Οι μουσικές ρίζες των Iron Maiden, μέσα από 7 διασκευές

Η επικείμενη επιστροφή των Iron Maiden στην Ελλάδα (Σάββατο 16/7, Ολυμπιακό Στάδιο), για μία ακόμα συναυλία στα μέρη μας μετά τον θρίαμβο του 2018 στη Μαλακάσα, δίνει αφορμή στους πολυάριθμους φίλους τους ώστε να ξαναπιάσουν διάφορες συζητήσεις για τη μπάντα.

Παρότι αναγνωρίστηκαν ως πιονέροι της new wave of british heavy metal αισθητικής, αρθρώνοντας έναν αναγνωρίσιμο και πολύ επιδραστικό ήχο από τότε ειδικά που ήρθε ως τραγουδιστής ο Bruce Dickinson (1981), οι Iron Maiden είχαν κι εκείνοι τις μουσικές τους ρίζες. Και μπορεί σε παλιότερα χρόνια να ήταν δύσκολο να εντοπιστούν –σε κείμενα μουσικών περιοδικών των 1980s, λ.χ., έγιναν και συσχετισμοί οι οποίοι δεν ισχύουν– πλέον, όμως, είναι οι ίδιοι που έχουν δώσει έναν "οδικό χάρτη" προς αυτές, μέσα από τις διασκευές που αποτόλμησαν κατά καιρούς. 

Με την "πυξίδα" να δείχνει λοιπόν σταθερά προς το hard rock και το progressive rock της δεκαετίας του 1970, εξερευνάμε περαιτέρω 7 από τις πιο αποκαλυπτικές ανάμεσά τους.

Doctor Doctor

Άσχετα με όσα έγιναν στη συνέχεια, τη μέρα που οι UFO αντικατέστησαν τον Bernie Marsden με τον Michael Schenker των Scorpions, γράφτηκε μία από τις πιο χρυσές σελίδες του hard rock. Με το καλημέρα, άλλωστε, ο Γερμανός κιθαρίστας –αν και δεν μίλαγε λέξη αγγλικά, τότε– τους έγραψε το εμβληματικό "Doctor Doctor" (1974). Παρέα φυσικά με τον Phil Mogg, ο οποίος το τραγούδησε απολαυστικά.   

Tο "Doctor Doctor" αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους Iron Maiden· άλλωστε κάθε ενημερωμένος οπαδός γνωρίζει ότι το έπαιζαν επί δεκαετίες σαν εισαγωγικό των συναυλιών τους. Προξενεί εντύπωση λοιπόν που άργησαν τόσο να το διασκευάσουν, καθώς συνέβη τελικά στα χρόνια του Blaze Bayley (1996). Με μια ωραία και μετρημένη προσέγγιση, η οποία ταίριαξε γάντι στη φωνή του και χρησιμοποιήθηκε ως b-side σε ένα από τα δύο CD singles του "Virus". Μάλιστα, ίσως να ήταν και η πιο ωραία στιγμή του με τους Maiden, μαζί βέβαια με το φοβερό "Sign Of The Cross".

Cross-Eyed Mary

Αλίμονο αν δεν άκουγαν Jethro Tull οι Iron Maiden: μια τόσο αγγλική υπόθεση, με τις δικές της, ιδιότροπες ισορροπίες μεταξύ folk και progressive rock, ήταν σίγουρα πολύ κοντά στην καρδιά του Steve Harris. Άλλωστε το τέταρτό τους άλμπουμ Aqualung (1971), από όπου και προέρχεται το "Cross-Eyed Mary", έκανε μεγάλη αίσθηση και διεθνώς. 

Αναμενόμενα, η εκδοχή των Iron Maiden είναι μια πιο σκληρή υπόθεση, που ηχογραφήθηκε το 1983 για να μπει ως b-side στο δοξασμένο single "The Trooper". Ο Dickinson τραγουδάει αρκετά ψηλά και με κάπως θεατρικό τρόπο, σε μια ερμηνευτική επιλογή η οποία ακόμα συζητιέται ανάμεσα στους fans, έχοντας τόσο θαυμαστές, όσο και αντιπάλους. 

Massacre

Είναι εύκολο να καταλάβεις γιατί μια τόσο βρετανική μπάντα σαν τους Iron Maiden μπορεί να αγαπά το τόσο βρετανικό hard rock των Thin Lizzy. Πόσο μάλλον αυτό το τραγούδι από το Johnny The Fox (1976) για τις αιματοβαμμένες ασχήμιες των πολέμων, το οποίο ξεκινά με τους στίχους "At a point below zero there's no place left to go".

