Αιγυπτιώτης, από μητέρα που τρελαινόταν για το τραγούδι και πατέρα που το πρώτο του μέλημα όταν γυρνούσε στο σπίτι από τη δουλειά ήταν να κλείσει το ραδιόφωνο.

Από εκείνο το βράδυ του 1964 στην Κηφισιά, όταν ο 20χρονος Βρασίδας βρέθηκε να τραγουδά για χατίρι μερικών νέων φίλων στο πλάι των Playboys, μέχρι το 2018, που το φαινόμενο "Δάκης" έχει μετατραπεί σε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής και το "Τόσα Καλοκαίρια", το "Κοχύλι απ’ το Αιγαίο" και το "Πρωί στην Κηφισιά" έχουν γεννήσει έρωτες και σφραγίσει αγάπες, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ελάχιστα βάρυναν όμως μες στα χρόνια σε μια φωνή που συνέχιζε να κάνει καρδιές να πεταρίζουν και να βρίσκει ακόμη και στις τελευταίες του εμφανίσεις πιστούς φαν να ακολουθούν κάθε του εμφάνιση.

Εντελώς διαφορετική ήταν βέβαια και η δουλειά των τραγουδιστών εκτός των ραδιοκυμάτων. "Εμείς οι τραγουδιστές της pop εκείνη την εποχή ήμασταν ένα απλό ορεκτικό", θυμόταν ο Δάκης χωρίς νοσταλγία. "Στα μαγαζιά που συμμετείχαμε οι φίρμες ήταν πάντα οι λαϊκοί – εμείς είχαμε απλώς μια συμμετοχή νωρίς, στο άνοιγμα του προγράμματος. Τώρα, με τις μουσικές σκηνές και τις συναυλίες, ξέρεις ότι ο κόσμος έρχεται για εσένα. Το βλέπεις στον τρόπο που σε κοιτάζει, στην αγάπη με την οποία σε παρακολουθεί, στον τρόπο που διασκεδάζει"...

Πώς βίωνε όμως τη λεγόμενη "κρίση της νύχτας" ένας άνθρωπος που ζούσε για να διασκεδάζει τον κόσμο όταν ο κόσμος δυσκολευόταν να βγει για να διασκεδάσει; "Αυτό που λένε ότι έχει "πέσει” η νύχτα είναι φυσιολογικό", σημείωνε. "Μπορώ να σου πω ότι τώρα το ευχαριστιέμαι πολύ περισσότερο. Γιατί είναι μεν πιο λίγο, αλλά είναι λίγο και καλό. Δεν είμαι αχάριστος, αλλά τώρα είναι που στ’ αλήθεια συνειδητοποιώ την αγάπη που μου είχε και μου έχει ο κόσμος. Σε αυτόν τον κόσμο οφείλω τη διάρκεια των –να το πω;– 56 χρόνων καριέρας!"