Το ηχογράφησαν το 1988, ως b-side για τη 12ιντση maxi single έκδοση του "Can I Play With Madness". Και το προσάρμοσαν ωραία στην αισθητική τους, έστω κι αν κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι ταίριαζε καλύτερα στη φωνή του Paul Di'Anno. Αν είχε ζήσει ο Phil Lynott, θα επεδίωκαν άραγε ένα ντουέτο; 

A Rainbow's Gold

Εδώ αγγίζουμε τις πιο δυσδιάκριτες και αφανείς καταβολές των Iron Maiden, φτάνοντας στους Beckett. Μια όχι και τόσο σπουδαία βρετανική μπάντα του πρώτου μισού των 1970s, η οποία στο μοναδικό άλμπουμ που άφησε (το ομώνυμο Beckett, 1974) προσπαθούσε να συμμαζέψει τις πολυσυλλεκτικές της αναφορές έχοντας ως παραγωγό τον Roger Chapman των Family.

Λίγο το ότι ο Steve Harris τους είδε live στα εφηβικά χρόνια, λίγο ότι έτυχε να έχουν τον ίδιο μάνατζερ, οι Iron Maiden ηχογράφησαν μια διασκευή στο "A Rainbow's Gold", την οποία χρησιμοποίησαν ως b-side στο "2 Minutes To Midnight" (1984). Η προσέγγισή τους είναι καλύτερη μουσικά από εκείνη των Beckett, αλλά το κομμάτι δεν ταίριαξε στη φωνή του Bruce Dickinson.

It's All In Your Mind

Παρότι ανασυστήθηκαν κάμποσες φορές μέσα στα χρόνια, η ορίτζιναλ διαδρομή των Λονδρέζων Stray κράτησε από το 1966 ως το 1977. Διάστημα στο οποίο ξεκίνησαν από ένα τυπικό 1960s rock 'n' roll με ψυχεδελικές αναφορές, που καθώς ενσωμάτωνε όλο και σκληρότερες κιθάρες τους έβγαλε τελικά στο hard rock. 

Το πρωτότυπο "It's All In Your Mind" προέρχεται από το ντεμπούτο των Stray, όπου διαρκούσε σχεδόν 9,5 λεπτά, όντας μία από τις πιο στιβαρές συνθέσεις αυτού. Οι Iron Maiden το διασκεύασαν το 1990, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν ως b-side στο single "Holy Smoke". Το μείωσαν βέβαια στα 4,5 λεπτά και το σκλήρυναν αισθητά, επιλογή που στηρίχτηκε ωραία από τα φωνητικά του Dickinson.

I've Got The Fire 

Οι Αμερικανοί Montrose είχαν τη δική τους (καλή) φήμη στους hard rock κύκλους και είναι μαζί τους φυσικά που διακρίθηκε ως τραγουδιστής ο Sammy Hagar, πριν βρεθεί στους Van Halen. Το "I Got The Fire" προέρχεται από το δεύτερό τους άλμπουμ Paper Money (1974). 

Οι Iron Maiden το ηχογράφησαν δύο φορές, ελαφρά μετονομάζοντάς το σε "I've Got The Fire": στο στούντιο με τον Bruce Dickinson, για να μπει ως b-side στο single "Flight Of Icarus" (1983) και ζωντανά στο Marquee το 1980 με τον Paul Di'Anno, ως b-side του single "Sanctuary". Τα πλεονεκτήματα της στούντιο εκδοχής είναι μάλλον αυτονόητα, ωστόσο το πνεύμα του ορίτζιναλ κομματιού ζει και αναπνέει στον θολό ήχο του Marquee και στους ρολαριστούς, σχεδόν punk τρόπους του Di'Anno.

King Of Twilight

Αν και γνώρισαν μια κάποια εμπορική επιτυχία κατά τη δεκαετία του 1970, οι Nektar ανήκουν στα υποτιμημένα από το ευρύ rock κοινό progressive συγκροτήματα εκείνων των καιρών. Το υπέροχο "King Of Twilight" προέρχεται από το δεύτερό τους άλμπουμ A Tab In The Ocean (1972) και ανήκει στις σπουδαιότερες στιγμές της μακράς τους καριέρας (η οποία συνεχίζεται, έστω και με αμφιλεγόμενο τρόπο).

Ο Steve Harris το έφερε στο τραπέζι των Iron Maiden το 1984, καθώς αναζητούσαν b-side για το θρυλικό single "Aces High". Ηχογραφώντας το, μάλιστα, ανακάτεψαν και στοιχεία από ένα ακόμα κομμάτι των Nektar ("Crying In The Dark", από τον ίδιο δίσκο του 1972). Τα αποτελέσματα ήταν και παραμένουν κάπως αμφιλεγόμενα, όμως προσωπικά δηλώνω fan. Γιατί είναι μεν αλήθεια ότι χάθηκε εκείνη η εύθραυστη μελαγχολία των Nektar, ωστόσο οι Maiden τόλμησαν να πάνε το κομμάτι κάπου αλλού: λίγο πιο κοντά στα δικά τους νερά, με τον Dickinson να επιμεταλλώνει πειστικά την αφήγηση.